Nightmare - rozdział 1

Paringi: JongKey, OnTae i sporadycznie na upartego da się doszukać również innych.^^
Gatunek: smut, angst
Ostrzeżenia: przemoc, sceny erotyczne (w przyszłości :P)

Zapraszam na nowiutkie opowiadanie.^^ Wiem, że ciężko oceniać po pierwszym rozdziale, ale i tak jestem ciekawa, czy podoba się Wam sam pomysł. Tak w ogóle to spędziłam kilka minut nad tym jednym zdaniem wstępu, ponieważ cały czas gapiłam się na obrazek powyżej. XD SpicyMarmalade, według mnie wyszedł Ci cudownie. Kocham Cię, unni. <3 Key jest tak uroczy, że mogłabym umrzeć z nadmiaru słodyczy. W sumie dobrze, że nie ma na zdjęciu nagiej klaty Jonga, bo już bym zeszła na krwotok z nosa. :P


Rozdział 1

Kibum leżał na małej polance poza miastem. Uwielbiał przesiadywać na takich odludnych przestrzeniach, ponieważ nie musiał obawiać się spotkania z napakowanymi kolesiami, którym jego kochany ojczulek zaszedł za skórę. Poza tym tylko tutaj mógł się zobaczyć ze swoim chłopakiem. Co prawda Jonghyun nigdy nie powiedział mu, że nie chce się z nim pokazywać publicznie, ale zawsze robił się spięty i nerwowy, kiedy dochodziło do spotkań w zatłoczonych miejscach. Pomimo że był już dorosły, nadal okropnie obawiał się swojego despotycznego ojca, który prawdopodobnie własnoręcznie by go wykastrował na wieść o jego preferencjach seksualnych. Kibum wolał nie wywierać na nim presji, dlatego sam zaproponował spotkania na owej polance. Było to naprawdę piękne wzgórze, pełne niebieskich i fioletowych kwiatów, z którego można było podziwiać panoramę części Seulu. Niedaleko znajdował się również duży las, który jednak wydawał się Kibumowi okropnie ponury i mroczny, dlatego nigdy do niego nie wchodził. Zdecydowanie wolał poleżeć na wygrzanej słońcem trawie i obserwować wolno poruszające się chmury, niż spacerować w towarzystwie komarów i innych szkodników. Najbardziej jednak uwielbiał opierać swoją głowę o tors Jonghyuna i z zamkniętymi oczami wsłuchiwać się w jego bijące serce. Kochał czuć ciepło jego ciała i jego dotyk, kiedy ten głaskał go po włosach. Mógłby w taki sposób przeleżeć całe życie, ale niestety jego chłopaka co chwilę gdzieś wywiewało. Nie rozumiał, czemu Jonghyun zawsze szedł odebrać telefon oddalając się w kierunku lasu. Początkowo wypominał mu brak zaufania, jednak teraz przymykał na to oko, nie chcąc wywoływać kolejnej kłótni.

- O czym tak rozmyślasz, Bummie? - zapytał radośnie Jong, klękając za głową leżącego Kibuma. Poczochrał mu również starannie ułożone włosy, zupełnie nie przejmując się chęcią mordu widoczną w jego spojrzeniu.

- Jeszcze raz tkniesz moją fryzurę w taki sposób, a przyrzekam, że wykręcę ci jaja o 360 stopni. - wysyczał niemal przez zaciśnięte zęby, podnosząc się do siadu i poprawiając swoje włosy. Jonghyun jednak cały czas spoglądał na niego czule, aż w końcu złapał go w swoje silne objęcia, mocno przytulając.

- No, chodź do mnie. Wiem, że się stęskniłeś. - rzekł rozbawiony, pokazując na swoje kolana, samemu wygodnie siadając na ziemi. Kibum po obdarzeniu go kolejnym wyniosłym spojrzeniem, z łaską podniósł się z miejsca, by okrakiem usiąść na swoim chłopaku. - A jeśli chodzi o moją karę, to oboje wiemy, że nigdy byś jej nie zrealizował. - dodał, oblizując sugestywnie swoją dolną wargę.

- A chciałbyś się przekonać, skarbie? - szepnął do ucha bruneta, delikatnie je nadgryzając, a dłońmi zaczął badać idealny sześciopak swojego chłopaka, co chwilę niebezpiecznie zahaczając palcami o pasek jego spodni.

- Zdecydowanie bym chciał. - odpowiedział pewnie, chwytając Kibuma za ramiona i chcąc przybliżyć go do pocałunku, jednak ten zwinnie mu się wywinął.

- Najpierw będziesz musiał nauczyć się kilku manier. - rzekł, uśmiechając się chytrze, widząc niezadowoloną minę Jonghyuna. - Lekcja numer 1: Nigdy nie sugeruj, że to ja jestem frustratem seksualnym, ty stary zboczeńcu. Przypominam, że jako student powinieneś świecić przykładem, a nie deprawować szesnastolatków. Lekcja numer 2: Nigdy nie próbuj odwracać mojej uwagi. Z kim rozmawiałeś? - zapytał, wpatrując się w oczy rozmówcy, żeby wyłapać każdą próbę kłamstwa.

- Znowu mój ojciec... Po raz tysięczny dostałem wykład o tym, jak powinien zachowywać się przykładny Koreańczyk i żebym nawet nie próbował robić żadnych głupot. – przedrzeźniał poważny ton głosu swojego rodzica. - Codziennie powtarza mi, że bycie synem prokuratora generalnego to nie tylko szacunek i pieniądze, ale też obowiązki. Przecież nigdy go nie zawiodłem i nawet poszedłem na studia oficerskie, tak jak sobie życzył, a on i tak traktuje mnie jak małe dziecko, sikające w pieluchy. - żalił się, zaciskając pięści na trawie i ze złością spoglądając na linię horyzontu.

- Przynajmniej wiesz, że cię kocha. Ja swojego widziałem może dwa lata temu, a ostatni SMS dostałem w marcu, bo myślał, że to są moje urodziny... No ale do póki wysyła mi kasę, to nie mam na co narzekać. - uśmiechnął się czule i pogłaskał Jonghyuna po policzku, chcąc nieco poprawić tą ponurą atmosferę. Już po chwili zbliżył się do niego i złączył ich usta w namiętnym pocałunku. Dłonie Jonghyuna od razu powędrowały na plecy blondyna, by powoli zacząć wkradać się pod jego koszulkę i swobodnie krążyć po nagim ciele. Dalszą zabawę przerwał im jednak dźwięk przychodzącego SMSa. Początkowo Jong liczył, że Kibum zignoruje ten fakt, jednak ten delikatnie go odepchnął. W tej chwili chłopak mógł jedynie położyć się na trawie, cicho przeklinając i odwracając twarz od młodszego chłopaka.

- To od taty! - krzyknął radośnie blondyn, pokazując chłopakowi nadawcę wiadomości. Na pierwszy rzut oka było widać, jak cieszyło go zwykłe kilka słów od swojego jedynego rodzica, więc Jonghyun nie potrafił dłużej się obrażać, tylko odwzajemnił jego uśmiech.

- Coś się stało? – zapytał zmartwiony Jonghyun, odbierając telefon, po tym jak Kibum tępo wpatrywał się w ekran z miną nie wyrażającą żadnych emocji.

"Wybacz. Wyjeżdżam z kraju i prawdopodobnie już tu nie wrócę. Przelałem ci na konto trochę pieniędzy, a w starym bunkrze przy cmentarzu ukryłem ich jeszcze więcej. Weź wszystko i uciekaj. Jak najdalej. Wybacz. Wiem, że jestem najgorszym ojcem na świecie. Żegnaj."

- Powinieneś iść na policję, Bummie. Sam sobie nie poradzisz... - poradził Jonghyun, po trzykrotnym przeczytaniu wiadomości. Z oczu Kibuma powoli zaczynały lecieć łzy, więc ten chciał go przytulic i pocieszyć, jednak blondyn od razu go odepchnął.

- I co zrobią? Mój ojciec okradał jakiś mafiosów i zadawał się z najgorszymi bandziorami. Ich też pewnie oszukał... Policja zamknie ich wszystkich? Nie zrobili tego przez tyle lat, ale teraz nagle im się uda? Co najwyżej wsadzą mnie do poprawczaka albo w najlepszym przypadku do zabitego dechami domu dziecka, gdzie znajdą mnie po trzech dniach i skrócą o głowę! Masz może jakiś inny wspaniały plan?! - krzyczał, wyrywając trawę całymi garściami i rzucając ją przed siebie.

- Może jakbym pogadał z ojcem, to dałoby się załatwić jakąś ochronę...

- Błagam cię. Na ochronę to mogą liczyć co najwyżej przestępcy, którym nagle odwidzi się złodziejski tryb życia. Poza tym jakby twój ojciec się o nas dowiedział to sam wsadziłby mnie do poprawczaka o zaostrzonym rygorze na drugim końcu kra... O cholera! - przerwał Kibum, chwytając Jonga za rękę i rzucając się biegiem w stronę lasu. Obejrzał się jeszcze za siebie i jego najgorsze przypuszczenia się potwierdziły. Ścigali go. Trzech napakowanych bandziorów właśnie go goniło, wykrzykując jakieś przekleństwa. Chłopak ścisnął mocniej dłoń Jonghyuna i spróbował przyspieszyć. Nogi mu się plątały, a w płucach brakowało już tlenu. Musiał znaleźć w sobie wszystkie siły, by jak najszybciej dotrzeć do tego przeklętego lasu. Liczył, że może tam uda im się zgubić tych oprychów albo przynajmniej gdzieś ukryć. Spojrzał z przerażeniem na Jonghyuna, który dzięki znacznie lepszej sprawności fizycznej narzucał mu tempo. Wbiegli już do lasu, więc Kibum jeszcze raz obrócił głowę i poczuł jak ogarnia go fala paniki. Oni byli jeszcze bliżej... Nie mieli najmniejszych szans... Jak ich dorwą to będzie koniec... Koniec…

- Spokojnie... Damy radę. - blondyn usłyszał, zadyszany głos swojego chłopaka, który jeszcze przyspieszył tempa. Kibum czuł, jak miękną mu nogi i już powoli nie dawał rady uciekać. Nigdy nie był dobry w biegach, a teraz jeszcze paraliżował go strach. Nagle potknął się o konar drzewa i przewrócił na wielki krzak. Przerażony zerknął na Jonghyuna, który spoglądał raz na swojego chłopaka, a raz na zbliżających się oprychów. Dla Kibuma czas, który ten poświęcił na decyzję, wydawał się niemal wiecznością, pomimo że trwał zaledwie sekundę. Jong spojrzał na niego przepraszająco i samotnie zaczął biec dalej.

- N-nie... - zdołał jedynie wyjąkać Kibum, czując, jak oczy wypełniają mu się łzami. Dodatkowo zaczynała go boleć skręcona kostka, a w całe ciało wbijały mu się kolce z krzaku. Został sam... Porzucony przez ojca i chłopaka. Tylko ich kochał, a ci bez mrugnięcia okiem skazali go na pewną śmierć.

 - W sumie to po co mam się męczyć na tym świecie, skoro nikt mnie nie potrzebuje? - wyszeptał sam do siebie, obracając twarz w stronę dobiegających do niego facetów. „Wszyscy będą szczęśliwsi.” – pomyślał zrezygnowany i nawet nie próbował uciekać. W sumie i tak nie miał większych szans, ale w tym momencie miał już głęboko gdzieś, co z nim się stanie.

- No to teraz nas popamiętasz! I po co było tak uciekać? – zapytał jeden z osiłków, podchodząc do Kibuma i chwytając go za włosy. – Wstawaj! – krzyknął, ciągnąc go za blond kosmyki. Chłopak jęknął cicho z powodu bolącej nogi, jednak posłusznie wykonał polecenie.

- Nienawidzę uganiać się za jakimiś tępymi nastolatkami… - mruknął pod nosem drugi mężczyzna, również podchodząc do blondyna i uderzając go z pięści w brzuch. Kibum od razu skulił się, upadając na ziemię i cicho szlochając. Sam już nie wiedział, czy płacze z bólu, porzucenia, samotności, czy może z braku nadziei. - Mięczak. – zaśmiał się jeden z oprawców, po czym kopnął go w przeponę.

- Tylko uważaj na twarz. Ta śliczna buźka może nam się na coś przydać. – stwierdził kolejny, chwytając chłopaka za podbródek i przejeżdżając kciukiem po jego wargach. Chłopak zupełnie nie reagował na ich słowa, a nawet na kolejne uderzenia, czując, jak powoli ciemnieje mu przed oczami i zaczyna kręcić się w głowie. Chwilę później osunął się w mrok.

- Key! Key! Kibum! – usłyszał krzyk i poczuł, jak ktoś szarpie jego ramieniem. Szybko otworzył oczy, spoglądając z przerażeniem na pochylającego się Taemina. – No, nareszcie się obudziłeś! Znowu miałeś koszmar o swojej przeszłości? – zapytał nieco spokojniejszym głosem, wycierając chusteczką ostatnie łzy z policzka przyjaciela.

- Niestety… - mruknął, podnosząc się z łóżka i dotykając swojego nagiego brzucha, na którym widniała duża blizna. – Głośno krzyczałem?

- Nawet nie. Za to cały czas płakałeś. Mimo wszystko, chyba przyjemniej mi się słucha twoich wrzasków niż ociera łzy. – stwierdził, uśmiechając się do starszego chłopaka i gładząc jego włosy. – Co tym razem ci się śniło?

- Jak Jonghyun zostawił mnie w tym przeklętym lesie… - szepnął zrezygnowany, na co Tae mocno go przytulił.

- Spokojnie. To było dwa lata temu. W końcu zapomnisz... Dobrze, że przynajmniej nie przyśniło ci się nasze pierwsze spotkanie. Nie byłem zbyt uprzejmy. – zażartował młodszy, czym nieco rozbawił blondyna.

- Nie da się zaprzeczyć, ty mały zazdrośniku. – zaśmiał się, mocniej wtulając w pierś Taemina, który nadal gładził go po nagich plecach. - Chciałbym zapomnieć... Bardzo bym chciał. - wyszeptał, smutnym głosem. - Minęło dużo czasu, a moje sny są nadal bardzo realistyczne, tylko że wszystko dzieje się trochę szybciej. Nawet polana wygląda dokładnie tak samo jak w moich wspomnieniach. - dokończył, po czym zapadła między nimi cisza.

 - Naprawdę słodko razem wyglądacie, ale moglibyście na chwilę przestać? – zapytał rozbawiony Onew, stojąc w drzwiach do sypialni Kibuma.

- Słodko? – zapytał drwiącym głosem Taemin, patrząc się z wściekłością na przeszkadzającego im natręta, po czym zbliżył swoją twarz do szyi blondyna, by zostawić ślady zębów. Onew, widząc ową scenkę, na krótką chwilkę wyraźnie posmutniał, jednak szybko zapanował nad swoim wyrazem twarzy. – Mam dalej pokazywać jak bardzo słodki jestem? – dodał ze słyszalną ironią.

 - Załóżmy, że mówiłem o naszym Kibumie, a nie o to tobie. – skłamał, podchodząc do chłopaków i obejmując ramieniem naburmuszonego Taemina, po czym przepraszająco spojrzał na drugiego. – Słyszałem, że miałeś już dzisiaj nie przyjmować klientów, ale przywiozłem go specjalnie do ciebie. Co prawda od niedawna należy do rodziny, ale ma niezłe predyspozycje i wykazał się przy ostatnim zadaniu. Należy mu się mała nagroda i zachęta na przyszłość.

- A nie może kto inny powitać, tego nowego członka waszej mafijnej rodzinki? W końcu to twój burdel, więc chyba możesz znaleźć mu inną dziwkę, a ja dziś już jestem wykończony. – stwierdził Key, pokazując ślady po kajdankach na swoich nadgarstkach.

- Słyszał o tobie i bardzo spodobałeś mu się w tych opowieściach. Powiedział, że szczupli blondyni są w jego typie i uparł się na ciebie. Należy mu się ta nagroda, więc bądź dla niego miły. – uprzejmie poprosił, jednak bardziej brzmiało to jak stanowczy rozkaz, więc blondyn, wiedząc, że nie ma innej opcji, posłusznie wstał i założył na siebie obcisłe, skórzane spodnie.

- Czy klient ma jakieś specjalnie życzenia? Ile dostaliśmy czasu? Umówiłem się na wieczór z tym cukierkiem. – dodał, wskazując na nadal wkurzonego Taemina.

- Nie jestem żadnym cukierkiem! – krzyknął, zaciskając pięści i szybkim krokiem kierując się do drzwi. – I radzę ci się szybko uwinąć, bo nie mam zamiaru długo czekać. – nakazał, po czym wyszedł, głośno trzaskając drzwiami.

- Słodki jest, kiedy się tak denerwuje. – stwierdził Key, uśmiechając się do rozbawionego Onew.

- Odpowiedź co do czasu już chyba uzyskałeś, a jeśli chodzi o życzenia, to masz mieć zawiązane oczy. – odpowiedział, podając blondynowi czarną chustkę. – Załóż ją, zanim wejdziesz do pomieszczenia. – poinformował, kierując się do wyjścia.

- Nigdy nie zrozumiem ich sposobu myślenia... – mruknął do siebie blondyn, patrząc się na trzymany kawałek materiału. Schował go do kieszeni i wyszedł na długi korytarz, by skierować się do wielkiej sypialni, w której zawsze przyjmował swoich klientów.