Hello

Paringi: OnTae, leciutkie JongKey

Gatunek: fluff
Ostrzeżenia:  brak

Fika napisałam na podstawie mv "Hello". Starałam się jak najlepiej oddać klimat teledysku i całej piosenki, dlatego w opowiadaniu można odnaleźć kilka kwestii poszczególnych członków. Oczywiści w języku polskim, a nie koreańskim. :P



W najbliższym czasie mam zamiar zacząć pisać kolejne opowiadanie wieloczęściowe. Wstępnie fabuła ma się kręcić w okół mafii i prostytucji.^^ Tylko nie wyobrażać sobie od razu hard yaoi, sm i samych krwawych morderstw. :P Na razie jednak zapraszam na Hello i oczywiście zachęcam do pisania komentarzy. Z pewnością odpowiem na wszystkie.^^



Hello 

 Onew opierał się plecami o jasną ścianę, bardzo eleganckiego korytarza, a na jego twarzy widniał niezwykle radosny uśmiech. Właśnie zmierzał do mieszkania swojej największej miłości. W dłoniach trzymał śliczny bukiecik z herbacianych róż, ponieważ dzisiaj, po ponad dwóch latach znajomości, w końcu postanowił wyznać swoje uczucia. Obawy wręcz się w nim kotłowały, jednak zostały one zagłuszone przez miłość, która napawała go optymizmem. Ich przyjaźń była najwspanialszym okresem w jego życiu. Dopiero wtedy dowiedział się, czym tak naprawdę jest szczęście i chęć uchylenia nieba drugiemu człowiekowi. Możliwość pogłębiania tej już i tak bliskiej relacji, sprawiała, że serce niemal wyskakiwało mu z piersi, a dłonie trzęsły się coraz bardziej ze zdenerwowania. By dodać sobie otuchy, spojrzał z czułością na kwiaty, rozmyślając o swym prywatnym skarbie, który niejednokrotnie prawie przyprawiał go o zawał, samym zmysłowym tańcem. Tylko on potrafił w jednej chwili ruszać się jak seksowny kot, by w następnej niewinnie się uśmiechać. Zwykłe „Witaj” wypowiedziane tym anielskim głosikiem, zapewniało mu najwspanialszy humor przez cały, długi dzień, a widok dużych migdałowych oczu napełniał go pozytywną energią. W obecnej chwili jego głowę wypełniały jednak przeróżne pytania: „Jak należy zacząć kochać? Czy kwiaty są odpowiednie na takie wyznanie?”
Nie znał na nie odpowiedzi, ale mimo wszystko musiał spróbować. Wizja wspólnej przyszłości była zbyt kusząca, by tak łatwo się poddać.

Onew wysunął powoli swoją głowę zza rogu ściany, chcąc sprawdzić, czy nikogo nie zastanie na korytarzu. Dopiero kiedy uzyskał pewność, swobodnie skierował się do upragnionych drzwi, chowając kwiaty za siebie. Chłopak jeszcze nigdy nie działał z tak dużą ostrożnością, ale wolał uniknąć spotkania ze starszą, dociekliwą sąsiadką, znaną z największego plotkarstwa w okolicy, albo, co gorsza, wpaść na rodziców swej miłości. Co prawda, byli to bardzo mili ludzie, jednak swojej pociechy strzegli niczym największego skarbu i raczej nie ucieszyliby się na wieść, że do ich aniołka zmierza jakiś chłopak z kwiatami.
Onew po raz kolejny upewnił się, że bukiet wygląda idealnie i z nadzieją w głosie szepnął: „Wierzę w to, że wszystko pójdzie po mojej myśli”, po czym wziął głęboki wdech i z najcudowniejszym uśmiechem, na jaki było go stać, ruszył przed siebie.

 W przeszłości znajdował się już w podobnej sytuacji, ale tym razem było mu znacznie ciężej. Obawiał się niezrozumienia, a przede wszystkim smutku w tych pięknych, migdałowych oczach. Miał jednak nadzieję, że jego obiekt westchnień uwierzy mu we wszystkie jego słowa albo przynajmniej wysłucha wyjaśnień. Spokojnie podszedł do czarnych, drewnianych drzwi i już chciał zapukać, kiedy naszły go ostatnie wątpliwości. „A co jeśli zniszczę naszą przyjaźń?”, pomyślał odwracając się tyłem, jednak szybko odnalazł w sobie resztkę odwagi, by dokończyć wcześniejsze zamierzenia. Teraz pozostało mu jedynie czekać na otwarcie się dwóch par drzwi - do mieszkania i pewnego malutkiego serduszka.

* * *
Jonghyun siedział już 15 minut na schodach wejściowych do kilkupiętrowego domu. Był już w nim wielokrotnie, jednak nigdy nie przyszedł tutaj w tak jasno określonych zamiarach. Na jego kolanach spoczywało teraz duże, udekorowane pudełko, które nieznacznie uchylił, by upewnić się, że jego zawartość pozostała w nienaruszonym stanie. Sprawdzał już to wielokrotnie, jednak za wszelką cenę chciał oddalić nieunikniony moment spotkania. Zaśmiał się cicho z własnego zdenerwowania, a żeby ukryć swoje dziwne zachowanie przed przypadkowymi przechodniami, schował twarz w dłoniach. W końcu facet uśmiechający się do siebie i wyczekujący przed obcym domem nie jest normalnym widokiem, a wolał nie zostać posądzonym, o bycie zboczeńcem. Co prawda ubrał się niezwykle starannie i wręcz elegancko, więc miał nadzieję, że przynajmniej wyglądem nie przypominał starego pedofila. W normalne dni preferował glany i skórę, które idealnie sprawdzały się przy jeździe motorem, jednak pewna, droga jego sercu osoba, za nimi nie przepadała, dlatego też zdecydował się na drobne poświęcenie. Nieraz już słyszał, że „taki styl pasuje do niebezpiecznych i niekochanych nastolatków, a on przecież wcale takim nie jest”. Co prawda mógłby kłócić się z tą filozofią, ale wolał chociaż dzisiaj ustąpić, dlatego założył zwykłe trampkami i szarą marynarkę. Dzięki temu wyglądał elegancko, ale nie drętwo. Miał jednak nadzieję, że jego poświęcenie zostanie wynagrodzone w jakiś odpowiedni sposób.

 Wielokrotnie zastanawiał się, czy nadejdzie dzień, w którym będą mogli się pocałować, a obecnie w jego sercu pojawiła się cicha nadzieja, że może to nastąpić nawet tego wieczoru. To byłoby idealne podziękowanie za jego starania. „Może gdybym zrobił najsłodsze puppy eyes, na jakie mnie stać, to by się udało?”, pomyślał, uzmysławiając sobie jednocześnie, że znowu wyszedłby na zagubionego szczeniaka, który aż prosi się o odrobinę uwagi. Używanie takiej broni może się wydawać nieco niemoralne, jednak w końcu cel uświęca środki, a to główna zasada, którą kierował się Jonghyun. Przeczesał swoje starannie ułożone włosy, zastanawiając się jeszcze nad doborem słów. W sumie to nie miał pojęcia co robić, a każdy radził mu co innego, przez co było jeszcze trudniej. Pomimo tego, że doświadczył już i miłości, i rozstania, nie potrafił opanować swego zdenerwowania. Tym razem było inaczej, ponieważ po raz pierwszy spotkał osobę, która lubiła go za to, kim był i nie zwracała uwagi na jego liczne wady. Tylko będąc przy niej, mógł przestać udawać silnego faceta i stać się delikatnym, zagubionym chłopakiem, który ponad wszystko pragnął zainteresowania.

 Po długich rozmyśleniach udało mu się zdobyć na odwagę, jednak w konsekwencji skończył siedząc na schodach przed wejściem. Normalnie zachowywał się wręcz zuchwale i arogancko, ale teraz cały jego charakter gdzieś uleciał. Mimowolnie zwrócił uwagę na idącą w jego stronę małą dziewczynkę, puszczającą bańki mydlane. Od razu rozpoznał swoją siostrzenicę, więc zawołał ją do siebie, ciepło się uśmiechając. Widząc ją, przypomniał sobie niemal identyczny obrazek, tylko z innym bohaterem w roli głównej. Wówczas zaśmiewał się, mówiąc, że to dobre zajęcie dla 5-latków, jednak teraz sam zaczął się bawić z dziewczynką. Już po chwili uzmysłowił sobie, że nawet tak idiotyczna czynność wykonywana w towarzystwie ukochanej osoby, może sprawić niewyobrażalną radość i w sumie nic innego nie było mu potrzebne do szczęścia. Kiedy pożegnał się z swoją młodszą towarzyszką, głaszcząc ją po czarnych włoskach, ostatni raz zajrzał do pudełka z prezentem i pewnym krokiem skierował się do drzwi wejściowych. Nie przejmując się zbędnymi manierami, wszedł do środka, by odnaleźć właściwe mieszkanie i umożliwić dalszy rozkwit miłości.

* * *
Key podszedł do tylnego wejścia dobrze znanego mu budynku. Spędził w nim tyle samo czasu, co we własnym domu i chyba nawet wolał to miejsce od swojego pustego mieszkania. Można powiedzieć, że niemal się tam wychował, ponieważ państwo Lee poświęcali mu więcej uwagi niż jego rodzice, a ich jedyna pociecha kochała go jak rodzonego brata. Praktycznie nigdy nie używał drzwi frontowych, ponieważ uwielbiał skradać się od balkonu i wszystkich zaskakiwać. Tym razem postanowił zrobić dokładnie to samo, tylko że z nieco innymi zamiarami. Już jakiś czas temu zdał sobie sprawę ze swoich uczuć, jednak obawiał się zniszczenia ich „rodzinnej” więzi. Dopiero dzisiaj rano stwierdził, że musi zawalczyć o swoją miłość, by później niczego nie żałować. Przecież jest facetem, a nie jakąś tchórzliwą fretką, która dla świętego spokoju byłaby gotowa poświęcić swoje potencjalne szczęście. Kto nie ryzykuje, ten nie wygrywa, a on akurat przegrywać nigdy nie umiał. Dzięki swojemu uporowi zawsze dostawał to, czego chciał, a tym razem postanowił poruszyć nawet najgłębsze otchłanie piekła, by tylko mu się udało.

 Zawsze zwracał szczególną uwagę na wygląd, jednak tym razem skupił się na nim jeszcze bardziej. Jako „rodzeństwo” znali swój gust doskonale, dlatego Kibum nie miał problemu z wyborem stroju i ułożeniem fryzury, która spodobałaby się jego drugiej połówce. Sam nie do końca lubił mieć przedziałek na środku, ale musiał poświęcić się dla wyższego celu. Mimo wszystko często pozwalał się czesać w taki właśnie sposób, ponieważ zawsze przy tej jednej osobie tracił całą swoją asertywność. Jedno maślane spojrzenie starczało, by cały upór gdzieś z niego wylatywał i godził się na wszystko. Dopiero po fakcie zaczynał przeklinać swoją uległość i postanawiał, że już nigdy więcej nie da się zmanipulować.
 Tym razem to jednak on miał zamiar oczarować i odnieść wspaniałe zwycięstwo. Uśmiechnął się jeszcze w kierunku okna znajdującego się kilka metrów nad nim, po czym skierował się na strome, metalowe schody. Wchodził bardzo uważnie nie chcąc narobić za dużego hałasu, jednak zatrzymał się jak tylko dotarł na półpiętro, by wyciągnąć z kieszeni malutkie pudełeczko. Otworzył je, podziwiając delikatny, srebrny pierścionek, który ostatnio wręcz zachwycił ich na wystawie sklepowej. Co prawda miał zamiar kupić go dla siebie, jednak w ostateczności zmienił swoje plany, licząc, że ten gest zapewni mu większą aprobatę. W końcu tej rundy nie mógł przegrać ani nawet pójść na jakiekolwiek ustępstwa. Key miał większe ambicje, niż mogłoby się wydawać. To one nie pozwalały mu poprzestać na zwykłej przyjaźni. Postanowił zawalczyć o swoje marzenia, chwycić szczęście za nogi i cieszyć się każdym kolejnym dniem.

* * *
Minho przeglądał się w lusterku swojego auta, poprawiając staranie ułożoną fryzurę. Był już okropnie zniecierpliwiony, ponieważ wszystko się przeciągało, a on wolałby już opuścić tą dziwną okolicę. Co chwilę widział szczęśliwych zakochanych, idących z kwiatami i innymi duperelami. Osobiście uważał to za okropnie tandetny sposób na podryw, do którego sam wolał wykorzystywać swój nowiutki samochód. Laski zawsze leciały na kasę, a z pewnością jego czerwone porsche kosztowało znacznie więcej niż jakieś zwykłe czekoladki. Niedobrze już mu się robiło od tych wszystkich uśmiechów i całusów, więc nie trudząc się nawet otwieraniem drzwi, wyskoczył z auta, po czym skierował się w stronę starszego mężczyzny.

- Długo jeszcze będziemy tutaj gnić? Irytuje mnie ta wszechobecna miłość. – stwierdził rozdrażnionym głosem.

- Nie moja wina, że akurat tutaj kręcimy dramę. – odpowiedział z lekkim oburzeniem rozmówca. – Idź lepiej po tego wielkiego miśka i skup się na graniu, to może szybciej skończymy. – rozkazał, co jeszcze bardziej zirytowało Minho. Nie lubił, kiedy ktoś mu wydawał polecenia, a już całkowicie nienawidził przesłodzonych pluszaków.

* * *
Taemin usłyszał delikatne pukanie do drzwi, więc szybko zerwał się z miejsca i pobiegł, by je otworzyć. Kiedy zobaczył osobę czekającą na korytarzu, natychmiast się uśmiechnął i wręcz chciał się rzucić na swego gościa, by go porządnie wyściskać. W ostatniej chwili zdołał jednak nieco otrzeźwieć i zapobiegawczo splótł dłonie za plecami.

- Tak się cieszę, że przyszedłeś! – zawołał radośnie, nie przejmując się sąsiadami, którzy musieli słyszeć każde słowo. – Chodź do środka. Muszę opowiedzieć ci o filmie, który wczoraj widziałem. Był genialny! Zresztą najlepiej będzie, jeśli obejrzymy go wspólnie. – dodał podekscytowany chłopak, ciągnąc starszego kolegę za rękaw.

- Zaczekaj, Minnie. – zarządził stanowczo Onew.

- C-coś się stało? – zapytał lekko przestraszony, wpatrując się w poważne oczy Jinki’ego.

- To nic złego. Nie martw się. – rzekł uspokajająco, widząc przerażenie w spojrzeniu młodszego. – Od dawna chciałem ci to powiedzieć, ale nie potrafiłem zdobyć się na odwagę… - wyszeptał, patrząc w podłogę i starając ukryć się za włosami. – Bo ja… ja… w tobie… - próbował dokończyć, ale panicznie bał się wypowiedzieć słowo „Kocham cię”. W teorii to jedynie połączenie kilku nic nie znaczących liter, ale w rzeczywistości czuł się zbyt zawstydzony, by przeszły mu one przez gardło. W tym momencie poczuł jednak, jak ktoś pewnie chwycił jego dłoń, więc ze zdziwieniem zerknął na stojącego przy nim chłopaka, który spoglądał na niego z czułością.

- Chyba wiem, co chcesz mi powiedzieć. – Taemin stwierdził, uśmiechając się ciepło, po czym zbliżył swoją twarz do jego na zaledwie kilka centymetrów. Onew mógł dokładnie poczuć ciepły oddech na swojej skórze, przez co lekko spanikował i chciał cofnąć się do tyłu. Tae jednak mocno chwycił go za ramiona i szepnął mu do ucha:

- Też cię kocham, hyung. Już myślałem, że nigdy się na to nie zdecydujesz i sam będę musiał zrobić pierwszy krok. – chłopak zaśmiał się cichutko, mocno przytulając zdziwionego Onew.

- Ale jak to…? - wyszeptał po dłuższej chwili Jinki, czym znowu rozbawił swego rozmówcę.

- Zupełnie normalnie, skarbie. Skoro jednak masz jakieś wątpliwości, to chyba będę musiał pokazać ci nieco dokładniej moją miłość. – stwierdził, lekko przygryzając przy tym swoją wargę. W jego obecnym uśmiechu nie było nawet cienia dawnej niewinności. Teraz miejsce słodkiego chłopczyka z nieograniczonym zapasem energii zajął pewny siebie i seksowny mężczyzna, który właśnie przejechał językiem po wargach swojego nowego chłopaka. Jedną dłoń wsunął w włosy Onew, drugą cały czas go obejmując. Zaczął składać delikatne, motyle pocałunki na ustach starszego, nie chcąc go zbytnio wystraszyć. Chłopak i tak stał już niemal wmurowany w ziemię, zupełnie się nie poruszając i zapominając o oddychaniu. Zupełnie nie spodziewał się takiej reakcji młodszego. Po chwili jednak Taemin zapragnął czegoś nowego, więc ochoczo rozchylił wargi Jinki’ego swoim językiem, jednocześnie wsuwając dłoń pod luźną koszulkę partnera i dotykając jego umięśnionego brzucha.

- Taemin? – nagle usłyszeli lekko przerażony głos innego chłopaka, dochodzący z drugiej części pokoju. Tae był niezwykle zaskoczony, widząc przy drzwiach balkonowych swojego najlepszego przyjaciela, ale jednocześnie bardzo szczęśliwy, więc od razu podbiegł do niego, rzucając mu się w objęcia.

- Key! Cieszę się, że przyszedłeś! Od dzisiaj oficjalnie jestem z Onew! Chodź, musicie się poznać! – wołał radośnie, ciągnąc zszokowanego przyjaciela w kierunku równie zszokowanego Jinki’ego. Kiedy Tae rozgadał się na dobre, oni jedynie patrzyli się na siebie zdziwieni i nic nie mówili. Onew nadal był w ciężkim szoku z powodu bezpośredniego zachowania ukochanego, natomiast Key czuł się, jakby walec przejechał mu serce.

- …będzie idealnie. Już się nie mogę doczekać naszego wspólnego wypadu! Chyba wezmę jeszcze jednego przyjaciela. Co o tym myślicie? – najmłodszy popatrzył z zaciekawieniem na swoich hyungów, jednak żaden z nich nadal się nie odezwał. – No miło, że mnie słuchacie… - rzekł urażony, ale po chwili znowu się rozpromienił, widząc stojącego w drzwiach Jonghyuna. – Jongi! Ty też tutaj? Dzisiaj mam jakiegoś farta, normalnie. Poznaj mojego „brata” Key i nowego chłopaka, Onew. Już postanowiłem, że w weekend jedziemy razem do domku letniskowego moich rodziców! Musicie się wszyscy poznać. Będzie świetnie, co nie? – ekscytował się, wtulając jednocześnie w szeroką pierś Jinki’ego.

- Taaa… - odpowiedzieli jednocześnie Key i Jong bez zbędnego zapału.

- Chyba już sobie pójdę. – dodał ponuro Kibum, kierując się w stronę wyjścia. Drogę blokował mu jednak niższy chłopak, któremu posłał mrożące spojrzenie. Ten jednak zupełnie się nim nie przejął i po tym jak zerknął ostatni raz na Taemina przytulającego Onew, wyszedł z budynku, rzucając swoim prezentem o ziemię. Kibum wyszedł zaraz za nim, jednak jego reakcja była całkowicie odmienna. Klęknął pod murkiem i schował twarz w dłoniach, chcąc ukryć swoje łzy przed całym światem. Po chwili poczuł jednak, jak ktoś go pewnie obejmuje i przytula do siebie, głaszcząc jednocześnie po plecach.

- Nie ma powodu by płakać. Szkoda byłoby niszczyć taką piękną twarzyczkę. Znajdziesz sobie kogoś lepszego. – wyszeptał mu do ucha nowo poznany chłopak. Key zerknął na niego, ale przez łzy cały obraz był zamazany. Wtulił się tylko mocniej w jego pierś, powoli się uspokajając.

- No jasne, że znajdę. W końcu Kim Kibum tak łatwo się nie załamuje! – powiedział, wycierając oczy i delikatnie uśmiechając się w podzięce do Jonghyuna.