Childhood - rozdział 2

Z czystej ciekawości chciałabym zapytać, co wolelibyście czytać. Childhood czy Nightmare? Jak już wspomniałam, to tylko moja ciekawość, ponieważ w moim następnym poście, również będziecie mogli spotkać się z JongKey i ich słodkim Yoogeunem. Proszę tylko, żebyście nie sugerowali się zbytnio klimatem tego rozdziału. W przyszłości pojawi się znacznie więcej humoru i akcji.^^ Teraz pozostaje mieć tylko nadzieję, że śmieszy Was to samo co mnie.^^

Rozdział 2

Cały świat wydawał się przytłaczać Jonghyuna, który jeszcze nigdy nie czuł się tak okropnie. Wiedział, że nie tylko zawiódł Kibuma, ale również potwornie go skrzywdził, co było ostatnią rzeczą, której w życiu pragnął. Gdyby tylko mógł, cofnąłby czas i zamiast iść do tego przeklętego klubu, po prostu padłby na kolana, przepraszając Key za to, że nie poświęcał mu wystarczająco dużo czasu. Niestety przeszłości nie da się zmienić, mimo że usilnie próbował to zrobić, zupełnie odgradzając się od własnego dziecka. Pragnął zapomnieć o swojej głupocie i kiedy niemal mu się udało, prawda spadła na niego niczym grom z jasnego nieba. Sam nie miał pojęcia, co w tamtym momencie wstrząsnęło nim bardziej: fakt, że powinien zaopiekować się chłopcem, którego matka właśnie umierała, czy przepełniony bólem wzrok Kibuma.  Wielokrotnie próbował wyobrazić sobie, w jaki sposób sam zareagowałby na zdradę, ale kiedy tylko myślał o tym, że ktoś inny mógłby dotknąć tego delikatnego, należącego tylko do niego ciała Key, przychodziły go zimne dreszcze. Osobiście wykręciłby jaja każdemu dupkowi, który by się odważył zbliżyć do jego kochanka, po czym załatwiłby go w taki sposób, że ten już do końca życia nie poszedłby z nikim do łóżka.
Jonghyun za bardzo kochał swojego chłopaka, by móc spokojnie przetrawić coś takiego jak zdradę.  W uczucia Kibuma również nigdy nie wątpił, dlatego nie próbował sobie nawet wyobrazić, co ten poczuł na wieść o zdradzie, dziecku i prawie dwuletnim życiu w kłamstwie. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jest on jedynym winowajcą ich obecnego kryzysu w związku i nawet nie mógłby protestować, gdyby Key zażądał rozstania. Uważał nawet, że byłaby to całkiem racjonalna decyzja, tyle tylko, że dla niego niezwykle bolesna.

Jonghyun uważał, że nie tyle jest głupkiem, co raczej skończonym idiotą z większym fartem niż IQ. Dzisiaj po raz kolejny przekonał się, że zupełnie nie zasługiwał na kogoś takiego jak Kibum i nigdy nie da rady mu się odwdzięczyć. Co prawda blondyn nie powiedział, że nadal chce z nim być, ale obiecał, że się spokojnie zastanowi nad ich przyszłością, a na razie na pewno nie zostawi go samego. Wyjaśnił, że nie może odejść, ponieważ to byłoby nie tyle karą dla Jonga, co raczej dla Yoogeuna. Key - w przeciwieństwie do swojego chłopaka - zawsze uwielbiał dzieci i nie potrafił przejść obojętnie koło ich krzywdy. Dokładnie tak samo było i tym razem. Nie dość, że maluch tak wcześnie stracił matkę, to dodatkowo zyskał beznadziejnego ojca, przy którym umarłby z głodu. Jonghyun nienawidził dzieci, a te wyczuwając jego niechęć, niemal uciekały od niego z krzykiem. Jedynie raz, z wielkim obrzydzeniem na twarzy, zmienił pieluchę własnej siostrzenicy i to tylko dlatego, że Key niemal zmusił go do tego siłą. Teraz jednak nie miał wyboru i po prostu musiał nauczyć się opieki nad synem. Zdawał sobie sprawę, że jest to jedyne słuszne rozwiązanie, ale w jego głowie nadal tliła się nadzieja, że może znajdzie się ktoś chętny w rodzinie matki chłopca, kto mógłby się nim zaopiekować. Nie miałby nawet nic przeciwko płaceniu wyższych alimentów, które przy reżyserskiej stawce zupełnie nie wpływały na jego budżet.
Nie chciał sprowadzać na siebie tak wielkiej odpowiedzialności, jaką jest opieka nad dzieckiem ani dodatkowych obowiązków. Ponadto zwyczajnie bał się, że może nawet nieumyślnie skrzywdzić Yoogeuna. Może i nie lubił tych wrzeszczących bachorów, i nie umiał się z nimi dogadać, ale mimo wszystko nie był potworem.

Chłopczyk leżał z szeroko rozłożonymi rączkami na stałym miejscu Jonghyuna - po lewej stronie łóżka. Koło niego znajdował się skulony i szczelnie owinięty kołdrą Kibum, którego Jong obserwował z delikatnym uśmiechem na ustach. Blondyn zawsze był typem zmarzlucha, więc każdej nocy mocno wtulał się w swojego chłopaka, którego traktował wówczas jak swój własny, przenośny kaloryfer. Jong widząc, jak jego ukochany wierci się pod grubym przykryciem, od razu skierował się do salonu, by wziąć stamtąd własną pościel. Już wcześniej zdążył sobie pościelić na kanapie, ponieważ w ich sytuacji spanie w jednym łóżku mogłoby wydawać się krępujące. Dokładnie otulił Kibuma własną kołdrą, głośno przy tym wzdychając. Odgarnął jednocześnie  poplątane kosmyki z jego czoła, po czym z czułością przyjrzał się lekko rozchylonym wargom. Nie zastanawiając się nad własnymi czynami, pochylił się nad jego twarzą. Kiedy ich usta dzieliły już zaledwie milimetry, a Jonghyun mógł poczuć ciepły oddech swojego chłopaka, lekko oprzytomniał i delikatnie ucałował Kibuma w czubek głowy. W tym momencie usłyszał ciche mruknięcie, więc w panice odsunął się od łóżka.

- Jonghyun… Mój Jonghyun - wyszeptał przez sen blondyn, obracając się na drugi bok. Serce starszego momentalnie przyspieszyło, a na jego ustach rozkwitł szeroki uśmiech.

- Kocham cię, skarbie – cicho oznajmił, ponownie pochylając się nad Kibumem. Raz jeszcze złożył szybki pocałunek na jego czole, po czym z czułością pogłaskał go po policzku. Na koniec niepewnie poczochrał główkę Yoogeuna, by następnie po cichu skierować się do drzwi. Stojąc przy nich, rzucił jeszcze przepełnione bólem spojrzenie na postać swojego ukochanego i cicho szepnął:

- Śpij dobrze, mój mały Bummie… Dziękuję, że mnie całkiem nie przekreśliłeś.

* * *

Parę godzin wcześniej Jonghyun siedział na fotelu, nerwowo wystukując nogą jedynie sobie znaną melodie. W salonie panował delikatny półmrok, który idealnie wpasowywał się w panującą atmosferę. Mężczyzna co chwilę zerkał na zamknięte drzwi do sypialni, za którymi Key kładł Yoogeuna do łóżka. Przez całą drogę powrotną ze szpitala nie odezwali się do siebie ani słowem. Wtedy Kibum udawał pochłoniętego głaskaniem czarnych włosków śpiącego chłopca, a  Jonghyun z kolei nie chciał zaczynać rozmowy, bojąc się słów, które mógłby usłyszeć. Wolał odwlekać trudny temat jak najdłużej. Teraz jednak byli już w domu i zaledwie chwile dzieliły go od konfrontacji z własną przeszłością.
W końcu usłyszał ciche skrzypnięcie drzwi, więc momentalnie zastygł w bezruchu, nie wiedząc, jak powinien zacząć rozmowę. Niepewnie popatrzył na Kibuma, który, delikatnie stawiając każdy krok, podszedł do kanapy, by stanąć naprzeciwko swojego chłopaka.

- Pojadę teraz do sklepu, a ty za ten czas pościel sobie na kanapie – powiedział cicho Key, w końcu przerywając ich długie milczenie.

- Będziesz spał z Yoogeunem? – zapytał, w odpowiedzi uzyskując potakujące kiwnięcie głową.

- Na razie tak, ale jutro pojedziesz do szpitala i poprosisz o klucze do mieszkania jego matki. Trzeba stamtąd zabrać rzeczy małego – poinformował, uciekając wzrokiem od swojego chłopaka.

- A później? – Jonghyun dopytywał się z nikłą nadzieją w głosie.

- Radzę przyzwyczaić się do tej kanapy. To nasze wspólne mieszkanie, więc mamy takie samo prawo, by tu przebywać. Jednak możliwość spania w jednym łóżku utraciłeś na swoje własne życzenie.

- Rozumiem i... przepraszam… - wyjąkał skruszonym głosem, wpatrując się w podłogę.

- Słucham? – zapytał z niedowierzaniem Kibum. – Przepraszasz mnie za zdradę, zrobienie dziecka jakieś dziewczynie, porzucenie go czy może okłamywanie przez prawie dwa lata? No, słucham. Co masz mi do powiedzenia? - W normalnej sytuacji Kibum pewnie wykrzyczałby wszystko prosto w twarz Jonghyuna, jednak teraz kontrolował głos, nie chcąc narobić hałasu. Spojrzał tylko buntowniczo w jego oczy, po czym zamachnął się i z całej siły uderzył go pięścią w szczękę. Starszy mężczyzna cicho syknął z bólu, chowając swoją głowę między kolana, nie chcąc pokazać grymasu na twarzy.

- Przepraszam za wszystko. – Stłumiony głos doszedł do uszu Key, który obrócił się tyłem do swojego chłopaka z zamiarem wyjścia z domu na jakiś czas. – Nie dam rady się wytłumaczyć. Zawaliłem. Po prostu wszystko spieprzyłem – wyszeptał, po czym powoli podniósł się z fotela i nieco przybliżył do blondyna, który mimowolnie się zatrzymał. – Nigdy nie daruję sobie tego, że cię zdradziłem i skrzywdziłem życiem w kłamstwie. Nie potrafiłem ci tego wyznać z jednego prostego powodu. Wiesz jakiego? – zapytał się, kładąc Kibumowi dłoń na ramieniu. Ten jednak zignorował tę czynność i nie miał zamiaru odwracać się w jego stronę. Pokręcił jedynie przecząco głową, spuszczając ją i spoglądając w podłogę. – Bo cię kocham. Kocham jak szaleniec. Nie potrafię sobie wyobrazić nawet jednego dnia bez ciebie u boku. Jesteś dla mnie wszystkim. Bałem się, że mnie odrzucisz… Że zostanę sam…. Że zobaczę twoje łzy… - ostatnią część zdania niemal wyszlochał. Jego głos się łamał, a na twarzy pojawiało się coraz więcej wilgotnych śladów.

- Też cię kocham. Okropnie kocham… I to właśnie dlatego twoja zdrada tak mnie boli… - wyszeptał Kibum, ocierając swoje oczy z napłyniętych do nich łez i powoli obracając się przodem do Jonghyuna. Ten od razu skierował swoje dłonie na jego policzki, ścierając z nich pozostałe kropelki.

- Przepraszam. Błagam cię - nie płacz. Jeśli chcesz, możesz mnie nawet znokautować, ale nie płacz – poprosił, sam nadal szlochając. Kusiło go, by przytulić do siebie Kibuma, jednak w ostateczności nie zrobił tego, bojąc się jego reakcji.

- Zostaw mnie – oznajmił, zdejmując dłonie Jonghyuna ze swoich policzków. – Potrzebuję czasu, by wszystko sobie przemyśleć. Czasu i spokoju. Nie wiem, czy dam radę ci zaufać, ale spróbuję… Nie mogę obiecać, że się uda, ale… Możesz być pewny, że na razie nie zostawię cię samego z Yoogeunem. To by było większą karą dla niego niż dla ciebie… - dodał nieco ciszej, kierując się do drzwi wyjściowych.

- Nie zasługuję na ciebie… Kocham, ale nie zasługuję – powiedział Jonghyun, kiedy Key naciskał już na klamkę.

- Wiem... Mimo wszystko doskonale wiem, że mnie kochasz i akurat w to, nigdy nie wątpiłem. Tylko wcale mi to nie pomaga – odrzekł z głośnym westchnięciem. – Będę za jakąś godzinę – oznajmił, zamykając za sobą drzwi.

* * *

Jonghyun, siedząc na swoim nowym łóżku, którym została dla niego kanapa w salonie, wspominał rozmowę z Kibumem sprzed kilku godzin. Po jego powrocie ze sklepu, blondyn od razu stwierdził, że jest zmęczony i szybko poszedł do sypialni, zamykając za sobą drzwi. Jong nie potrafił nawet opisać, jak bardzo bolało go patrzenie na takiego Kibuma. Było dla niego zrozumiałe, że nagła wiadomość o dziecku swojego wieloletniego partnera musi boleć, ale mimo wszystko nie chciał na to patrzeć. Zdecydowanie wolał bolący nos i szczękę, niż ten smętny wyraz twarzy ukochanego. Zawsze powtarzał mu, że nigdy go nie skrzywdzi i uchyli samego nieba, a w rzeczywistości niemal złamał mu serce. Mimo tego Key nie przekreślił zupełnie ich związku i nawet zaopiekował się jego dzieckiem. Sam nigdy nie potrafiłby zdobyć się na takie zachowanie, co tylko dodatkowo wzbudzało u niego podziw w stosunku do Kibuma. Na kogoś takiego warto czekać choćby i całe życie, tylko że Jonghyun był z natury człowiekiem niecierpliwym.

- Odzyskam go, choćbym miał wykrzyczeć swoje przeprosiny ze szczytu Himalajów – szepnął sam do siebie, gwałtownie się podnosząc. Musiał tylko - albo raczej aż - odzyskać jego zaufanie, ale na szczęście miał dobrego nauczyciela od takich spraw, czyli charyzmatycznego łamacza kobiecych serc i jednocześnie swojego najlepszego przyjaciela, Choi Minho. Od razu wyjął z kieszeni telefon i napisał krótkiego sms’a do swojego prywatnego doradcy do spraw sercowych z informacją o natychmiastowych odwiedzinach. Co prawda robiło się już późno, ale takie szczegóły nigdy nie zaprzątały mu głowy. Już nieraz wparadował mu do sypialni podczas namiętnych igraszek z jakimiś pannami, więc zwykła pobudka wydawała mu się czymś zupełnie niewinnym.