Childhood - rozdział 3

W końcu skończyłam kolejny rozdział.^^ Mam nadzieję, że na 6 część Nightmare nie będziecie musieli tyle czekać...

Rozdział 3

Dzieci i porządek to dwa zupełnie odmienne słowa, które można nazwać swoimi antonimami. Do tego dochodzi fakt, że maluchy zupełnie nie rozumieją znaczenia słów typu:  cisza, spokój czy siedzenie w jednym miejscu. Przeciętnego człowieka może przerażać ich nadmiar energii, jednak zupełnie nie wywierało to wrażenia na Kibumie, który spokojnie zajmował się swoją pracą.
Jego własny pokaz mody zbliżał się wielkimi krokami, więc musiał dopiąć na ostatni guzik wszystkie szczegóły i zarządzić ostatnie poprawki. Pomimo że wszystko było planowane z wielomiesięcznym wyprzedzeniem, to zawsze w ostatniej chwili wyskakiwało coś niespodziewanego. Teoretycznie jako projektant powinien skupić się jedynie na strojach, ale w rzeczywistości musiał kontrolować nawet oświetlenie. Co prawda wierzył pracownikom, ale wolał osobiście nadzorować każdy aspekt pokazu. W chwili obecnej zupełnie poświęcił się pracy, ignorując cały hałas dobiegający zza jego pleców. Kibum zdecydowanie należał do profesjonalistów.

- Cześć! Jonghyun, jesteś? – Głośny, męski głos oderwał na chwilę Key od planowania pokazu. Ten jednak zupełnie zignorował swojego gościa, od razu wracając do poprzedniego zajęcia. – O, Key. Czemu się nie odzywałeś? – W salonie pojawił się wysoki brunet, który z zaciekawieniem wpatrywał się w swojego niezbyt chętnego rozmówcę.

- Chyba naiwnie liczyłem, że sobie pójdziesz, jak będę udawać, że nikogo nie ma – oznajmił z rezygnacją Key, po czym głośno westchnął. – Widzę, że nie muszę prosić, byś się rozgościł – dopowiedział, kiedy mężczyzna swobodnie napił się z jego szklanki.

- Nie musisz, ale byłoby miło – odparł z przekąsem, po czym podszedł do dywanu, na którym siedział mały chłopczyk, otoczony całą masą przeróżnych kosmetyków. Klęknął jednak w bezpiecznej odległości od dziecka, które niepewnie go obserwowało, bawiąc się mgiełką do ciała. – Cześć, mały. Jestem Minho, twój wujek – powiedział, wyciągając dłoń w kierunku malucha, chcąc go na początek pogłaskać po główce. Jego zamiar pokrzyżował jednak metalowy flakonik, który przeleciał kilka centymetrów od jego twarzy. Następnie zobaczył chwiejącego się na nóżkach chłopca, który podbiegł do Kibuma i wyciągnął rączki do góry, chcąc wejść mu na kolana.

- No i go przestraszyłeś… Nikt ci jeszcze nie mówił, że dzieci mogą bać się twojej żabiej twarzy? – zapytał, biorąc Yoogeuna na ręce i mocno przytulając.

- Co ja niby takiego zrobiłem? Przecież tylko do niego podszedłem… Poza tym to on chciał pozbawić mnie życia tym dziadostwem – odparł nieco zmieszany, wymachując przed sobą niewielkim przedmiotem, którym chłopiec w niego rzucił.

- Wszystkie dzieci boją się obcych, a Yoogeun dodatkowo został już raz zabrany przez nieznanych mu ludzi. Od Jonghyuna też ucieka, kiedy ten tylko wyciąga w jego kierunku ręce. Nie mam pojęcia czemu tylko mnie się nie boi – wyjaśnił spokojnie, całując chłopca w czubek głowy.

- Skoro ma do ciebie zaufanie, to mógłbyś wyjaśnić mu, żeby nie próbował mnie zabić… - wymruczał zakłopotany.

- Wybacz. Już naprawię swój błąd – odparł teatralnie Kibum, który chciał nieco rozładować ciężką atmosferę. – Yoogeun? Uwierz mi, że rzucanie w tego płaza jest bezsensowne. Próbowałem się go pozbyć przy użyciu znacznie skuteczniejszej broni od kosmetyków, a i tak za każdym razem wracał tu w podskokach. Nawet woda święcona nie przyniosła żadnego rezultatu. Do tego gatunku po prostu nie dochodzą żadne racjonalne i siłowe argumenty, więc nie trać na to siły. Nie chcę, byś czuł zawód z powodu porażki tak samo jak ja – wyjaśnił dziecku całą sytuację. Maluch odsunął swoją twarz od jego swetra i delikatnie się uśmiechnął.

- Nie wiedziałem, że aż tak musiałeś się wysilać. Czyżbyś przez to przedwcześnie osiwiał i musiał się farbować? – zapytał z chytrym uśmieszkiem, po czym usiadł naprzeciw blondyna, który jedynie prychnął niczym rozjuszony kociak i ostentacyjnie odwrócił twarz w przeciwną stronę.

- Dlaczego ja w ogóle wpuszczam tego gbura do mieszkania? Ach, racja. Przecież ja go wcale nie wpuszczam. Kto by pomyślał, że Jonghyun był na tyle głupi, żeby dorobić ci klucze… - narzekał, nadal głaszcząc główkę chłopca, pomimo że ten wydawał się już znacznie bardziej rozbawiony.

- No i jaki ty przykład dajesz dziecku? Chcesz, by jego pierwszym słowem był „gbur”? – zapytał Kibuma, który natychmiast rzucił mu lodowate spojrzenie, po czym wstał z dzieckiem na rękach i skierował się do sypialni, by zmienić małemu pieluchę.

Po powrocie do salonu bez słowa usiadł z Yoogeunem na dywanie i pokazywał mu, że kartonowe pudełeczko można otwierać w inny sposób niż rozerwanie go na pół. Malec z wielkim zainteresowaniem obserwował swojego appę, by już po chwili wyciągnąć swoje pulchne łapki do tajemniczego przedmiotu i samemu spróbować je otworzyć.

- Tak w ogóle... Jak to możliwe, że dałeś mu własne kosmetyki do zabawy? – zainteresował się Minho, który podszedł do tymczasowych zabawek dziecka. – O cholera! Przecież to jest seria limitowana promowana przez piłkarzy Barcelony i to jeszcze z oryginalnym autografem! Jong mnóstwo razy opowiadał mi, jak ciężko było zdobyć tą wodę toaletową! – dokończył podekscytowany, nie pozwalając dojść Key do głosu. – Przecież to istny skarb!

- Jak dla mnie to bardzo nieudane połączenie zapachów, od którego mnie mdli, więc i tak nie pozwalam mu tego używać. A reszty z kosmetyków od dawna nie korzystam i miałem zamiar je wyrzucić – oznajmił, nawet nie zaszczycając wpatrzonego w mały flakonik bruneta.

- Czyli w takim przypadku mogę to wziąć? – zapytał, z czcią spoglądając na trzymany przedmiot.

- A, bierz, skoro chcesz. Przynajmniej skończy się to wieczne marudzenia Jonghyuna – powiedział, podając dziecku inne pudełeczko i również pokazując, w jaki sposób można je otworzyć. Minho w tym czasie niemal z piskiem pobiegł do swojej torby, do której ostrożnie schował otrzymany prezent, owinięty dla bezpieczeństwa we własną bluzę. Po jej bezpiecznym zapakowaniu, wrócił do Kibuma z wielkim, żabim uśmiechem.

- Tak właściwie to gdzie jest Jonghyun? – zapytał, biorąc kilka pudełeczek i układając z nich wieżę. Chciał w ten sposób zainteresować sobą Yoogeuna i pokazać, że zamierza się tylko z nim pobawić, a nie zabrać w obce miejsce.

- Nie wiesz? – odparł zaskoczony Key. Minho był jednak zbyt zajęty rozwalaniem właśnie zbudowanej wieżyczki, by zwrócić na niego uwagę. O dziwo, zabawa ta spodobało się chłopczykowi, co nie uszło uwadze obu mężczyzn. Brunet jeszcze raz zabrał się za tworzenie nowej budowli z przeróżnych kosmetyków, a blondyn wolał w tej sytuacji nie wszczynać kłótni, tylko spokojnie wszystko wyjaśnić.

Przyjaźnił się z Choi od wielu lat i w gruncie rzeczy naprawdę się lubili, pomimo że okazywali to w dosyć dziwny sposób. Po prostu ciągłe docinki stały się obowiązkowym elementem ich znajomości, jednak żaden nigdy się z ich powodu nie obraził na dłużej niż dziesięć minut.

- Jong ma w tej chwili spotkanie z producentami nowego filmu i rozmawiają o potencjalnych aktorach. O ile się nie mylę, byłeś jednym z kandydatów, więc powinieneś teraz czatować nad telefonem i modlić się o dostanie głównej roli.

- Jak zwykle przesadzasz. Kogo by mieli wziąć, jeśli nie mnie? – zapytał, dumnie wskazując na swoją pierś, przez co na chwilę oderwał się od budowli, co spotkało się z głośnym jękiem ze strony Yoogeuna.  – Chciałbyś sam popchnąć wieżę? – Minho z czułym uśmiechem zwrócił się do chłopca, który natychmiast się rozpromienił i z całej siły uderzył piąstką w pudełeczka, które od razu poleciały na ziemię, co wywołało u niego głośny atak śmiechu.

- Twoja skromność jest zniewalająca – odparł z lekką ironią, obserwując dziecko, które wydawało się przekonywać co do Minho. Co prawda nie zbliżało się do niego, ale co chwilę zerkało w jego kierunku, wskazując mu swoją własnoręcznie budowaną wieżę.

- Możesz wracać do pracy. Myślę, że z czasem dogadamy się z Yoogeunem, jak przystało na prawdziwych facetów, co nie? – Skierował pytanie do chłopca, który był zbyt pochłonięty próbą ustawienia budowli, żeby zwrócić na niego uwagę.

Kibum odszedł zadowolony z faktu, że może spokojnie skupić się na pracy, nie musząc obawiać się, że chłopiec spadnie z tapczanu, pociągnie obrus i zrzuci na siebie wazon albo się zadławi. Pomoc była mu w tej chwili potrzebna, więc mimo wszystko cieszył się z wizyty Minho.

* * *

Jonghyun z lekką niechęcią wsadził klucz do drzwi własnego mieszkania. Zazwyczaj wizja spotkania się z Key napawała go radością, jednak w tej chwili prześladował go obraz płaczącego Yoogeuna na sam jego widok. Nie spodziewał się aż tak negatywnej reakcji ze strony dziecka, przez co czuł się zagubiony i nie miał pojęcia, jak powinien się zachowywać.

- Key? – zapytał niepewnie, otwierając drzwi. – Nie ma was? – zastanawiał się na głos, nie słysząc żadnej odpowiedzi ze strony swojego chłopaka. Od razu odwrócił głowę w kierunku wieszaka, by sprawdzić, czy znajdują się na nim kurtki i ze zdziwieniem stwierdził, że jest on pusty. Nerwowo rozglądał się po meblach, szukając karteczki z informacją od Kibuma. Nagle usłyszał głośny krzyk, a zza ściany wyskoczyła jakaś postać. Jonghyun nie kontrolując swoich reakcji, raptownie cofnął się do tyłu, potykając się przy tym o własne nogi i upadając na podłogę. Szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w Minho, który, głośno się śmiejąc, podrzucał równie rozradowanego Yoogeuna.

- Jeśli myślisz, że taka mina dodaje ci inteligencji, to jesteś w wielkim błędzie. – Jonghyun dopiero teraz zauważył, że w przejściu stał rozbawiony Kibum. Po dłużej chwili dotarło do niego, że został podstępnie wrobiony, więc niezdarnie podniósł się z ziemi.

- Nikomu już nie można ufać na tym świecie… - wymruczał urażony, oddalając się w kierunku kuchni.

- Stary, nie jesteś księżniczką, by tak się obrażać. Ta rola już dawno została zajęta przez twoją „żonę” – zażartował Minho, podchodząc do swojego przyjaciela i obejmując go jednym ramieniem, ponieważ drugą ręką cały czas trzymał chłopca.

- Czy ja ci wyglądam na kobietę, ty wyrośnięty płazie, że nazywasz mnie „żoną”? – zapytał zdenerwowany Key, ponownie uraczając swojego gościa niezwykle przyjaznym spojrzeniem, które można by przetłumaczyć na: „ Bierz dupę w troki, bo za trzy sekundy skończysz jako pasza dla zwierząt”.

- W sumie to nigdy nie widziałem cię nago, więc nigdy nic nie wiadomo. Ale skoro jesteś chętny, to zaraz się upewnię – oznajmił z chytrym uśmiechem, obserwując niemal kipiącego ze złości blondyna.

- Chyba w snach, ty niewyżyty seksualnie wielkoludzie. Połóż na nim swoją łapę, a gwarantuję, że skończy ona w pobliskim stawie. – Ostrzeżenie Jonghyuna nie zrobiło wielkiego wrażenia na Minho, który jedynie cicho zachichotał, odstawiając Yoogeuna na ziemię. Chłopiec niemal natychmiast podbiegł do Key.

- Dziękuję za komplement, karzełku, ale może nie poruszajmy tematu wielkości, bo znowu się załamiesz – rzucił żartobliwie Minho, odchodząc z triumfem wymalowanym na twarzy.

- Przestalibyście w końcu rozmyślać o wzroście, tylko zajęli się Yoogeunem – powiedział oschle blondyn, unikając wzroku swojego chłopaka. – Muszę jechać na próbę pokazu, więc przez najbliższe kilka godzin musicie sobie radzić sami – dodał bardziej w kierunku Minho, który natychmiast przejął chłopca z jego ramion.

Jonghyun z zazdrością obserwował jak malec wtula się w szeroką pierś Minho, po czym z uśmiechem macha do Kibuma, który dokładnie tłumaczył, gdzie znajduje się jedzenie dla malca i jak należy je przygotować. Wyglądali jak prawdziwa rodzina, co okropnie go denerwowało. To on powinien być w tamtym miejscu! Nie mógł uwierzyć, że Yoogeun bardziej zaufał Minho niż jemu. Może i za nim nie przepadał, ale mimo wszystko, to on był jego ojcem a nie Pan Charyzmatyczny. Nawet jeśli byli przyjaciółmi, to w tej chwili miał ochotę wyrzucić go za drzwi, by jakoś odbudować resztkę swojej dumy.

- Pilnujcie, by nasz majątek nie poszedł z dymem albo nie skończył pod wodą. – Kibum po raz kolejny wydawał się zwracać do Minho, a nie Jonga, co jeszcze bardziej zirytowało starszego mężczyznę.

- To może ja wezmę się za przygotowanie kaszki dla Yoogeuna, a ty chwilę z nim posiedź, co? – zapytał Choi, jak tylko Key znikł za drzwiami.

- Sam sobie poradzę z zrobieniem jedzenia. W końcu też mam dwie ręce – odparł nieco nazbyt ostro. Minho jednak nie skomentował jego tonu, tylko chwycił malca za rączkę i poszedł z nim do sypialni, chcąc znaleźć tam jakąś ciekawą zabawę.

Mały rondelek z trzaskiem uderzył o blat stołu, by już po chwili zostać wypełnionym mlekiem. Wkurzała go ta wieczna idealność Minho i chciał udowodnić, że przecież nie jest tak głupi, by nie dać sobie rady ze zwykłym przygotowaniem posiłku. W końcu co może być trudnego w ugotowaniu kaszki? Ponadto bał się zostać sam na sam z Yoogeunem, który nadal uciekał, jak tylko go zobaczył. To było niesprawiedliwe, że Choi potrafił zyskać sympatię już po kilku sekundach i zjednać sobie nawet największych krytyków.

- Dlaczego on zawsze musi być lepszy? – prychnął oburzony, stawiając rondelek na kuchence. – Musi mieć jakieś słabe strony – wymruczał, zastanawiał się nad przeróżnymi możliwościami - począwszy od seksu, a skończywszy na równym obieraniu jabłek. Żadna wersja nie wydawała mu się jednak zbyt prawdopodobna, więc szybko wymyślał następne aż do momentu, kiedy poczuł nieprzyjemny zapach zza swoich pleców. Lekko przekręcił głowę, lecz gdy zauważył, że połowa mleka znajdowała się już na kuchence, gwałtownie obrócił się, chcąc wyłączyć gaz. Zrobił to jednak na tyle niefortunnie, że ręką przewrócił na podłogę otwarty pojemnik z kaszą. Drobne ziarenka natychmiast rozsypały się po całej podłodze, na którą zaczęło już również kapać mleko. Jonghyun zupełnie spanikował, widząc powojenny krajobraz w jeszcze do niedawna czystej kuchni, więc bez zastanowienia chwycił rondelek w dłonie. Chciał jak najszybciej pozbyć się jego przypalonej zawartości w zlewie, jednak, czując jak ten parzy jego dłoń, upuścił całość na podłogę. Sam zdążył na tyle szybko odskoczyć, by się za bardzo nie poparzyć, ale cała podłoga jak i szafki skończyły w znacznie gorszym stanie.

- Co się sta… - Minho wpadł do kuchni, zaniepokojony głośnym uderzeniem, jednak widok, który zastał, zupełnie go zaskoczył. Chwilę wpatrywał się w krajobraz przypominający ten po przejściu największych huraganów, po czym z niedowierzaniem pokręcił głową. – O cholera… Dobrze, że nie ma tutaj Kibuma… - stwierdził, nadal nie potrafiąc otrząsnąć się z szoku.

Otrzeźwił go dopiero tupot małych stóp, które zmierzały w jego kierunku. Natychmiast chwycił radośnie biegnącego malca, któremu widok takiej kuchni musiał wydawać się niezwykle zabawny, w obawie, że ten mógłby się poparzyć.

- Podaj mi z lodówki banana i jakiś serek to nakarmię nimi Yoogeuna i położę spać, a później pomogę ci tutaj ogarnąć. Musimy skończyć zanim wróci Key, bo inaczej wywiesi nas za… Bo inaczej kiepsko skończymy. – Minho zmienił brzmienie swojej wypowiedzi, nie chcąc używać niekulturalnych słów przy dziecku. Gdyby przypadkiem sobie takie zapamiętało i użyło go przy Key, to obaj z Jongiem skończyliby z rozbitym wazonem na głowie.

Jonghyun jedynie potakująco kiwnął głową na słowa przyjaciela, nadal będąc w zbyt dużym szoku po swojej próbie przygotowania prostego posiłku. Powoli zaczął dochodzić do wniosku, że Kibum musiał mieć jednak rację nie dopuszczając go do kuchni. Może i nie był najlepszy w gotowaniu, ale nie spodziewał się, że przez pięć minut uda mu się narobić takich szkód. Miał w planie pokazać się swojemu chłopakowi z nowej, odpowiedzialnej strony i odzyskać jego zaufanie, jednak jak na razie był bliższy doprowadzenia go do białej gorączki.