Nightmare - rozdział 3

Rozdział 3

- No weź się postaraj… Trochę mocniej i z większym uczuciem. - narzekał Taemin, kątem oka zerkając z politowaniem na siedzącego na jego pośladkach Kibuma. – Ummm… - mruknął, kiedy blondyn naparł na niego całym swoim ciałem.

- Przestań w końcu narzekać i ciesz się, że nie biorę od ciebie pieniędzy. – przypomniał młodszemu chłopakowi, przejeżdżając paznokciami po jego plecach.

- Nie drap, tylko użyj tych zwinnych rączek w innym celu. Nikt ci nie kazał się ze mną zakładać. – przypomniał, sięgając po atłasową poduszkę, która spadła im na podłogę. Wsadził ją sobie pod głowę i uśmiechając się uroczo, stwierdził:

- Trochę więcej oliwki, skarbie. – Key z wkurzonym wyrazem twarzy i mamrocząc coś pod nosem, sięgnął po stojącą na szafeczce nocnej buteleczkę, po czym wylał sobie sporą ilość płynu na dłoń. – Oszczędniej. Będziesz miał jeszcze okazję, by zużyć resztę. Poza tym wolałbym nie pobrudzić twojej nowej pościeli. – brunet zaśmiał się z coraz bardziej zirytowanego przyjaciela, gładząc dłońmi po delikatnym materiale różowych poszewek. Uważał, że ten kolor idealnie pasował do Kibuma, dlatego sam wybrał mu właśnie taki komplet. Zresztą kolor ścian, firanki, wszystkie świeczki, a nawet kwiatki były tylko i wyłącznie jego zasługą. Blondyn nie mógł opuszczać terenu burdelu bez odpowiedniego przebrania i zachowania wszelkich środków ostrożności, dlatego młodszy z chęcią zajął się komponowaniem całego wnętrza. Ponadto udało mu się nawet przekonać Onew, by przyznał Key największy pokój z własną łazienką. Taemin zadbał o to, by przyjaciel chociaż w swojej sypialni mógł poczuć się swobodnie. – Połączenie koloru szarego z różem i turkusem na ścianach było genialnym pomysłem. – zachwycał się swoim zmysłem estetycznym.

- Po co mam to wszystko robić, skoro wcale nie jesteś spięty? Raczej nazbyt rozluźniony… Przejdźmy już dalej i zakończmy te twoje idiotyczne rządy… - narzekał starszy, posyłając Taeminowi mordercze spojrzenie.

- Niech ci będzie. Możemy już zakończyć ten masaż, ale nie uważasz, że to byłby fajny sposób na zajęcie czymś klientów? Nie wolałbyś zadowalać ich rękami, a nie tylko tyłkiem?

- To jest burdel, a nie centrum masażu. Jak chcesz, to zaproponuj to Onew. – odpowiedział już bardziej przyjaznym tonem głosu Kibum, wstając z młodszego i kierując się do łazienki. – Muszę zmyć to paskudztwo z rąk. - narzekał, patrząc na swoje dłonie, po czym popchnął drzwi nogą, nie chcąc brudzić klamki.

- Może nawet kiedyś mu to zaproponuję, ale na razie mam inny problem. – stwierdził cicho Taemin, który poszedł zaraz za swoim przyjacielem.

- Co to ma być za ton głosu? Gdzie uleciała ta cała arogancja i pewność siebie? Czyżby nasz biedny Minnie nie wiedział co robić i potrzebował rady ummy? – zapytał się ironicznie blondyn, próbując powstrzymać śmiech przez to nagłe onieśmielenie młodszego.

- Przestań się ze mnie nabijać… - mruknął cicho, ściągając swoje spodnie razem z bielizną, by po chwili wejść do wcześniej napełnionej wanny. Usiadł w niej, podkurczając swoje nogi i obejmując je rękami, zupełnie się wyciszając i pogrążając w myślach.

- Powiesz mi, co się stało? Dobrze wiesz, że zawsze ci pomogę. – powiedział czule Kibum, klękając przy wannie. – Ślicznie pachnie ten płyn do kąpieli. Lawenda? – zapytał sam siebie, bawiąc się gęstą pianą. – Umyję ci plecki, a ty za ten czas powiesz mi, co cię gryzie. – stwierdził matczynym głosem, od razu chwytając dużą różową gąbkę i zanurzając ją w ciepłej wodzie.

- No bo chodzi o Onew… Chciałbym wiedzieć, kim dla niego jestem... - mruknął, spoglądając prosząco na Kima, który tylko pokręcił z rozbawieniem głową.

- Mogłem się domyślić. W końcu kiedy tylko chodzi o niego, zamieniasz się w potulnego szczeniaczka. No, ale nie martw się. Twoja kochana umma pomoże ci w problemach sercowych, a teraz zamknij oczka, to jeszcze wymyję ci włoski. – Taemin spojrzał na niego z chęcią mordu, ale mimo wszystko posłuchał polecenia. Nienawidził, kiedy traktowało się go jak małe dziecko i mówiło, że jest słodki, a Kibum wyjątkowo lubił to podkreślać.

- No, rozchmurz się, bo z taką miną to świata nie zwojujesz, a ja już mam pewien plan co do Onew. – stwierdził, na co Taemin od razu się szeroko uśmiechnął i spojrzał na niego pytająco, za co został od razu ochlapany. – Tylko grzeczne dzieci zasługują na nagrodę, więc nie otwieraj swoich oczek. Swoją drogą szkoda, że nie lubisz dziewczyn... Nigdy nie zostanę wujkiem… - dodał zrezygnowany, cicho wzdychając i nalewając sobie na rękę swój ulubiony miodowo-brzoskwiniowy szampon.

* * *

Taemin siedział po turecku na środku łóżka i w całkowitym skupieniu oglądał film, podczas gdy Key nerwowo zaciskał pięści na poszewce i jedynie co jakiś czas zerkał na stojący na stoliku nocnym laptop. Kiedy w pewnym momencie mężczyzna na ekranie zaczął zdzierać z siebie płaty skóry, chłopak gwałtownie wciągnął powietrze. Spojrzał wówczas z nadzieją na bruneta, że może temu w końcu znudziła się ta krwawa jatka i kolejna przemiana w wilkołaka, ale ten najzwyczajniej w świecie chichotał pod nosem. Key stwierdził, że chyba zadaje się z jakimś psychopatą, bo przecież co jest śmiesznego w odrywaniu własnego ciała wraz z kawałkami mięśni i kałuży krwi pod stopami bohatera? Zrezygnowany Kibum znowu skierował swój wzrok na przeklętego laptopa i aż jęknął, widząc kolejną brutalną scenę. Tym razem nowo stworzony wilkołak rzucił się na jakąś blondynkę, rozrywając jej brzuch pazurami, z którego wystawały poszczególne organy wewnętrzne. Od razu zamknął oczy i odwrócił swoją głowę w przeciwnym kierunku, jednak do jego uszu nadal docierały odgłosy brutalnego morderstwa. Z jednej strony chciałby zasnąć i ominąć resztę filmu, ale z drugiej bał się koszmarów. Od czasu, kiedy został zostawiony przez Jonghyuna, prawie codziennie miewał sny o swojej przeszłości, jednak po takich seansach filmowych, nabierały one tylko na sile.

- Chodź do mnie, skoro się boisz. – stwierdził Taemin, przyciągając chłopaka do siebie. – Możesz nawet spróbować zasnąć. Ja też się położę, jak tylko skończy się ten film. – dodał, kiedy blondyn położył mu swoją głowę na kolanach. Ten od razu przykrył go kołdrą i z powrotem wrócił do oglądania horroru. Key na początku nie umiał odwrócić swojej uwagi od głośnych wrzasków i odgłosów odrywania kolejnych części ciała, ale w końcu udało mu się odpłynąć do krainy snów.

* * *

Kibum poczuł zimną wodę na swojej twarzy i ubraniach. Od razu podniósł się do siadu, czego natychmiast pożałował. Głowa mu wręcz pękała, więc od razu chwycił się za nią rękami, jednocześnie podkurczając nogi. Miał wrażenie, że zaraz rozerwie mu się cała czaszka przez to nadmierne ciśnienie, a z powodu szumu w uszach ledwo usłyszał śmiech mężczyzny stojącego nad nim. W jednej ręce trzymał wiadro, z którego nadal skapywały krople wody, a drugą poprawiał swoje przydługie i tłuste włosy.

„Trzeba było się zgodzić, kiedy Jonghyun proponował, że mnie odprowadzi, a nie przejmować się reakcją jego dziewczyny. I tak już była zazdrosna o naszą przyjaźń, a słusznie, bo z chęcią bym go jej odebrał. Tylko po co, skoro nie ma szans na jakikolwiek związek między nami? Jong zdecydowanie nie jest gejem i nigdy nim nie będzie.” – rozmyślał, wpatrując się w mężczyznę. W sumie nie wyglądał na kogoś ważnego ani szczególnie niebezpiecznego. Raczej pasował na zwykłego, niezbyt inteligentnego rabusia, którego ojciec chłopaka zapewne z łatwością oszukał. Kibum miał już wprawę w określaniu statusu i zagrożenia już po pierwszym spojrzeniu, dzięki czemu wiedział, jak należy się zachować. Ten koleś może i lubił przemoc, ale był też raczej strachliwy, więc nie musiał obawiać się o własne życie. Ktoś naprawdę niebezpieczny od razu zacząłby go bić, a nie pozbawiał przytomności i tachał do jakiejś piwnicy. Jej przestrzeń była dosyć spora, więc zgadywał, że znajduje się w podziemiach starego wieżowca.

- Przekaż ojcu, że ma mi oddać moją część łupu i to z procentami. – wychrypiał przez zaciśnięte zęby, chwytając blondyna za podkoszulek i podnosząc z betonu.

- Jak mnie już puścisz, to dopiszę cię do listy. Tylko ostrzegam, że jest dosyć długa, więc nie wiem, czy ojcu będzie się chciało całą czytać. – stwierdził ze słyszalną ironią, nie chcąc pokazać swojego strachu. Nauczono go, że wszelkie słabości zawszę zostaną wykorzystane przeciwko niemu, więc lepiej udawać twardego i pewnego siebie. Miał już wypróbowany schemat działania w takich sytuacjach i zazwyczaj wkurzanie idiotów, którzy sami dali się oszukać, wychodziło mu na dobre. Może i najpierw oberwał kilka razy, ale przynajmniej w przyszłości dawali sobie spokój z wymuszaniem kasy za jego pośrednictwem. Ci bardziej inteligentni od razu szukali sprawcy i nie bawili się w żadne półśrodki, ale co jakiś czas trafiał się jakiś matoł, wierzący, że nastraszenie syna mu w czymś pomoże.

- To wpisz mnie na początek i to załatw! – krzyknął, wypuszczając z ręki wiadro, które z łoskotem upadło na podłogę. Kibum tylko pokiwał głową w ramach potwierdzenia, nie chcąc się odzywać. Doskonale znał swój za długi język, a nie było potrzeby by jeszcze bardziej go prowokować. – To możesz potraktować jako małe przypomnienie. – dodał uśmiechając się wrednie i wyciągając zza paska nóż. Blondyn od razu spojrzał na niego z przerażeniem, jednocześnie próbując mu się wyrwać. Mężczyzna trzymał jednak jego koszulkę wyjątkowo mocno i z łatwością popchnął chłopaka, w taki sposób, że ten wylądował na podłodze.  Wówczas jedną ręką chwycił dłonie Kibuma, a kolanem naciskał na jego szyję, przez co chłopak z ledwością łapał powietrze. Nadal próbował się wiercić i jakoś uciec albo chociaż zacząć krzyczeć, ale nic nie mógł zrobić. W końcu był tylko słabym nastolatkiem. Do pięści już się przyzwyczaił, ale nóż to jednak zupełnie co innego. Znowu usłyszał szyderczy śmiech mężczyzny, a po chwili poczuł zimny metal na swoim brzuchu. Z bezradności mógł jedynie mocno zacisnąć swoje powieki, kiedy ostrze jednym sprawnym ruchem przejechało po jego ciele. Nie dał rady nawet krzyknąć przez nadal podduszające go kolano, ale w jego oczach momentalnie pojawiły się łzy. Dopiero kiedy mężczyzna wstał, Kibum mógł cicho jęknąć, ale jak tylko podniósł wzrok na swój brzuch i zobaczył na nim pełno krwi, od razu stracił przytomność.

- Kibum? – usłyszał iście anielski głos i poczuł, jak ktoś ściska jego dłoń. Gdy tylko uchylił delikatnie powieki, od razu zauważył tą cudowną, niebiańską postać. Starszy chłopak stał nad nim pochylony, ale jego idealne rysy twarzy wydawały się bardzo odległe. – Kibum? – powtórzył, a słowa te zabrzmiały niczym przepiękna melodia. Blondyn od razu uśmiechnął się i powoli szerzej otwierał oczy. Raziło go ostre światło i wszechobecna biel, ale chciał dokładniej przyjrzeć się swojemu prywatnemu aniołowi. Jego twarz wydawała się zmęczona, ale mimo wszystko szczęśliwa.

- Jong… - wyszeptał łamiącym się głosem, ale chłopak od razu przyłożył mu palec do ust i pokiwał przecząco głową.

- Ciii… Nic na razie nie mów. Nie odejdę nawet na krok, więc będziemy mieli jeszcze dużo okazji do rozmowy, ale na razie odpoczywaj. – wyszeptał siedzący przy łóżku Jonghyun, gładząc chłopaka po policzku. Kibum nerwowo przełknął ślinę, cały czas patrząc w ciemne oczy bruneta. Nienawidził, kiedy chłopak zachowywał się tak czule i opiekuńczo. Zawsze w takich momentach w jego sercu pojawiała się iskierka nadziei, że może Bóg wysłuchał jego modlitw i w końcu jego uczucie zostało odwzajemnione. Później jednak zawsze jakaś dziewczyna brutalnie sprowadzała go na ziemię i przekonywała o heteroseksualności Jonghyuna. Kochał go, ale nigdy mu o tym nie powiedział. To był jego pierwszy, prawdziwy przyjaciel i nie chciał go tak łatwo stracić. Widział, że Jong martwił się o niego, co w zasadzie sprawiało mu radość. W końcu czuł, że komuś na nim zależy. Nareszcie miał dla kogo żyć. Uśmiechnął się jeszcze szerzej i mocniej ścisnął trzymaną dłoń, chcąc pokazać, że czuje się nawet dobrze.

- Mój mały Bummie… - szepnął starszy, czochrając blond kosmyki Kibuma. – Nawet w takich warunkach, nadal jesteś śliczny. Radosny i szczery… Wybacz mi. Gdybym tyle nie wypił, to mógłbym cię odwieźć i nic by się nie stało…

- To nie… - zaczął protestować blondyn, ale ponownie został uciszony gestem ręki.

- Teraz już na to nic nie poradzę, ale w przyszłości nigdy więcej nie pozwolę cię skrzywdzić. Przyrzekam. Ta rana… - zaczął lekko zdenerwowany, dotykając delikatnie opatrunku na brzuchu Kibuma. - ...zawsze będzie mi przypominać o tej obietnicy. Jesteś dla mnie najważniejszy, Bummie. Wiem, że to nie jest najlepsze miejsce na wyznania, ale później już nie zdobędę się na odwagę. Kocham cię i zawsze będę przy twoim boku. Nieważne czy jako chłopak, kochanek, przyjaciel, czy zwykły znajomy. Będę nad tobą czuwać, nawet jeśli mnie znienawidzisz. Zawsze po twojej stronie i na każde twoje skinienie. – Jonghyun rozważnie dobierał słowa, podczas gdy zszokowany Kibum po prostu się w niego wpatrywał, prawie zapominając o oddychaniu. Dopiero kiedy starszy skończył swoją przemowę, z jego oczu popłynęły łzy, a on sam wziął głęboki oddech. Starszy w panice zaczął rozglądać w poszukiwaniu chusteczek, ale kiedy chciał po nie wstać, został powstrzymany przez dłoń blondyna.

- Idiota. J-jesteś okropny… - wyszlochał Kibum, a oczy Jonghyuna wyraźnie posmutniały. - Musiałeś tyle z tym czekać? Przecież ja też cię kocham, ty tępy dinozaurze. – dodał, kiedy już udało mu się opanować płacz i drżący głos. Jong od razu się rozpromienił i wręcz rzucił na blondyna, który cicho jęknął z bólu, ale mimo to objął jego szerokie plecy swoimi ramionami.

- Mój Bummie. Tylko mój. Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham. – szepnął z wielkim uśmiechem na ustach, nieco oddalając się od chłopaka by mieć lepszy widok na jego twarz. Zatopił się w tym roześmianym spojrzeniu i delikatnie pogładził go po włosach, jakby był jego największym skarbem.

- Wybaczcie, że przeszkadzam w tej jakże romantycznej chwili, ale przypominam, że jesteście w szpitalu. Szwy są jeszcze bardzo świeże, więc pacjent powinien cały czas leżeć. – stwierdził oschle lekarz, podchodząc do łóżka chorego i zmieniając mu kroplówkę. - Siostro, proszę zmienić opatrunek i przemyć ranę. Siostro? – próbował przywołać pielęgniarkę na ziemię, ale ta wpatrywała się jedynie w młodych chłopców z uwielbieniem wymalowanym na twarzy.

- Jakie to było romantyczne! – wykrzyczała kobieta, podbiegając do Kibuma. – Jesteś prawdziwym szczęściarzem. On cały czas tutaj siedział, trzymając cię za rękę - jak w jakichś filmach! Kiedy opowiem koleżankom o tym wyznaniu, to szczęki im opadną z wrażenia. To było takie cudowne… Jak sobie pomyślę, że ja nigdy nie usłyszę takich słów… Ani nawet ich namiastki… - żaliła się niemal ze łzami w oczach, ale znaczące chrząknięcie lekarza od razu sprowadziło ją na ziemię. – Aaa… Opatrunek, jasne. Już idę po nowy bandaż. – wyszeptała lekko zawstydzona, szybko wychodząc z pomieszczenia.

- W każdym razie proszę trzymać uczucia na wodzy, bo nie mam zamiaru wysyłać całego personelu na leczenie psychiatryczne. – stwierdził obojętnym głosem mężczyzna, również kierując się do wyjścia.

- Skoro Pan Drętwy sobie poszedł, to możemy wrócić do przyjemniejszych czynności niż słuchanie jego wykładu. – stwierdził przebiegle Jonghyun, zbliżając się do twarzy Kibuma. Ten niepewnie wplótł swoje palce w włosy bruneta i ze zdenerwowaniem przygryzał dolną wargę. To miał być jego pierwszy pocałunek, dlatego też czuł się całkowicie spięty i bał się, że nie sprosta oczekiwaniom bardziej doświadczonego chłopaka. Jonghyun jednak uśmiechnął się pokrzepiająco, co go nieco rozluźniło. Nieoczekiwanie brunet zaczął głośno sapać, a jego kły jak i włosy szybko rosnąć. Blondynowi krzyk utknął w gardle, widząc jak Jong oderwał sobie kawałek skóry z ramienia. Potrafił jedynie mocno zacisnąć dłonie na kołdrze i głośno przełknąć ślinę, widząc te wielkie zakrwawione pazury, które zbliżały się do jego twarzy. Wilkołak jednak niespodziewanie obrócił się, łapiąc go za nogę i zatapiając swoje zęby w jego kostce. Tym razem blondyn już nie powstrzymał swojego przerażonego krzyku, ale kiedy potwór porzucił ofiarę i zaczął biec do okna, po czym wyskoczył przez nie roztrzaskując całą szybę, mimowolnie wyciągnął w jego kierunku dłoń, nie chcąc tracić swojego ukochanego.

* * *

Kibum gwałtownie otworzył oczy. Jego oddech nadal był przyspieszony, a na czole widniały kropelki potu. Ostatnio śniła mu się jedynie chwila porzucenia w lesie i już prawie zdążył zapomnieć, jak piękne było ich wyznanie miłości. Gdyby tylko wyobraźnia nie zmieniła mu zakończenia, to z pewnością mógłby określić to za naprawdę cudowny sen. W każdym razie doskonale wiedział, komu należą się „podziękowania” za owe przemienienie sielanki w koszmar i nie zamierzał mu tego tak łatwo odpuścić. Spojrzał z istną chęcią mordu na chłopaka leżącego po prawej stronie łóżka. Podczas snu wyglądał jak mały, grzeczny aniołek, ale Key mimo wszystko postanowił się odegrać. Chwycił brzeg kołdry, gwałtownie za nią pociągając, w wyniku czego chłopak został bez przykrycia. Następnie sam szczelnie się nią opatulił, po czym nacisnął na pilocie przycisk włączający klimatyzację. Normalnie powinna ona przynieść delikatne ochłodzenie, jednak, jako że była zepsuta, powodowała jedynie okropny hałas i wprowadzała iście syberyjskie klimaty. Młodszy natychmiastowo się obudził, rzucając się po łóżku w poszukiwaniu pilota. Dopiero po chwili zauważył, że Key, chytrze się uśmiechając, machał do niego poszukiwanym przedmiotem.

- No weź przestań i wyłącz to cholerstwo! – krzyknął, rzucając się na przyjaciela.

- To ty możesz sobie lubić horrory, a ja już nie mam prawa zapragnąć małej ochłody? – zapytał sarkastycznie.

- To wyleź spod tej kołdry, panie Zimnolubny. I nie obwiniaj o wszystko filmów. Co one ci znowu zrobiły? – zapytał z pretensją w głosie, ściągając z blondyna całą kołdrę.

- A to, że przez nie zamiast najcudowniejszego pocałunku w moim życiu, przyśnił mi się Jong-wilkołak, atakujący moją nogę! – krzyknął wkurzony, bo nie mógł raz jeszcze przeżyć tej pięknej chwili. Jednocześnie wyłączył uszkodzoną klimatyzację, spoglądając na przyjaciela z wyższością.

- Rutyna jest nudna, hyung. – odparł, chwytając chłopaka za rękę i zmuszając do wstania. – A teraz, żeby jeszcze bardziej urozmaicić to nudne życie, przejdziemy do twojego genialnego planu wzbudzenia zazdrości w Onew. Chodź, bo musimy jeszcze wszystko przygotować, nooo. – dodał, ciągnąc nadal oburzonego przyjaciela do łazienki.