1 4 3

Paring: TaeKey
Gatunek: Fluff, AU,Szkolne
Ostrzeżenia: długość rozdziału

Alisse Maeda i i_want_youu tak ładnie prosiły mnie o ten paring, że nie mogłam odmówić.^^ Mam tylko nadzieję, że za bardzo Was nie zawiodłam... W każdym razie tego shota dedykuję właśnie Wam obu i mam nadzieję, że dzięki temu spojrzycie na niego nieco przychylniej. :3

Nie wierzę, że mam już 30 obserwatorów.^^ Nawet nie macie pojęcia jak się cieszę, że aż tyle osób jest zainteresowanych moim blogiem. :) Każdego z Was najchętniej bym wyściskała i osobiście mu podziękowała, ale jako, że nie mam takiej możliwości, to mogę jedynie napisać: DZIĘKUJĘ. JESTEŚCIE KOCHANI. <3

1 4 3 *

Key siedział przy okrągłym stoliku, cały czas mieszając już i tak zimną zupę. Zazwyczaj zajmował to miejsce wspólnie z Taeminem, ale dzisiaj pozostał zupełnie sam, ponieważ jego przyjaciel obiecał zjeść razem z swoją dziewczyną. Pomimo że normalnie uwielbiał ich stałe miejsce, które znajdowało się w centrum stołówki, to w obecnym momencie pragnął zająć najbardziej skryty kącik sali, w którym nikt by go nie dostrzegł. Miał wrażenie, że każda przechodząca koło niego osoba posyła mu kpiący uśmiech i wie, że Taemin wolał spędzić czas z jakąś pustą laską niż z nim.
W normalnych warunkach Kibum kochał przyciągać spojrzenia - zarówno swoim stylem bycia jak i strojem - dzięki czemu zyskał sporą popularność i tytuł szkolnej „divy”. Pomimo że każdy go znał, to mało kto miał na tyle odwagi, by do niego podejść. Wszystkich przerażały jego częste, wredne komentarze, a także zimne spojrzenie, którym przejeżdżał po rozmówcy od stóp do głowy. Pod tym względem Taemin był jego zupełnym przeciwieństwem. Wiecznie uśmiechnięta twarz i miłe usposobienie przyciągało do niego nawet starsze roczniki, a w szczególności nuny, które prześcigały się w kolejnych wyznaniach miłości. Chłopak starał się wszystkie delikatnie odrzucać, proponując lepsze poznanie i zwykłe koleżeństwo na początek. W ten sposób udawało mu się w bezkonfliktowy sposób spławiać większość z nich, lecz nadal pozostawała całkiem spora grupka wytrwałych fanek. Z niektórymi nawet spróbował się spotykać, ale w ostateczności z każdą rozstawał się najpóźniej po miesiącu. Zazwyczaj to same dziewczyny rezygnowały, widząc, że ten nie odwzajemnia ich uczuć i traktuje jak młodsze siostry, ale kilka zerwań wyszło również z inicjatywy Taemina 

- Kibum zdawał sobie sprawę, że sam miał w tym spory udział. Co prawda chłopak nigdy mu o tym nie powiedział, ale jego „wybranki” od razu przychodziły do niego z łzami w oczach i pretensjami, że to on jest winny ich rozstaniu. Samo wspomnienie ich rozwścieczonych min poprawiało mu humor. Tak, zdecydowanie uwielbiał ucierać nosa tym pewnym siebie laluniom.

- A cóż to za zbereźny uśmieszek? Czyżbyś rozmarzył się o moich idealnych mięśniach brzucha? – zapytał stojący nad Key chłopak, podciągając swoją koszulkę do góry, odsłaniając tym samym idealnie wyrzeźbiony kaloryferek. Od razu oczy wszystkich dziewczyn zwróciły się w ich kierunku, a w całym pomieszczeniu zapanowała zupełna cisza. Wielbicielki ich szkolnego playboya były w zbyt dużym szoku, żeby wydać z siebie choćby ciche westchnienie.

- Mój drogi Jjongi… - zaczął lekko rozbawiony całą sytuacją Kibum. – Ile razy mam ci powtarzać, że mam nieco WYŻSZE wymagania? – zapytał się z chytrym uśmieszkiem, mocno akcentując ostatnią część zdania. Jonghyun na te słowa od razu zmarszczył brwi, co było pierwsza oznaką zdenerwowania. Kibum zawsze wiedział, w jaki sposób uderzyć, by najbardziej zabolało i niemal codziennie miał okazję z tego korzystać. Pomimo że znali się z Jonghyunem od wielu lat, to nadal nie potrafili zamienić zdania, bez jakiejś wrednej docinki. – Tak w ogóle to słyszałem ostatnio, że twój mały – powiedział, z wyższością wskazując na krocze chłopaka – jest dosyć szybki. No ale nie ma się czym przejmować. To częsty problem u niedojrzałych nastolatków – dodał, uśmiechając się niewinnie i klepiąc chłopaka po jego umięśnionym brzuchu.

- Ciekawe, skąd masz informacje o problemach przeciętnego chłopaka, bo na pewno nie z własnego doświadczenia. W końcu tobie do spełnienia wystarczy penis w tyłku. Poza tym nie wiedziałem, że tak bardzo interesujesz się moim życiem intymnym. W przyszłości znajdź sobie jednak nieco lepsze źródło informacji, bo stare babunie są zbyt głuche, by słyszeć moje nocne zabawy. – Jonghyun próbował ukryć swoją irytację, jednak Kibum doskonale widział złość malującą się w jego spojrzeniu.

- Spokojnie, Jongi. Jeszcze ci jakaś żyłka pęknie, a ja nie chcę sobie pobrudzić nowych spodni krwią. Zresztą - w twoich żyłach znajduje się chyba sama sperma, więc tym bardziej nie mam ochoty tego zmywać. Ohyda – oznajmił, lekko się wzdrygając na samą myśl, po czym wstał i położył Jongowi dłonie na ramionach. – Wiesz… Najważniejsze jest przyznanie się do problemu. Jeśli porozmawiasz z lekarzem, to może przepisze ci jakieś tabletki. Chociaż ze wzrostem to może być ciężko… - Key idealnie udawał przyjacielski ton głos i nawet ciężko westchnął na koniec, żeby lepiej zademonstrować beznadziejność sytuacji Jonghyuna.

- A, pieprz się – wysyczał przez zęby, niemal kipiąc ze złości. Od razu zrzucił dłonie Kibuma i szybkim krokiem skierował się do wyjścia z stołówki. Jednocześnie można było usłyszeć pisk dziewczyn, które właśnie wybiegały za swoim bóstwem, posyłając Key mordercze spojrzenia. Blondyn jednak zupełnie nie przejął się ich niechęcią, a wręcz przeciwnie - napawał się nią. Uśmiechnął się pod nosem, widząc, jak duże zainteresowanie wywołał wśród uczniów.

- Nie było mnie zaledwie chwilkę, a ty już urządziłeś sobie prywatne show? Mogłeś chociaż poczekać – usłyszał za sobą niezwykle przyjazny głos. Od razu się odwrócił, a widząc postać Taemina, wyraz jego twarzy uległ diametralnej zmianie. Chłodne wyrachowanie odeszło w zapomnienie, a jego miejsce zajął zupełnie naturalny i szczery uśmiech.

- Co tutaj robisz, Tae? Przecież powinieneś być ze swoją dziewczyną – oznajmił z lekkim niedowierzaniem w głosie, ponownie siadając przy stoliku.

- Zerwaliśmy – poinformował, jakby było to czymś najzwyczajniejszym w świecie, uśmiechając się przy tym przyjaźnie do blondyna. Kibum właśnie przez ten nadmierny spokój i brak wyjaśnienia powodu rozstania, domyślił się, że to o niego się pokłócili.

- Nie zasługiwała na ciebie – odpowiedział radośnie, nawet nie próbując tuszować swojego zadowolenia. Nie polubił jeszcze żadnej dziewczyny swojego przyjaciela, ale ta wyjątkowo działała mu na nerwy. Za każdym razem, kiedy ta ladacznica wtulała się w swojego chłopaka, miał ochotę do niej podejść i wyrwać jej wszystkie kudły z głowy. Powstrzymywała go jedynie perspektywa wizyty na posterunku i fakt, że później musiałby wyjaśnić Taeminowi swoje zachowanie, a przecież nie powie mu, że jest zwyczajnie zazdrosny. Key nie ukrywał faktu, że jest gejem, ale dopiero kiedy jego przyjaciel zaczął spotykać się z dziewczynami, uświadomił sobie, jakimi uczuciami go darzy. Na początku był zbyt oszołomiony tym odkryciem i próbował zmusić się do zapomnienia i pokochania kogoś innego. Spotkał nawet kilku miłych facetów, ale z żadnym z nich nie dał rady się związać, ponieważ będąc przy nich, całując i przytulając się, myślał jedynie o Taeminie. W końcu przestał walczyć i postanowił wyznać prawdę, ale w kluczowym momencie zawsze tchórzył. On, pewny siebie i mający gdzieś opinię innych ludzi, najzwyczajniej bał się odrzucenia. Czuł się przez to jak ostatnia ciota, ale mimo wszystko nie potrafił odnaleźć w sobie wystarczającej odwagi.

- Tylko, Kibum, mówisz to samo o każdej dziewczynie. Jesteś moim przyjacielem i mam nadzieję, że kiedy już spotkam tą jedyną, to uda ci się ją polubić albo chociaż nie przegonić. Może powinienem zacząć spotykać się z twoją siostrą, co? To chyba jedyna kobieta, która się ciebie nie boi i nie jest o ciebie zazdrosna – zażartował, ciesząc się możliwością zwykłego przebywania z Key. Podczas związku zawsze musiał przeznaczać więcej czasu swojej dziewczynie, na czym najbardziej cierpiała jego relacja z Kibumem. To jeszcze potrafił zrozumieć, ale kiedy usłyszał, jak ta obraża jego przyjaciela, od razu z nią zerwał. Normalnie starał się być delikatny, nie chcąc nikogo krzywdzić, ale w tym przypadku nie miał zamiaru szanować osoby, która sama źle odnosi się do innych ludzi.

- A, idź! Nie uczyli cię na religii, że demonów się nie wywołuje?! Jeszcze cię usłyszy i przylezie, a ja nawet nie wziąłem wody święconej, by ją przepędzić! – Kibum rozejrzał się nerwowo po stołówce z nadzieją, że nie zobaczy tej obrzydliwej kreatury, którą rodzice kazali mu nazywać siostrą.

- Ta wasza miłość nigdy nie przestanie mnie fascynować – powiedział Taemin, śmiejąc się z zachowania przyjaciela. – Wiesz, okazanie odrobiny czułości wcale nie boli – oznajmił i w ramach demonstracji przejechał palcami po policzku starszego. Na stołówce od razu zapanowało drobne poruszenie, które chłopak miał zamiar zignorować. Spodziewał się podobnej reakcji ze strony Key, ale ten, ku jego zdziwieniu, wydawał się lekko speszony i uciekał wzrokiem w odległe krańce pomieszczenia. – Coś się stało? Nie masz ochoty na show? – dopytywał się lekko zmartwiony, podczas gdy Kibum starał się opuścić głowę i skryć za długą grzywką.

- Nie. Ja… chciałbym ci coś powiedzieć – wyjąkał cicho, cały czas spoglądając w blat stołu. Dobrze zdawał sobie sprawę, że się lekko zarumienił, ale postanowił nie zwracać na to uwagi i wyznać swoje uczucia. Kiedy poczuł, jak dłoń Taemina czule go głaszcze, był już pewien, że to idealny moment, a na lepszy nie miał co liczyć. Pomimo tego przekonania, nadal czuł się oszołomiony i okropnie zdenerwowany, a jego żołądek praktycznie skręcał się z tego przejęcia. Spojrzał jeszcze dosyć niepewnie na chłopaka, który cały czas z uwagą go obserwował. To pełne ciepła, zmartwione spojrzenie sprawiło, że serce Kibuma zaczęło bić w przyspieszonym tempie. Mimowolnie na jego usta wypłynął uśmiech, który zdawał się lekko uspokoić młodszego. – Bo ja się za… zagapiłem – dokończył zdanie, szybko zmieniając jego brzmienie. Nagle w oczy rzuciła mu się dziewczyna siedząca na kolanach swojego chłopaka, która namiętnie go całowała. Uświadomiło mu to, że przecież Taemin był hetero, a on nigdy nie będzie miał długich lśniących włosów i dużych piersi, więc po co w ogóle wyznawać swoje uczucia? – Zagapiłem się, jak czytałem tą książkę, którą od ciebie pożyczyłem i przez przypadek wylałem na nią herbatę. Przepraszam. Kupię ci nową – obiecał skruszonym głosem, pomimo że w rzeczywistości niczego nie zniszczył. Była to po prostu pierwsza wymówka, która wpadła mu do głowy.

- I tylko o to chodziło? – zapytał rozbawiony i by pokazać, że się nie gniewa, chwycił go za dłonie. - Nie ma się czym przejmować. Przecież mówiłem, że ci ją daję, bo mnie nie interesują takie klimaty. Na serio mnie nastraszyłeś. Myślałem, że coś się stało, ale skoro jest w porządku, to chodźmy na lekcje. Zaraz będzie dzwonek – oznajmił radośnie, wstając i ciągnąć za sobą przyjaciela. Kibum podążał za nim bez słowa sprzeciwu, cały czas z uśmiechem obserwując ich splecione palce. Za nic w świecie nie chciałby tego stracić, a obawiał się, że gdyby Taemin dowiedział się o jego uczuciach, zacząłby postępować bardziej rozważnie i unikał wszelkich dwuznacznych sytuacji.

- Pamiętasz, jak mówiłem, że mój przyjaciel napisał piosenkę i potrzebuje do niej choreografii? – zapytał nagle Taemin, przystając i obracając się do przyjaciela. Zrobił to tak niespodziewanie, że zamyślony Kibum wpadł na niego, ale na szczęście ramiona młodszego uchroniły go przed bolesnym upadkiem. – Chciałbym dzisiaj po lekcji nad tym popracować. Pomożesz mi? – poprosił, uśmiechając się najsłodziej, jak tylko potrafił. Key widząc tą uroczą stronę Tae, zupełnie się w niej zatracił. Do świata żywych przywołał go dopiero jego melodyjny głosik, przeciągający słowo „hyuuuung”.

- No jasne… - wyszeptał, nadal lekko oszołomiony. – O czym jest ta piosenka? Mam teraz WF, to może pomyślę nad jakimiś poszczególnymi ruchami – zapytał, nie odrywając wzroku od cudownych, malinowych ust Taemina.

- Nazywa się „1 4 3”. Wiesz, że te liczby oznaczają „I love you”? Kiedy policzymy litery każdego z tych trzech wyrazów, to powstaje właśnie „1 4 3”. Podobno było to całkiem popularne w Ameryce, ale sam jeszcze nigdy o tym nie słyszałem – opowiadał z ekscytacją, nadmiernie przy tym gestykulując. Taemin zawsze uwielbiał muzykę i mógł o niej mówić godzinami, analizując najmniejsze szczegóły przeróżnych utworów. – Ogólnie tekst opowiada o chłopaku, który nie potrafi wyrazić swoich uczuć słowami, dlatego wysyła dziewczynie „1 4 3” w treści wiadomości. W sumie to całkiem słodkie, co nie? – zapytał, spoglądając na Kibuma swoimi wielkimi, pełnymi radości oczętami.

- W sumie… - odparł dosyć niepewnie. – Uważasz, że to dobry sposób na wyznanie miłości? – Kibum spojrzał na swojego rozmówcę, całkowicie poważnie i w napięciu oczekiwał na odpowiedź.

- No wiesz, lepszy taki niż żaden. Tylko obawiam się, że mało kto zrozumie przesłanie tych liczb, więc jednak stawiałbym na przykład na list. Może to i staroświeckie, ale całkiem romantyczne. Najważniejsze jest jednak, by to po prostu zrobić. Nieważne w jaki sposób – wyjaśnił spokojnie, pomimo że nie rozumiał, czemu chłopak tak brnął w temat miłości.

- Nawet jeśli nie ma szans na związek? Jeśli jest się pewnym odrzucenia? W ten sposób człowiek staje się niemal masochistą, który dobrowolnie skazuje się na cierpienie. Nie dość, że miałoby się złamane serce, to jeszcze ta druga osoba by się zupełnie od nas odwróciła. Wiesz, jak coś takiego musi boleć? – zapytał, niemal ze łzami w oczach.

- Co się stało, Kibum? – Taemin w jednej chwili znalazł się przy blondynie, spoglądając na niego z troską i chwytając za ramiona.

- Odpowiedz – szepnął cicho Key, nie podnosząc wzroku na swojego przyjaciela.

- Tak. Uważam, że zawsze powinno się wyznać swoje uczucia – stwierdził, po chwili zastanowienia. – Jeżeli druga osoba by nas wyśmiała, odrzuciła i nawet nie spróbowała zrozumieć, czy wyjaśnić sytuacji, to nie zasługuje na tą miłość. W takim przypadku nie ma czego żałować i można odejść z podniesionym czołem. Poza tym nic nie jest pewne, więc zawsze trzeba próbować.

- Rozumiem… Spotkamy się po lekcjach przy szafkach, a teraz muszę już iść – oznajmił chłodno, nadal nie podnosząc wzroku na Taemina. Po wypowiedzi chłopaka, czuł się jak ostatnia, tchórzliwa oferma i chyba w końcu dostał należytego kopa, by móc zacząć działać. Postanowił wziąć sobie do serca słowa przyjaciela i spróbować w jakiś inny sposób wyznać uczucia, skoro nie potrafił się na to zdobyć w trakcie rozmowy.

* * *

Key stał przed niewielką szafką szkolną z numerem 202, która należała do Lee Taemina. W dłoniach trzymał złożoną kartkę papieru, na którą co chwilę niepewnie spoglądał. Już po raz kolejny, powoli skierował swoją trzęsącą się dłoń w kierunku szpary w drzwiczkach, ale w ostatnim momencie się wycofał, znowu wpatrując się w treść listu. Taemin sam powiedział, że zawsze należy powiedzieć o swoich uczuciach i nawet wspomniał o romantycznej - jego zdaniem - formie wyznania, ale Kibum nadal nie potrafił się na to zdobyć. Bał się, że przyjaciel odsunie się od niego i zacznie się nim brzydzić, a tego nie potrafił sobie nawet wyobrazić. Miał świadomość, jaki ból może mu sprawić odrzucenie, ale z drugiej strony perspektywa uzyskania pozytywnej odpowiedzi, byłaby istnym spełnieniem najskrytszych marzeń. O coś takie zdecydowanie wypadało zawalczyć, jednak nadal pozostawał strach przed cierpieniem.
To właśnie na takich rozważaniach Kibum spędził całe dziesięć minut, niemal modląc się przed tą upiorną szafką.

- Jesteś ostatnią ciotą – usłyszał z oddali kobiecy głos przepełniony żalem i nienawiścią. – Nie zapomniałeś o narysowaniu serduszek i perfumowanym papierze? Może jeszcze użyłeś różowego długopisu? – pytała ta osoba z doskonale wyczuwalną ironią. Dopiero teraz Kibum zdecydował odwrócić się w kierunku, z którego dobiegły go nieprzyjemne komentarze. W okolicy znajdowała się jedynie jedna osoba i od razu rozpoznał w niej poprzednią dziewczynę Taemina. To zadufanie i wyższość niemal od niej promieniały i raziły swoją siłą całe otoczenie. Key zdawał sobie sprawę, że ma do czynienia z urażoną zerwaniem, rozkapryszoną nastolatką, która w akcie zemsty jest gotowa na wszystko, dlatego głośno przeklął, denerwując się, że został przyłapany właśnie przez nią. Już sobie wyobrażał te wszystkie plotki, które rozejdą się po całej szkole, ale akurat tym faktem, nie przejmował się za bardzo. Znacznie bardziej martwiła go reakcja Taemina na wieść, że czatował przed jego szafką z listem miłosnym, trzęsąc się jak jakaś osika.

- Co to? Nasza diva nie wie jak używać języka? Ups. Zapomniałam, że ty umiesz używać go perfekcyjnie, o ile w bliskiej okolicy twojej twarzy znajduje się dorodny penis – zadrwiła, opierając się o jedną z szafek na korytarzu. – Trzeba było wypróbować go na Taeminie, a nie pisać jakieś tandetne listy. Jeśli chcesz się bawić w Romea, to musisz cofnąć się o kilkaset lat wstecz, kochasiu.

- Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy! – oznajmił szorstko, posyłając dziewczynie jedno z swoich specjalnych spojrzeń, mówiących: „ Jeszcze słowo, a będziesz trupem”. Ta jednak zupełnie nie przejęła się jego słowami i śmiejąc się sztucznie, podeszła do chłopaka.

- Uważaj, bo się przestraszę. Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale w tej chwili wyglądasz jak malutki, zagubiony kociak, który ma stępione pazurki. Ponadto przypominasz jakąś świętą dziewicę, a takiego towaru, to Taemin w życiu by się nie tykał. Na co ty w ogóle liczysz skoro - przynajmniej w teorii - jesteś facetem? – zapytała, spoglądając chłopakowi prosto w przerażone oczy. Wyraźnie bawiła ją ta sytuacja i odczuwała satysfakcję, że może ubliżyć osobie, przez którą zerwał z nią chłopak marzeń. Jedynie trochę go skrytykowała w rozmowie z Taeminem, a ten od razu stanął w obronie przyjaciela i ją zostawił.

- Pedały są obrzydliwe. Normalnie rzygać mi się chce od samego patrzenia na ciebie, a Taemin na pewno zareaguje tak samo, jak dowie się o twoich chorych uczuciach – wyszeptała wprost do jego ucha, po czym znowu się zaśmiała.

- Sooyoung? Czego ty chcesz od Key? – zapytał zdziwionym głosem, wchodzący na korytarz Taemin. – A z resztą nieważne. Zostaw go i nawet nie próbuj obwiniać o nasze rozstanie. Zamiast marnować czas na zemstę, znajdź sobie nowego faceta albo idź omotać nauczyciela z fizyki, bo inaczej cię nie przepuści – oznajmił chłodno, bez nawet cienia współczucia dla swojej ex. Ta tylko spojrzała na niego z wymalowaną wściekłością w oczach, by od razu odwrócić się i oddalić, robiąc przy tym dużo hałasu swoimi wysokimi szpilkami.

- Dlaczego się jej nie stawiałeś? – zapytał, wpatrzonego w podłogę blondyna. – Jeszcze niedawno puściłbyś jej taką wiązankę, że zzieleniałaby ze złości, a teraz pozwalasz się obrażać? Zdążyłem ją trochę poznać, więc nawet nie chcę myśleć, jakimi wyzwiskami się posługiwała – oznajmił z lekkim niedowierzaniem. - Kibum, widzę że coś się dzieje. Przecież wiesz, że możesz mi o wszystkim powiedzieć i zawsze ci pomogę – przypomniał, zmartwionym głosem, czule spoglądając na chłopaka.

- Nie martw się. Mam po prostu kiepski dzień, ale gdyby coś się stało, to pierwszy się o tym dowiesz – skłamał, uśmiechając się niewinnie. – Idź już do sali ćwiczeń. Zaraz tam przyjdę i pomyślimy nad układem, ale teraz muszę jeszcze coś załatwić.

Taemin jedynie kiwnął głową i odszedł od Kibuma, który cały czas śledził go wzrokiem. Dopiero kiedy brunet zniknął mu z pola widzenia, mógł pozbyć się przywdzianej maski i przestać udawać opanowanego. Kucnął pod ścianą, chowając twarz w dłoniach i nawet nie próbując powstrzymywać łez. Chciał w końcu zakończyć swoje męczarnie, ale w głowie cały czas rozbrzmiewały mu słowa Sooyoung. Nawet jeśli była wkurzona i zazdrosna, to nadal miała trochę racji. Taemin nigdy go nie zaakceptuje. Tylko czy był to powód, by się poddać?
Pod wpływem chwili Kibum wstał i ostatni raz spojrzał na swój list. Starał się w niego przelać wszystkie swoje uczucia i miał nawet wrażenie, że mu się udało. W tej chwili ścisnął go jednak mocno, zupełnie zgniatając, po czym zdecydowanym ruchem przetargał na cztery części, które wyrzucił do kosza. Ryzyko porażki było dla niego zbyt duże, żeby spróbować je podjąć.

* * *

- Key! – krzyknął przestraszony Taemin, widząc, jak blondyn przewraca się przy obrocie. Opracowywali układ do nowej piosenki jego przyjaciela, Henry’ego, ale Kibum zupełnie nie mógł skupić się na tańcu. Początkowo chłopak udawał, że wcale nie zauważa jego błędów, wychodząc z założenia, że ten sam do niego przyjdzie, kiedy będzie tego potrzebował, jednak fakt, że przez własną nieuwagę chłopak może zaszkodzić swojemu zdrowiu, zdenerwował go na tyle, że postanowił siłą zmusić go do zwierzeń. – Mówiłem, żebyś uważał… Pokaż mi tą kostkę, bo jak ją skręciłeś, to własnoręcznie cię uduszę – zagroził, podchodząc do trzymającego się za bolącą nogę Kibuma, który cicho jęknął, czując zimne palce przyjaciela na swoim ciele. Sam doskonale zdawał sobie sprawę, że podczas wykonywania takich figur, nie powinien się rozpraszać, ale odbicie Taemina w lustrze, który ćwiczył w obcisłej bokserce, zupełnie go rozpraszało. Do tego krople potu spływające po jego szyi i kończące swoją wędrówkę na cienkim materiale koszulki, całkowicie wybijały go z rytmu.

- Kurczę… Chyba naprawdę coś sobie zrobiłeś. Widziałem tutaj ostatnio lód w spray’u, więc poczekaj chwilkę – polecił, wstając i kierując się na zaplecze, z którego wrócił już po chwili z małą puszką w dłoni. – Mam nadzieję, że dzięki temu nie spuchnie, ale i tak zadzwonię do twojej mamy, by przyjechała i zabrała cię do jakiegoś lekarza.

Po schłodzeniu zranionej kostki i poinformowaniu o całej sytuacji mamy Kibuma, Taemin przysiadł się do przyjaciela i spokojnie zaczął głaskać go po włosach. Nie miał pojęcia, czy w tej chwili blondyn martwi się swoją nogą, czy nadal przejmuje tajemniczym problemem, o którym nie chciał mu powiedzieć, ale jego mina wyglądał dosyć ponuro. Po chwili namysłu wykluczył pierwszą opcję, ponieważ - znając Key - w takim przypadku ten już planowałby wymarudzenie od lekarza całorocznego zwolnienia z WF-u i głośno przeklinał cały świat. W związku z tym pozostawała opcja druga.

- Boli cię jeszcze? Może coś ci podać? – dopytywał się z troską, ale za każdym razem w odpowiedzi otrzymywał jedynie przeczące pokręcenie głową. – Skoro niczego nie potrzebujesz, to opowiesz mi teraz o swoim problemie? Zero wymówek. Chcę wiedzieć, czemu jesteś taki zdołowany i rozproszony. Od razu mówię, że nie uwierzę w żaden wpływ pogody, fazy księżyca, znaki zodiaku i wstanie lewą nogą. – oznajmił stanowczo, nie przestając jednak głaskać przyjaciela po głowie.

- Ale to nic takiego – zaczął niepewnie, ale przeszywające go spojrzenie Taemina, nie pozwalało mu dalej kłamać. – Bo ja… No, lubię cię, ale… Nie dam rady tego powiedzieć… - dokończył zrozpaczony, ukrywając swoją twarz w dłoniach. Nie powstrzymało to jednak jego łez, które uparcie zaczęły ściekać mu po policzkach i lądować na jego białej koszulce.

- Ciii… Już spokojnie. Pomogę ci, tylko powiedz, o co chodzi. To coś związanego ze mną? – zapytał, mocno przytulając chłopaka do swojej piersi, który potakująco kiwnął głową. Kiedy chciał kontynuować rozmowę i wyciągnąć więcej szczegółów, usłyszał dźwięk swojego telefonu. Niechętnie wstał z miejsca, spodziewając się telefonu od mamy Kibuma.

- Słucham? Oczywiście, proszę pani. Tak, rozumiem. Spokojnie, będziemy czekać w sali. Tak, dobrze się czuje. Nie, nie zapowiada się, by miał mdleć. Nie, naprawdę, proszę się nie śpieszyć. To nic poważnego – spokojnie rozmawiał z panią Kim, która właśnie stała w korku i lekko panikowała. Przekonanie jej, że od skręconej kostki wcale nie można się wykrwawić ani dostać wstrząśnienia mózgu, zajęło chłopakowi trochę czasu, ale jednocześnie mógł dokładnie obserwował Kibuma i spróbować przeanalizować jego zachowanie. Po dłuższej chwili Kibum zaczął się uspokajać i nawet przestał płakać. Kiedy rozmowa telefoniczna zaczęła się przeciągać, wyciągnął własny telefon z torby leżącej koło niego i szybko coś na nim wystukał, natychmiast chowając go z powrotem. Od tego momentu Key już ani razu nie odważył się spojrzeć na przyjaciela, co nieco go zdziwiło, ale cała sprawa rozjaśniała zaraz po zakończeniu połączenia. Zauważył wówczas nieodebrany sms o bardzo krótkiej i wymownej treści „1 4 3”. Od razu zrozumiał, co takiego Kibum próbował mu wyjawić i dlaczego tak dziwnie się zachowywał. Taemin zawsze stawiał się na miejscu drugiej osoby i dokładnie tak samo uczynił tym razem. Co prawda miał problem z wyobrażeniem sobie tych wszystkich kotłujących się w Kibumie emocji, ale wiedział, że ten musiał się przez niego sporo nacierpieć. Kochał go jak rodzonego brata, ale nigdy nie myślał o nim w kategoriach potencjalnego chłopaka. Nie miał nic przeciwko homoseksualistom i nawet kiedyś zastanawiał się, czy sam nie jest biseksualny, ale w ostateczności nie spróbował związku z chłopakiem.

- Kibum… Od jak dawna mnie… lubisz w taki sposób? – zapytał, podchodząc do skulonego przyjaciela i siadając koło niego. Chciał w ten sposób zyskać kilka dodatkowych chwil na przemyślenia, ponieważ w jego głowie aż wrzało od nadmiaru informacji.

- Rok temu zdałem sobie z tego sprawę, ale… Bałem się wyznać prawdę. Bałem się, że mnie znienawidzisz – wyjąkał, nadal chowając swoją twarz.

- Nigdy cię nie znienawidzę. Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Jak mogłeś w ogóle tak pomyśleć? – zapytał nieco oburzony.

- Przepraszam… - wyszlochał, ponownie zaczynając płakać.

- Ciii… - uspokajał blondyna, swobodnie go przytulając. Pomimo że wiedział o jego uczuciach, nie czuł większego zażenowania. Chciał go po prostu pocieszyć, ponieważ właśnie tak zachowuje się najlepszy przyjaciel. – Jak tak o tym myślę, to… Wiesz, że na nikim nie zależy mi tak jak na tobie? Żadna moja ex nie może się z tobą równać. Myślę, że… możemy spróbować się spotykać. Kocham cię, tylko że w nieco inny sposób niż ty mnie. Nie płacz. Przecież wiesz, że zawsze ci pomogę i nie pozwolę skrzywdzić. Trochę wiary we mnie – zapewnił szeptem, jakby to wyznanie było przeznaczone jedynie dla Kibuma. Blondyn z każdym słowem mocniej się w niego wtulał, ale jego szloch nie malał na sile, a stawał się coraz głośniejszy.

- Czemu nadal płaczesz, głupku? Przecież wszystko się ułoży – dopowiedział, śmiejąc się z Kibuma, który lekko uderzył go na te słowa w klatkę piersiową.

- Nie jestem głupkiem. Jak już to szczęśliwym, zakochanym idiotą – wyszlochał między kolejnymi pociągnięciami nosem, jednak jego głos wydawał się zupełnie inny. Było słychać, że stał się radośniejszy i znacznie spokojniejszy. Dostrzegając tą zmianę, Taemin lekko się do siebie uśmiechnął, całując Kibuma w czubek głowy. Zdecydowanie udzielał mu się nastrój chłopaka i nie chciał dopuścić, by uronił z jego powodu jakąkolwiek łzę więcej. Nadal nie miał pojęcia, jak będzie wyglądać ich związek, ale chciał się postarać i spróbować przemienić miłość braterską w miłość romantyczną. Poza tym sam wyznawał zasadę, że lepiej być z kimś, kto cię kocha, niż z kimś, kogo samemu się kocha. **

* Piosenka Henry’ego z albumu Trap

** Odpowiedź, którą Taemin, Onew i Minho wybrali podczas audycji w Sukirze 26.04.2013