Childhood - rozdział 9

 

Ten post wizualnie różni się od innych, ale niestety laptop mi się buntuje, a na tablecie nie mam obrazków i takich możliwości na Bloggerze. Mam nadzieję, że to nikomu nie przeszkadza. ^-^ Poprawię, jak tylko laptopik pozwoli mi się łaskawie przeinstalować...

Bardzo, bardzo dziękuję kochanej Cichej Bezimiennej (z bloga http://ciemnajaskiniapsychopatki.blogspot.com) za nominację do The Versatilie Blogger. <3 Potrójny hug dla Ciebie. <3 <3 <3

* * *

EDIT: [Siostra już poprawia posta wizualnie, ale nie jest pewna, jakie będą wyniki. Ortografię w tym krótkim wstępie też koryguje. xD]

<sprząta>

<krząta się>

<zamiata>

Uff, koniec! 

Yhym, yhym... 

Po tych drobnych porządkach zapraszam wszystkich stałych i nowych czytelników na kolejny rozdział przygód Lśniących i Yoogeuna~! ♥ //Siostra

<rozrzuca confetti> 

☆*:.｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆ 

Rozdział 9

Poranek, który większość ludzi zwykła nazywać środkiem nocy, konsekwentnie przypominał o swoim nadejściu. Delikatne promienie słońca wpadały do sypialni, oświetlając duże łoże małżeńskie, zmuszając tym samym dwie znajdujące się na nim osoby do nakrycia się kołdrą. Na ich nieszczęście takiego nawyku nabywa się dopiero z wiekiem, w związku z czym pewien mały człowieczek właśnie budził się z spokojnego snu.

- Umma… - wyszeptał cichutko Yoogeun, chcąc przywołać Kibuma. Jonghyun lekko uchylił swoje ociężałe powieki, lecz - mając nadzieję, że malec ponownie zaśnie - zignorował jego wołanie, przytulając się do leżącego obok mężczyzny. Jego cudowny sen o całkowitym naprawieniu relacji miedzy nim a partnerem, wydawał mu się w tej chwili niezwykle realistyczny. Dłonią przejechał po okrytej koszulką klatce piersiowej, jednocześnie szeroko się uśmiechając na myśl o tych nieco bardziej pikantnych fragmentach jego marzeń sennych.

- Jonghyun, do cholery! Zaśliniłeś mi całą koszulkę! – fuknął Minho, sprowadzając tym samym przyjaciela na ziemię. Ten na początku spoglądał nieprzytomnie na Choi, powoli kojarząc fakty z poprzedniego wieczoru. Dopiero po jakimś czasie w jego spojrzeniu można było dostrzec rozczarowanie, wywołane nieuniknionym zetknięciem się z rzeczywistością. Nie mógł spać w opiekuńczych ramionach Key, ponieważ ten, stawiając mu ultimatum, wyniósł się do Onew. Na szczęście Minho zgodził się zostać na jedną noc i pomóc uspokoić malca, który bardzo przeżywał zniknięcie przyszywanej ummy. Dopiero po takim rozróżnieniu jawy od realiów życia Jong, spojrzał zawiedzionym wzrokiem na przyjaciela, powoli podnosząc się z łóżka. Yoogeun z każdą chwilą wołał coraz głośniej, będąc już praktycznie bliskim płaczu, a tego stanu zdecydowanie mężczyzna wolał uniknąć.

- Spokojnie, Yoo. Appa jest przy tobie – zapewnił z wymuszonym uśmiechem, zbliżając się do swojego synka.

- Gdzie umma… - wyjąkał chłopiec, biegając wzrokiem od jednego, do drugiego mężczyzny. Ci spojrzeli na siebie nawzajem w poszukiwaniu jakiejś odpowiedzi, a wyczuwając to zwątpienie, Yoogeun zaczął głośno płakać.

- Tak mu dogadam, że przyleci z powrotem w trzy sekundy! – Minho fuknął ze złością w głosie, jednocześnie sięgając po telefon i sprawnie wybierając numer.

- Nie! – krzyknął przerażony tą wizją Jonghyun. Nie chciał, by ten dodatkowo denerwował Kibuma i mu dogadywał. Z dzieckiem na rękach podbiegł do przyjaciela, po czym wyrwał mu telefon z ręki, chcąc się rozłączyć. Na jego nieszczęście usłyszał ciche ”Halo” w słuchawce, które pewnością nie zostało wypowiedziane przez jego ukochanego.

- Gdzie jest Kibum? – wyjąkał zdziwiony, tępo wpatrując się w ścianę. W tym czasie Minho kręcąc zrezygnowany głową, odebrał od niego Yoo, który nadal nie przestawał płakać.

- Śpi. Coś się stało? – głos zaspanego Onew lekko wyprowadził mężczyznę z równowagi, przez co zacisnął dłoń na telefonie nieco zbyt mocno.

- Czemu odbierasz jego telefon?! – fuknął, nie umiejąc powstrzymać emocji, które wywołały krążące po jego głowie wizje dotyczące swojego chłopaka i jego „tajemniczego” wielbiciela. Kiedy jednak usłyszał w tle zaspany głos Key, natychmiast go zamurowało. Ociężały opadł na łóżko, skupiając się na bujnych wyobrażeniach wspólnej nocy Jinkiego i Kibuma. Minho, widząc, jak przyjaciel zamarł niemal z otwartymi ustami, podszedł do niego wyrywając mu telefon, czego ten zdawał się nawet nie zauważyć. Co prawda trzymany Yoo nadal nie przestał płakać, ale to według niego tylko wyjdzie na dobre mającej się za chwilę odbyć konwersacji. Słysząc w słuchawce pytający głos Kibuma, od razu przeszedł do sedna, nie chcąc zbytnio owijać w bawełnę.

- Jong może i zachował się nieodpowiedzialnie kilka lat temu, a ty robisz dokładnie to samo teraz. Pomyślałeś przez chwilę o Yoogeunie? Stracił już matkę, a teraz osoba, którą uznał zaswoją drugą ummę, go zostawiła. Słyszysz, jak płacze? Jakim szczeniakiem trzeba być, by doprowadzić dziecko do takiego stanu, bo samemu chce się uciec przed problemem? – zapytał, a w odpowiedzi usłyszał jedynie milczenie. W sumie nie czuł potrzeby czekania na jakąś reakcję, więc zwyczajnie się wyłączył, będąc pewnym, że Key już za niedługo pojawi się w domu.

- Key i Onew… Razem… Wspólnie… - mamrotał pod nosem Jonghyun, całkowicie odcinając się od otoczenia.

- Nie wiesz, co się stało, więc nie dramatyzuj. Później się dowiesz, a na razie pomóż mi z Yoo, bo nie chce przestać płakać.

- Jak położył łapy na Kibumie, to go ukatrupię… Normalnie zamorduję, jak tylko zobaczę… - wysyczał, nadmiernie gestykulując z furią wymalowaną w spojrzeniu.

- Później zabijaj i połowę ludzkości, ale na razie pomóż mi znaleźć jakiś smakołyk dla Yoo, by go przekupić – polecił, od razu kierując się do kuchni, mając nadzieję znaleźć coś tam samemu. Na Jonghyuna specjalnie nie liczył, bo ten obecnie był zbyt zajęty planowaniem zbrodni nie tyle doskonałej, co skutecznej.

* * *

Po zaledwie kilkunastu minutach w mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka. Jako że Jonghyun właśnie zajmował się dzieckiem, Minho postanowił wpuścić porannego gościa. Co prawda spodziewał się Key, ale nie aż tak szybko.

- Taemin? – zapytał zaskoczony, widząc chłopaka w drzwiach. – Co tutaj robisz o tak wczesnej porze? – wpuścił gościa do środka, podczas gdy początkowe zaskoczenie zastąpiła szczera radość z wizyty. Nigdy specjalnie nie ukrywał, że ma słabość do Taemina i ten bardzo mu się podoba. Był on jednak dla niego na tyle wyjątkowy, że nie chciał zaprzepaścić swoich szans zbyt szybkim i zapewne nieudanym związkiem. W końcu na takie skarby warto poczekać, by później smakowały jeszcze lepiej.

- Było mi trochę głupio, że przeze mnie Yoo stracił jednego opiekuna i chciałbym jakoś to odpracować – wyjaśnił, posyłając rozmówcy promienny uśmiech, od którego Minho praktycznie się roztopił z nadmiaru przyjemności. Taemin zaskakiwał go przy każdym spotkaniu. Zarówno swoją urodą, stylem, ruchami, jak i tym uroczym charakterem. Po prostu nie potrafił określić go inaczej, aniżeli „ideał nad ideałami”.

- To naprawdę bardzo miłe z twojej strony. Na szczęście Key powinien za niedługo przyjechać, bo mieliśmy problem z okiełznaniem tęsknoty malucha za swoją nową ummą – wyjaśnił, odbierając od chłopaka jego kurtkę, chcąc się zachować, jak na prawdziwego dżentelmena przystało.

- Taemin? – zawołał zaskoczony Jonghyun z salonu, rozpoznając chłopaka po głosie. Niemal natychmiast po mieszkaniu rozniosły się jego głośne kroki, ale ku zaskoczeniu wszystkich wcale nie wydawał się zirytowany tą wizytą. – Przepraszam – szepnął stając naprzeciw gościa ze spuszonym wzrokiem. – Chciałbym… Spróbować naprawić nasze relacje. Naprawdę – szepnął speszony, w końcu spoglądając na zaskoczonego Taemina. – Aish! Nie jestem stworzony do przepraszania, wiec to doceń… - szybko zakończył rozmowę, by z powrotem wrócić do salonu i udawać wielce zajętego.

- Mnie jeszcze nigdy nie przeprosił… - wymruczał niezadowolony Minho, wywołując tym samym cichy śmiech ze strony Taemina.

- Nie każdy może być VIPem, ale na moje nieszczęście ten tytuł do czegoś zobowiązuje – wyszeptał, nie chcąc zostać usłyszanym przez Jonghyuna. Na myśl o pogodzeniu się z tą gadziną coś aż ściskało go wewnątrz, ale na razie musiał odgrywać rolę prawdziwego ucieleśnienia dobra. Dla szybszego zrealizowania planu całkowitego podboju serca Minho, był nawet gotów zorganizować kilka dni dobroci dla bezmózgich dinozaurów. W końcu to nie wina tych stworzeń, że zapomniano obdarować je inteligencją. Wspaniałomyślnie postanowił się poświęcić i przystopować z misją o kryptonimie „Skamieliny do kamieniołomów”.

- Wiesz... Tak sobie myślałem… - zaczął dosyć niepewnie Choi, onieśmielony anielskim uśmiechem chłopaka. Po przefarbowaniu na blond wyglądał jak prawdziwy zesłannik z niebios, któremu brakowało jedynie skrzydeł i aureolki. Niesforne kosmyki cały czas wpadały mu do oczu, dlatego lekko drżącą dłonią, odsunął je chłopakowi za ucho, zastanawiając się, w jaki sposób zaproponować randkę. – Może wyszlibyśmy gdzieś razem? Albo chociaż odprowadzę cię dzisiaj do domu.

- Czy ty właśnie propo…

- Już jestem! – Krzyk wpadającego do mieszkania Kibuma uniemożliwił Taeminowi dokończenie zdania. Mężczyzna minął dwójkę nawet na nich nie zerkając, nie mówiąc już o ściągnięciu butów czy kurtki. Natychmiast znalazł się przy Yoogeunie, mocno go do siebie przytulając. - Tęskniłeś za mną, kochanie? Musiałem na trochę wyjść, ale to już nigdy się nie powtórzy. Ja cię nie zostawię. Przenigdy. Obiecuję. Dzisiaj appa będzie zajmował się już tylko tobą. Pójdziemy na spacer, a później na plac zabaw i… - Key nadawał jak najęty, cały czas mocno ściskając malca, jakby nie widział go przez kilka miesięcy. Wszyscy tak wsłuchiwali się w jego dramatyczny monolog, że nawet nie zauważyli przybycia Onew, dopóki ten się nie odezwał.

- Normalnie głowa mi odpada… Całą drogę narzekał, jakim to byłby fatalnym rodzicem albo krytykował mój „ślamazarny” styl jazdy… I tak założę się, że po drodze złapały mnie z trzy fotoradary… - poskarżył się, opierając o framugę drzwi wejściowych.

- Hyung! – Taemin natychmiast podbiegł do mężczyzny, przytulając się do niego na powitanie. Znał go od dziecka i traktował niczym własnego brata. Poza tym był on konkurentem Jonga, a nic nie łączy tak bardzo, jak posiadanie wspólnego wroga. Minho jednak nie podzielał radości młodszego chłopaka, mordując wzrokiem nieświadomego Onew, który – nie wiadomo jakim prawem – wplótł palce w miękkie włosy Tae.

- Chyba znowu zmizerniałeś… Musisz częściej wpadać do mnie na obiady, bo inaczej skończysz jako istny szkielet człowieka – oznajmił, przenosząc swoje dłonie na kościste biodra chłopaka. – Jong i Key mają sporo do wyjaśnienia, więc może odwiozę cię już do domu, co? – zapytał, od razu łapiąc go za rękę i chcąc zaprowadzić do samochodu, jednak Minho natychmiast zablokował im drogę, mocno łapiąc Taemina za nadgarstek.

- Pewnie śpieszysz się do restauracji, a ja mam akurat sporo czasu, więc z chęcią sam go odwiozę – oznajmił tonem nie dopuszczającym choćby najmniejszego głosu sprzeciwu. Onew tylko popatrzył na niego, zupełnie nie rozumiejąc tak ostrej reakcji, a Taemin pochylił głowę, ukrywając swój chytry uśmiech. Jak tylko zobaczył Jinkiego, od razu postanowił wzbudzić w mężczyźnie nutkę zazdrości, ale wyszło znacznie lepiej niż przypuszczał. Po kilku sekundach opanował jednak swoje emocje, znowu przyjmując niewinną maskę aniołka i szczenięcym wzrokiem spojrzał na swoją przyszłą ofiarę. Początkowo ponury wyraz twarzy Choi zmienił się pod wpływem jego spojrzenia w zdecydowanie łagodniejszy, niemal rozczulony. Widok ten był całkiem przyjemny i mocno podbudowywał Taeminowi już i tak wybujałe ego, dlatego nie miał zamiaru zbyt szybko zakończyć swojego planu podboju serca playboya. W końcu zemstą trzeba się rozkoszować powoli i wycisnąć z niej maksimum przyjemności.

- Może ja odwiozę Taemina, skoro wy macie się o to pobić, co? – zapytał rozbawiony Jonghyun, którego ta zabawna scenka zazdorości ze strony przyjaciela oderwała od kontemplowania skruszonego wyrazu twarzy Key, który całą swoją uwagę poświęcał Yoogeunowi.

- Nie trzeba. Ja już rzeczywiście pojadę do restauracji, skoro Minho nie widzi problemu, by odwieźć Tae – odpowiedział dyplomatycznie Onew, chcąc uniknąć dalszych spięć. Kibum nie mówił mu, że ci dwaj aż tak się do siebie zbliżyli, ale w sumie nie mieli okazji dłużej poworzmawiać, bo tamten był zajęty swoimi problemami. – Możesz przekazać Key, że wyrzuciłem cały alkohol, więc jeśli będzie chciał się napić, to niech od razu idzie do pubu. Tylko dla własnego dobra pilnuj go i nie spuszczaj z oczu – poradził Jonghyunowi i już chciał się odwrócić, kiedy poczuł silny ucisk dłoni na ramieniu.

- Jeżeli coś mu zrobiłeś… - wysyczał przez zaciśnięte zęby, wojowniczo wpatrując się w oczy wyższego mężczyzny. Skoro Onew wyrzucił alkohol, to Key musiał odstawić jedną z swoich standardowych akcji po pijaku. Jeśli doda się do tego fakt, że spali w jednym łóżku, to… Historia układała mu się w jedną całość. Całość o niezwykle ciemnych barwach.

- Jonghyun, zostaw go – rozkazał twardym głosem Kibum, na dźwięk którego po plecach Jonga przeszedł zimny dreszcz. – Jonghyun… Kocham cię – dopowiedział znacznie łagodniej, posyłając partnerowi ciepły uśmiech. Ten tylko stał oniemiały wpatrując się w jego uśmiechniętą twarz, zupełnie nie potrafiąc zareagować. Kibum sam do niego podszedł i stając twarzą w twarz jeszcze raz powtórzył: „Kocham cię, mój ty mały zazdrośniku. Nie zdradziłem i nigdy nie zdradzę. Kocham cię”. Onew w tym czasie uwolnił się spod uścisku Jonga, szybko wychodząc z mieszkania. Domownicy w tej chwili i tak nie zwracali na niego uwagi, a on nie chciał oglądać żadnych wyznań miłosnych. Cieszył się, że Key będzie z kimś kogo kocha, ale patrzenie na to uczucie było ponad jego siły.

- Akurat zazdrośnik to ze mnie wielki – odparł, szczerze rozradowany Jonghyun, który po otrząśnięciu się z szoku od razu mocno przytulił Key i Yoogeuna jednocześnie. – Kocham was - dodał ze łzami w oczach, całując malca w czoło, a Kibuma przelotnie w usta. Najchętniej mocno by się w nie wpił, jednak obecne warunki i obecność synka nie pozwalały mu moralnie na tak intymny czyn. – Kim Kibumie, czy zostaniesz oficjalną ummą dla Yoogeuna? – zapytał całkowicie poważnie, jednak powagę sytuacji zniszczył mu doszczętnie głośny śmiech Taemina i cichy chichot Key.

- Po takim wyznaniu powinieneś dostać w pysk, ale ja powiem "tak" – odparł, spoglądając czule w oczy swojego partnera. Może nie był on do końca romantyczny, a czasem potrafił zachowywać się jak napalony nastolatek, ale i tak go kochał. Go i tylko jego. Już na zawsze.
Jonghyun chwycił twarz Kibuma w swoje dłonie, przez chwilę wpatrując się w nią z uwielbieniem, po czym oparł się czołem o to należące do partnera, jednocześnie zamykając oczy. W tym momencie nie potrzebowali żadnych słów, które jedynie zniszczyłyby otaczającą ich sielankową atmosferę.

- To my weźmiemy może Yoo, a wy zajmijcie się sobą - szepnął cicho Minho, zabierając malca od Kibuma. Zakochani nawet nie zwrócili na niego uwagi, zupełnie ignorując całe otoczenie i jeszcze dłuższą chwilę stali w tej samej pozycji. Dopiero głóśne trzaśnięcie drzwi lodówki i donośna wymiana zdań dochodząca z kuchni zmusiła ich do powrotu ku szarej rzeczywistości.

- W taki ziąb chcesz, byśmy z małym dzieckiem szli oglądać, jak kilku spoconych mięśniakow kopie piłkę?! Nie ma mowy! Idziemy do lodziarni i koniec - zakomunikował oburzony Taemin, nie mając zamiaru stracić kilku godzin na wpatrywanie się w mały okrągły przedmiot, którego jedyną praktyczną funkcją było wybijanie okien zrzędliwym sąsiadkom. Wielki deser lodowy z owocami i bitą śmietaną potrafił za to całkowicie rozgrzać jego zamarznięte serduszko, nawet gdy na zewnątrz panowała zamieć śnieżna. - Nie rób żabiej miny, tylko ubierz Yoo, bo chcę zdążyć na poranną promocję - zarządził, od razu wstając z miejsca i kierując do przedpokoju, nawet za siebie nie zerkając.

- Taemin, wróć! - krzyknął Key i ku zdziwieniu Jonga, chłopak na prawdę się zatrzymał. - Nie będzie żadnego deseru przed śniadaniem. Najpierw zjesz coś pożywnego, a później sam zrobię ci lody z bananami i polewą czekoladową. Dostaniesz nawet potrójną porcję - oznajmił, uśmiechając się ciepło do brata, któremu oczy niemal zalśniły na wzmiankę o ulubionych słodkościach.

- Key - szepnął swoim niskim, seksownym głosem Jonghyun wprost do ucha Kibuma. - A czy jak ładnie zjem śniadanko, to też dostanę swój deser? Tylko trochę mniej kaloryczną wersję poproszę - dokończył uśmiechając się lubieżnie do mężczyzny.

- Też chciłbyś loda? - zapytał, kusząco przejeżdżając kciukiem po swoich wargach, po czym zmysłowo je oblizał. Jonghyun od razu głośno przełknął ślinę i już pochylał się do przodu, by skraść namiętnego całusa, jednak Key w ostatniej chwili zrobił unik i wyminął zaskoczonego mężczyznę, cicho się podśmiewując. - Skoro jesteś tak spragniony, to znajdź sobie lody w zamrażalce. - Jonghyun tylko obejrzał się, śledząc wzrokiem swojego chłopaka, który zmysłowo kołysał biodrami przy każdym kroku. Już prawie zdążył zapomnieć, że Key uwielbiał się z nim przekomarzać i dogryzać. Nigdy nie przypuszczał, żę będzie tak tęsknić za tymi docinkami, ale teraz te z pozoru chłodne słowa partnera wydały mu się czymś przepełnionym ich dawną miłością.
W końcu wszystko wróciło do normy, więc mógł standardowo skierować się do kuchni, by poprzeszkadzać ukochanemu w robieniu śniadania i oberwać za to ścierką.