Childhood - rozdział 1

Paring: JongKey
Gatunek: AU, fluff, romans
Ostrzeżenia: przekleństwa, prawdopodobne sceny erotyczne

Zapewne wszyscy spodziewali się kolejnej części Nightmare, ale postanowiłam zrobić Wam małą niespodziankę.^^ Nagle naszła mnie inspiracja na zupełnie nowego fika, więc wykorzystałam przypływ weny  i stworzyłam ten oto rozdział. Wyszedł mi całkiem spory, ale tak się rozkręciłam w trakcie pisania, że po prostu nie umiałam się pohamować. Myślę, że wszyscy zawiedzeni z powodu zbyt małej ilości JongKey w Nightmare, będą teraz nieco bardziej usatysfakcjonowani.^^ Z kolei wielbiciele TaeKey mogą spać spokojnie, ponieważ mam już w głowie pewien pomysł na historię z nimi w roli głównej. Nie będę już dłużej przedłużać i zapraszam na rozdział. :)



Rozdział 1

Miłość jest najwspanialszym, ale jednocześnie niezwykle skomplikowanym i bolesnym darem niebios. Często przyprawia o liczne cierpienia, a nawet doprowadza ludzi do prób samobójczych. W końcu nie każdy jest na tyle silny psychicznie by spokojnie znieść odrzucenie i dalej wieść normalne życie. Na świecie jest ponad siedem miliardów ludzi, więc jakie jest prawdopodobieństwo, że w ciągu około osiemdziesięciu lat spotkamy swoją miłość życia? Nikłe. Nawet jeśli jakimś cudem udałoby nam się ją poznać, to czy mamy gwarancję, że nasze uczucie zostanie odwzajemnione? Nie. Dlaczego więc tyle osób, mimo wszystko podejmuje ten trud i zawzięcie szukają miłości? Ponieważ jest to najcudowniejsze uczucie pod słońcem, które potrafi przyćmić swym blaskiem cały ból, który nas dotychczas spotkał. Ponadto jest ono niezwykle uzależniające. Kiedy już się go zakosztuje, to obraca ono cały świat do góry nogami, a sama myśl o powrocie do starej, nudnej egzystencji przyprawia o ból serca. W końcu życie bez ukochanej osoby przy boku zupełnie traci sens, co część naszej populacji doskonale rozumie i w związku z tym walczy o swoje szczęście, nie przebierając w środkach. Właśnie taką osobą jest Kim Jonghyun. Kiedy odkrył swoją miłość do własnego kolegi, nawet przez chwilę nie pomyślał o zwalczaniu tego uczucia czy ucieczce. Nie przejął się nawet początkowym odrzuceniem, tylko wytrwale dążył do celu. Jedynie dzięki swojemu olbrzymiemu uporowi i cierpliwości udało mu się w końcu osiągnąć sukces i zdobyć najukochańsze serduszko. Co prawda pojawiały się między nimi liczne kłótnie, ale jeszcze nigdy nad ich związkiem nie zawisła groźba zerwania. W końcu prawdziwej miłości nic nie jest w stanie zniszczyć.

- Coś się stało, Jongi? Stoisz w tych drzwiach i stoisz, nawet się nie odzywając – powiedział zmartwiony chłopak, patrząc z czułością na swojego partnera.

- Nic mi nie jest, Bummie. Po prostu zagapiłem się na twój okrąglutki tyłeczek, którym tak ładnie kręcisz, wycierając te kurze - oznajmił z chytrym uśmieszkiem, podchodząc do blondyna i od razu chwytając go za biodra. – Może dokończysz później, a teraz zajmiemy się czymś znacznie ciekawszym? – szepnął wprost do ucha Kibuma, po czym powoli je polizał, chcąc wyraźnie dać do zrozumienia, co ma na myśli. – Sypialnia czy wspólna kąpiel? – zapytał, nie widząc żadnej reakcji ze strony Key. Zazwyczaj to właśnie on łapczywie domagał się pocałunków, wplatając palce w jego włosy i samemu przejmując kontrolę nad tempem, ale tym razem było zupełnie inaczej. Zdziwiony, odsunął lekko swoją twarz, od razu napotykając na zimne spojrzenie chłopaka. Jednocześnie poczuł dłoń na swoim torsie, która zdecydowanie odepchnęła go do tyłu.

- Co najwyżej w twoich snach – stwierdził oschle, krzyżując sobie ręce na klatce piersiowej. – Skoro mam taki „okrąglutki tyłeczek”, to nie będę cię zmuszać do jego oglądania i posadzę go przed telewizorem. Ty w tym czasie możesz umyć podłogę i pokręcić własnym tyłkiem – odparł oburzony, zostawiając zdziwionego Jonghyuna na środku pokoju. Chłopak jednak szybko zareagował, podbiegając do blondyna i chwytając go za dłoń.

- Wybacz, to nie tak miało zabrzmieć. W cale nie uważam, że masz zbyt tłustą pupę, tylko że jest okrąglutka, przez co idealna. Płaska nikomu by się przecież nie podobała – oznajmił, przytulając się od tyłu do Kibuma. – A poza tym to wiesz, że seks jest świetny do spalenia nadmiaru kalorii? Moglibyśmy sobie zafundować taką efektywną dietę, co? – zażartował, chcąc nieco poprawić humor chłopakowi, jednak ten tylko prychnął, uwalniając się z jego objęć.

- No to życzę miłego spalania kalorii z naszym mopem, tylko uważaj by go za bardzo nie odchudzić – powiedział ze słyszalną kpiną w głosie, odwracając się twarzą do Jonga i spoglądając mu prosto w oczy. – Nie gap się tak na mnie, tylko biegiem do schowka. Za trzy sekundy chcę cię widzieć szorującego podłogę i to z uśmiechem na twarzy. No szybciej, powtarzać nie będę! – pospieszał chłopaka, nie mając najmniejszego zamiaru mu odpuścić. Po sześciu latach związku Jong powinien już wiedzieć, że wygląd jest najczulszym punktem Key. Przez własną nieuwagę i zbyt długi język po raz kolejny został ukarany, jednak nawet nie próbował protestował, tylko od razu poszedł po mopa. Zdawał sobie sprawę, że jeśli jeszcze bardziej zdenerwuje swojego chłopaka, ten nie tylko zmusi go do wysprzątania całego mieszkania, ale również ogłosi tygodniowy celibat. Raz miał już przyjemność przeżyć coś takiego i przekonał się, że siła woli Kibuma właściwie nie ma granic, więc zdecydowanie lepiej go nie prowokować. Kiedy w końcu wkroczył na terytorium salonu, uzbrojony w sprzęt do mycia podłóg, uśmiechnął się przyjaźnie do ukochanego i zabrał za dokładne porządki.  Blondyn zawsze narzekał, że starszy jest okropnie niedokładny i wszystko musi po nim poprawiać, więc tym razem Jonghyun miał ochotę go całkowicie zaskoczyć. Z łatwością przesunął duży fotel, wchodzący w skład ich kompletu wypoczynkowego. Znalazł pod nim sporo brudu - pewnie dlatego, że Kibum nie dysponował zbyt dużą siłą, a mebel ważył całkiem sporo. Trzeba jednak przyznać, że był wyjątkowo wygodny, a do tego idealnie pasował do wystroju całego pokoju. Key uparł się, że salon będzie miejscem eleganckim, dlatego nie akceptował żadnych przedmiotów w kolorach innych niż czerń i biel. Co prawda efekt zapierał wdech w piersiach, ale Jonghyun do teraz nie wiedział, czy objechanie wszystkich sklepów w miastach oddalonych nawet o sześćdziesiąt kilometrów było tego warte. Dobrze pamiętał, jak przez całe cztery dni szukali tylko i wyłącznie tej głupiej kanapy. Wolałby już chyba pracować na kopalni, niż odbywać maraton między wystawami z kapryśnym Kibumem. Ostatniego dnia Jonghyun tak się wkurzył, że sam poszedł do sprzedawcy i niemal siłą wyciągnął od niego kontakt do producenta. Z tym też musiał się trochę nakłócić, ale w końcu przekonał go do zrobienia specjalnej kanapy na zamówienie. Po tym wszystkim obiecał sobie, że jeśli będą chcieli - albo raczej Key wymusi na nim zrobienie remontu - to da mu własną kartę i przekupi Taemina ciężarówką mleka bananowego, byleby tylko ten poszedł towarzyszyć blondynowi.

- Bummie, a wspominałem ci, że jedna bohaterka w moim najnowszym filmie profesjonalnie tańczy na rurze? Pokazała mi klika ruchów, więc może ci zademonstruję, co? – Jonghyun chciał poprawić humor swojemu chłopakowi, ponieważ ten siedział zamyślony, zupełnie go ignorując. Zgadywał, że Key przejmował się teraz swoją wagą i analizował z osobna każdą część ciała. Miał jednak tak smutną minę, że brunet musiał go jakoś rozbawić, a taniec w jego wykonaniu nadawał się do tego idealnie. Widząc, że chłopak skierował na niego swój wzrok, delikatnie poruszył biodrami, jedną dłonią trzymając mopa, a drugą przekładając na własne pośladki. Powoli zaczął kucać, szeroko rozkładając nogi, a palcami przejeżdżając po wewnętrznej stronie uda. Będąc w tej pozycji wysłał jeszcze w powietrzu buziaka swojemu chłopakowi, który ledwo powstrzymywał się przed wybuchnięciem głośnym śmiechem, zakrywając usta dłonią. Jego oczy jednak całkowicie zdradzały rozbawienie. Jonghyun wstał, mocno wypychając tyłek do tyłu, przez co Kibum nie wytrzymał i zaczął cicho chichotać.

- Uwielbiam, kiedy jesteś taki radosny, Bummie – powiedział, uśmiechając się ciepło. Oparł mopa o ścianę i podszedł do nadal roześmianego blondyna. – Nie smuć się z takich głupich powodów. Przecież dobrze wiesz, że wyglądasz idealnie, a poza tym to nie jest tak bardzo istotne. Najważniejsze byś się uśmiechał i był szczęśliwy, a reszta stanowi jedynie przyjemny dla oka dodatek – wyszeptał, klękając przed siedzącym na kanapie Kibumem i chwytając jego ciepłe dłonie w swoje własne. – Kocham cię, Bummie. Przecież wiesz, że nie umiem tańczyć, a mimo to zrobiłem z siebie idiotę, byleby tylko te śliczne usteczka przestały się smucić – dodał, przejeżdżając palcem po wargach chłopaka, który ponownie zachichotał.

- Mam tylko nadzieję, że aktorka ma większy talent w tym zakresie, bo inaczej film okaże się komediową klapą roku. Tylko się zbytnio nie wczuj w klimat tej sceny, bo raczej nie znajdziesz na planie desperata, który ci obciągnie – ostrzegł bruneta, sięgając jednocześnie dłonią w okolice jego krocza.

- Gwarantuję, że jestem bardzo przyzwoitym reżyserem i nie dobieram się do nikogo w czasie pracy. W przeciwieństwie do jednego, doskonale znanego mi projektanta, który odciąga mnie od sprzątania – wyszeptał z udawanym oburzeniem.

- Może gdybym to ja dla ciebie zatańczył, to wybaczyłbyś mi przerwę w tej wspaniałej rozrywce? W naszej sypialni? W samej bieliźnie? – zapytał niezwykle seksownym głosem, posyłając Jonghyunowi kuszące spojrzenia, spod nieco przymkniętych powiek.

- Zdecydowanie jestem za – szepnął chłopak, głośno przełykając ślinę.

- Tylko skoro tak bardzo zaprzyjaźniłeś się z naszym mopem, to szkoda byłoby zaprzepaścić tą znajomość. Przy okazji możesz trochę poćwiczyć swój taniec, a wieczorem osobiście ocenię postępy – oznajmił z wrednym uśmieszkiem na ustach, wstając i omijając oniemiałego Jonga. – No szybciej, skarbie. W takim tempie to całą noc spędzisz na sprzątaniu, a ja będę musiał tańczyć do własnego odbicia w lustrze. – Jonghyun niechętnie się podniósł i, mamrocząc pod nosem słowa w stylu „sadysta” i „przeklęty manipulant”, wrócił do mycia podłogi. Nie zdążył jednak zbyt dużo posprzątać, ponieważ usłyszał dzwięk telefonu. Już chciał go odebrać, ale w ostatniej chwili został wyprzedzony przez Key. Blondyn jedynie uśmiechnął się do niego słodko i gestem dłoni pokazał, by wracał do poprzedniego zajęcia.

- Słucham – rzekł uprzejmie do słuchawki, obserwując, jak jego chłopak niechętnie pcha przed sobą mopa. – Nie, jest w tej chwili zajęty, ale czy mam mu coś przekazać? – zapytał grzecznie po krótkim milczeniu.
Tym razem rozmówca potrzebował jednak znacznie więcej czasu, na wyjaśnienie sprawy, w której zadzwonił, więc brunet co chwilę zerkał na Kibuma z zaciekawieniem. – Ale co się stało i komu? – dopytywał się lekko podenerwowany blondyn, spoglądając z przerażeniem na Jonghyuna. Ten widząc jego minę, od razu do niego podbiegł, jednak młodszy zdążył już w tym czasie zakończyć rozmowę i ze zdziwieniem wpatrywał się w telefon.

- Jongi… - zaczął niepewnie Kibum. – Dzwonili ze szpitala. Masz tam natychmiast przyjechać. Powiedzieli, że to nie jest rozmowa na telefon… - oznajmił, wpatrując się w oszołomionego Jonghyuna. Blondyn, nie chcąc czekać na jakąkolwiek reakcję z jego strony, chwycił go za nadgarstek i pociągnął do wyjścia, po drodze sięgając po swoją torbę.

* * *

- Gdzie mamy iść? – zapytał Jonghyun, rozglądając się w poszukiwaniu jakiejś pielęgniarki, która wskazałaby im drogę.

- Oddział intensywnej terapii i doktor Choi Junsu – wyszeptał zdenerwowany Kibum. Co prawda to ktoś z bliskich Jonghyuna tutaj leżał, ale czuł się tak, jakby za chwilę miał się dowiedzieć, że to jego własnej matce coś się stało.

- To tam! – Jong od razu ruszył biegiem w wskazanym przez siebie kierunku, a Key zerknął jeszcze dla pewności na tablicę informacyjną, która widniała nad wejściem, po czym ruszył za chłopakiem. Przechodząc przez wielkie szklane drzwi, zauważył, że do Jonghyuna podchodził już dosyć młody lekarz, więc podbiegł do nich, chcąc wiedzieć, co się stało.

- Pan Kim Jonghyun, zgadza się? – Ten w odpowiedzi jedynie kiwnął potwierdzająco głową, czekając na wyjaśnienia. – Przykro mi o tym informować, ale pańska partnerka została potrącona przez samochód, chcąc ratować…

- Co? Jaka partnerka? To jakaś głupia pomyłka! Jestem gejem, a to jest mój chłopak! – krzyknął wściekły, pokazując mężczyźnie ich splecione dłonie. Kiedy uświadomił sobie, że niepotrzebnie denerwował się całą drogę i wymyślał najstraszniejsze scenariusze, miał ochotę chwycić to tandetne, plastikowe krzesełko i rozwalić nim głowę tego bezmózgiego lekarza. Nigdy by się nie spodziewał, że ich służba zdrowia może być tak nieogarnięta.

- W dokumentach chłopca wyraźnie figurują pańskie dane – powiedział spokojnie mężczyzna, pokazując im małą książeczkę zdrowia dziecka. – Jest tutaj napisane, że Jung Joogeun jest synem Jung Sekyung i Kim Jonghyuna. Nie ma możliwości, by wkradł się tutaj jakiś błąd. – Brunet automatycznie mocniej ścisnął dłoń Kibuma, który patrzył się na niego z otwartymi ustami, nie mogąc uwierzyć w słowa lekarza. W końcu Jongi go kochał i nigdy by go nie okłamał. Na pewno nie zataiłby czegoś takiego jak dziecko. Zresztą takiego faktu nie da się zataić.

- Ja… Ja jedynie wysyłam Sekyung pieniądze! Zresztą obiecała mi, że nie będę figurować w żadnych dokumentach… Gdzie ona jest?! – zapytał wyraźnie zły, ale tym razem nie na lekarza, ale na matkę dziecka. Umowa to umowa, a ona właśnie ją złamała. Dał jej w końcu całkiem niezłą sumkę pieniędzy, aby w zamian przyrzekła, że nikt nie dowie się, kim jest ojciec jej bachora. Nawet wysyłał jej co miesiąc kasę, byleby tylko nie powiedziała nic Kibumowi, a ta tak po prostu wpisała go do dokumentów. Co to w ogóle za kraj, że nikt go nawet o tym nie poinformował?

- Przykro mi, ale raczej już pan z nią nie porozmawia, chyba że stanie się cud. Obrażenia powypadkowe są na tyle poważne i rozległe, że prawdopodobnie nie przeżyje nawet dzisiejszej nocy – westchnął, kręcąc z bezradności głową. – Rzuciła się pod samochód, chcąc ratować swoje dziecko i jej się udało, ale niestety zapłaci za to najwyższą cenę. Nie jesteśmy jej w stanie pomóc.

- A co z chłopcem? – zapytał łamiącym się głosem Key. Jonghyun dopiero teraz odważył się spojrzeć na chłopaka i natychmiast tego pożałował. Po jego policzkach spływały łzy, a oczy przepełniał ból i smutek, wymieszany z niedowierzaniem.

- Nic mu się nie stało. Jest w tej chwili z pielęgniarkami, ale jako że jego matka nie ma żadnej rodziny, opieka nad nim przypada panu Jonghyunowi. Jeżeli pan się z tym nie zgadza, to można wystąpić z wnioskiem o zrzeczenie się praw rodzicielskich i oddać małego do domu dziecka, ale to już pańska decyzja. Moim prawnym obowiązkiem jest przekazanie dziecka drugiemu rodzicowi, o ile ten posiada do niego pełnię praw, a tak jest właśnie w tym przypadku. Proszę sobie usiąść i wszystko przemyśleć, a za chwilę pielęgniarka przyprowadzi chłopca – poinformował oschle, nawet nie próbując ukrywać swojej niechęci do Jonghyuna. Widział, że mężczyzna nie jest najlepszym materiałem na ojca i osobiście wolałby od razu powierzyć dziecko opiece społecznej, ale niestety nie dysponował żadnym oficjalnym powodem. Nie mając już nic więcej do powiedzenia, powoli odszedł, nawet się nie oglądając.

- Jonghyun...? – Kibum chciał zwrócić na siebie uwagę chłopaka i kiedy ten obrócił głowę w jego stronę, z całej siły go spoliczkował. Jong przyłożył jedynie dłoń do bolącego miejsca, spuszczając swój wzrok i nawet się nie odzywając. Doskonale wiedział, że zasłużył sobie na znacznie więcej niż głupi policzek. – W dokumencie widziałem datę urodzenia chłopca… On nie ma nawet dwóch lat… Zdradziłeś mnie… Zrobiłeś dziewczynie dziecko… Nawet się nie przyznałeś… Masz jeszcze jakieś inne tajemnice? Może już zdążyłeś sobie sprawić cały żłobek, co?! Po sześciu latach związku, okazuje się, że w ogóle cię nie znam! Myślałem, że mnie kochasz… - wyszlochał blondyn, popychając Jonghyuna na ścianę. – Jak mogłeś mnie tak okłamywać?! – krzyknął, chowając twarz w dłoniach i klękając na podłodze. Nie miał już ochoty na rozmowy ani wyjaśnienia. W tej chwili chciał po prostu posiedzieć chwilę w samotności i móc się wypłakać.

- Kibum, kochanie… Pozwól mi to wyjaśnić… - wyszeptał, schylając się i kładąc dłonie na ramionach chłopaka. Ten jednak od razu je strzepnął, nawet na niego nie spoglądając. – Tamtego dnia pokłóciliśmy się o moją pracę… Miałeś mi za złe, że za dużo czasu spędzam na planie filmowym, a jak już wracałem, to od razu kładłem się spać. Później zrozumiałem, że po prostu za mną tęskniłeś, ale wtedy byłem wykończony i zwyczajnie się wkurzyłem. Poszedłem się napić, a w barze spotkałem jedną aktorkę z planu… Ona mnie słuchała i pocieszała, a ja zamawiałem kolejkę za kolejką... Później obudziłem się w jej mieszkaniu z potwornym kacem i nikłymi wspomnieniami minionej nocy. To był jedyny raz kiedy cię zdradziłem…

- Mówisz to w taki sposób, jakby wszystko... łącznie z dzieckiem... było moją winą… - wyjąkał Kibum, zerkając na chłopaka. Ten od razu pokręcił przecząco głową i niepewnie go do siebie przytulił. Obawiał się, że blondyn go odrzuci, ale Key wtulił się jeszcze mocniej w jego umięśniony tors, cały czas płacząc.

- Tylko ja jestem winny i dostałem za to porządną nauczkę… Na początku chciałem przyznać ci się do zdrady, ale los pokrzyżował moje plany. Dokładnie w tym dniu po raz pierwszy przyszedłeś do mnie na plan. Miałeś zapłakane oczy i uczepiłeś się mojej koszuli, cały czas przepraszając za swój egoizm. Wyglądałeś tak słodko i uroczo, że nie potrafiłem powiedzieć ci prawdy... Później dowiedziałem się, że Sekyung jest ze mną w ciąży… Razem postanowiliśmy, że nie będziemy tego ujawniać, a ja po prostu wyślę jej pieniądze. Nawet nie widziałem tego dzieciaka na oczy. On zupełnie nic dla mnie nie znaczy. Tylko ty się liczysz i nie przeżyłbym bez ciebie nawet jednego dnia. Właśnie dlatego musiałem kłamać. Błagam, daj mi szansę i zapomnij o tym dniu – prosił, głaszcząc chłopaka po plecach. Wiedział, że po dzisiejszych wydarzeniach ich związek wisiał na włosku, ale musiał go jakoś odbudować. Tylko nie miał zielonego pojęcia jak... Nagle poczuł, że Kibum delikatnie go odpycha i uwalnia się z jego objęć. Zaskoczony spojrzał chłopakowi w oczy, dostrzegając w nich pustkę jak u porcelanowej lalki. Brak jakichkolwiek emocji.

- Co masz zamiar zrobić z dzieckiem? – zapytał chłodno Key, wstając z podłogi i otrzepując spodnie z niewidzialnego kurzu. Brunet już po chwili uczynił dokładnie to samo i dopiero po wzięciu głębokiego wdechu, zdecydował się odpowiedzieć.

- Nie przejmuj się nim. Może Sekyung ma jakąś dalszą rodzinę, która chciałaby wziąć chłopaka. On i jego matka naprawdę nic dla mnie nie znaczą – oznajmił spokojnie, jednak kiedy chciał podejść do Kibuma, ten niespodziewanie uderzył go pięścią w nos. Jonghyun nigdy by się nie spodziewał, że blondyn ma aż taką siłę. Cios był na tyle mocny, że zachwiał się na nogach, a na dłoni, którą przykładał do zranionego miejsca, już po chwili zauważył krew.

- Ty skończony dupku! – krzyknął Kibum. – To, że mnie zdradziłeś, zaciążyłeś laskę i okłamywałeś przez dwa lata, to jedno, ale jakim skurwielem trzeba być, by mieć w dupie własne dziecko?! Ono jest twoje, do jasnej cholery, i jesteś za nie odpowiedzialny! Ta mała istotka nie powinna cierpieć tylko dla tego, że jego ojciec zamiast mózgu hoduje sobie plemniki. Tylko ty mu zostałeś na tym świecie… - Ostatnie zdanie dał radę jedynie wyszeptał, nie mając siły na dalsze prowadzenie kłótni.

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale znajdujemy się w szpitalu – wtrącił się doktor Choi. - Nie mam nic przeciwko, żeby siłą wbić szanownemu tatusiowi trochę rozumu do głowy, jednak byłbym wdzięczny, gdyby doszło do tego w domowym zaciszu. Ponad to Yoogeun jest już gotowy. O, właśnie tutaj idzie – poinformował, oglądając się za siebie, gdzie środkiem korytarza szła starsza pielęgniarka z chłopcem na rękach. Miał lekko zapuszczone, ciemne włosy, a swoimi małymi rączkami kurczowo trzymał się białego fartucha kobiety.

- Yoogeun, to jest twój tata – oznajmił chłopcu lekarz, wskazując na Jonghyuna. – Pojedziesz z nim teraz do domu, dobrze? Nie ma się czego bać – zapewnił go, odbierając od pielęgniarki i stawiając na ziemi. Chłopiec od razu wyciągnął w jego kierunku rączkę, więc ten chwycił go za nią i zaprowadził do dopiero poznanego rodzica. Jonghyun patrzył się na niego niepewnie, cały czas zasłaniając swój zakrwawiony nos. Nigdy nie miał dobrego kontaktu z dziećmi, więc nie wiedział, w jaki sposób powinien się teraz zachować.

- Idź do łazienki – polecił mu Kibum, samemu podchodząc do chłopczyka i klękając przed nim. Mimo że cały czas próbował go jakoś zagadać, ten konsekwentnie milczał, wpatrując się w jego twarz. Jednak kiedy wyciągnął w jego stronę ręce, Yoogeun od razu do niego podszedł i pozwolił się podnieść. Dziecko natychmiast wtuliło się w jego ramiona, mocno zaciskając rączkę na kołnierzu koszulki Kibuma. Blondyn uważnie się mu przyjrzał i stwierdził, że dziecko w żadnym stopniu nie jest podobne do swojego ojca. Miało raczej delikatne rysy twarzy, przy czym wyglądało niezwykle uroczo. Było widać, że jest bardzo przestraszone, dlatego Key zaczął nucić mu spokojną piosenkę wprost do ucha. Idealnie spełniła ona swoje zadanie, ponieważ Yoogeun już po chwili całkowicie się uspokoił i zasnął na jego rękach. Key delikatnie usiadł z nim na jednym krześle, cały czas głaskając go po główce. Był zupełnie niewinnym dzieckiem, które nikomu nie zrobiło krzywdy, ale już został niezwykle pokrzywdzony przez los. Jego matka właśnie umierała na szpitalnym łóżku, a ojciec okazał się być idealnym przykładem pozbawionego uczuć rodzica. Z pewnością nie zasłużył sobie na coś takiego… W każdym razie nie było mowy, by zostawić go pod opieką samego Jonghyuna.

- Bummie? – zapytał zdziwiony Jong, widząc jak ten przytula do siebie chłopca. Wiedział, że jego chłopak uwielbia dzieci, ale nie spodziewał się, że w taki sposób podejdzie do owocu jego romansu.

- Ciiii – szepnął blondyn, powoli wstając, by nie obudzić śpiącego w jego ramionach chłopca. – Najpierw trzeba położyć Yoogeun’a spać, a później czeka nas długa rozmowa – poinformował, kierując się w stronę wyjścia. Jonghyun chwilę obserwował oddalającego się partnera, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Na jego miejscu pewnie już dawno poszedłby do najbliższego baru się upić, a później urządził prawdziwą awanturę. Kibum nie był jednak taki jak on, dlatego chwycił do ręki torbę, którą ten zostawił na siedzeniu i pobiegł za swoim chłopakiem z kompletnym mętlikiem w głowie.