Nightmare - rozdział 7

Przypominam, że ankieta na drugi paring w Childhood trwa do końca miesiąca. Powinnam już chyba dokładniej zacząć planować wątki z 2Min, bo dosyć mocno wybili na prowadzenie.^^ Nie spodziewałam się, że będą mieli aż taką przewagę.

Rozdział 7

Taemin wyszedł z samochodu, mocno zatrzaskując za sobą drzwi. Szybko stawiał kolejne kroki w kierunku wejścia do budynku, zupełnie ignorując nawoływania Onew. Nie miał najmniejszego zamiaru go słuchać, a co dopiero się odezwać. Planował przez najbliższe dni nawet na niego nie spoglądać, co miało być swego rodzaju karą. Dobrze wiedział, że Jinki będzie się martwić i właśnie o to mu chodziło. Nie czuł się źle z myślą, że zachowuje się dziecinnie, ponieważ i tak nikt nie traktował go jak dorosłego.

- Taemin, zaczekaj! Ja się po prostu martwię!  – wołał Onew, zamykając samochód i ruszając za chłopakiem, który w odpowiedzi jedynie prychnął, przyspieszając kroku.

Młodszy nawet nie obejrzał się za siebie tylko - oburzony na Jinkiego i przy okazji cały świat - mocno popchnął drzwi wejściowe, przez co z hukiem uderzyły one o ścianę. Chłopak nie dał po sobie poznać, że trochę przestraszyła go siła, której użył i nadal mordował wzrokiem każdego z mężczyzn stojących przy wejściu do salonu. W domu zapanowała idealna cisza, której nie przerwał nawet Onew, który stanął  za  Taeminem. Wyglądał niczym jego prywatny ochroniarz, gotowy bronić go przed każdym niebezpieczeństwem. Zatrzymał się w lekkim rozkroku kilka kroków za nastolatkiem, dłonie chowając za plecami, a skupiony wzrok skierował na monumentalne, drewniane schody. Z piętra dochodziły do nich odgłosy kroków i każdy doskonale wiedział, co to oznacza. Już za kilka chwil mieli zobaczyć swojego szefa, dlatego towarzyszący im członkowie gangu zaczęli się powoli cofać. W ich oczach widać było obawę i lekki strach. Już od wczoraj Hyesung Lee chodził cały podenerwowany i wyładowywał się na wszystkich, a teraz miał stanąć oko w oko z przyczyną swoich problemów, czyli własnym synem. Każdy potrafił się domyśleć, że w takiej sytuacji Onew zacznie bronić młodszego, w wyniku czego wybuchnie kłótnia między dwoma najważniejszymi osobami w ich gangu. O ile oni w końcu dochodzili do porozumienia i szef dawał kolejną, ostatnią szansę Taeminowi, to w między czasie połowa osób znajdujących się w domu kończyła z podbitym okiem.

- Może trochę szacunku dla murów, w których się wychowałeś, co?! – krzyknął mężczyzna w średnim wieku, który pojawił się na szczycie schodów.

- Wychowałem? Chyba jaja sobie robisz – zaśmiał się, spoglądając na ojca. – Więcej czasu spędziłem w kasynie i burdelu niż tutaj. Zafundowałeś mi doprawdy profesjonalne „wychowanie” – dodał ironicznie, jednak udawało mu się nie podnosić swojego głosu.

Hyesung Lee zupełnie nie dał po sobie poznać, czy te słowa wywarły na nim jakikolwiek wpływ. Spokojnie zszedł po schodach i stając naprzeciwko swojego syna, spojrzał mu prosto w oczy. W tym momencie nie było w nich jednak ani odrobiny złości, czego jednak Taemin nie miał możliwości zobaczyć, ponieważ z założonymi na klatce piersiowej rękami wpatrywał się w przeciwległy kąt pomieszczenia. Zapewne nie spojrzałby nawet na mężczyznę, gdyby nie fakt, że ten po wcześniejszym zamachnięciu się, mocno go spoliczkował. Siła uderzenia była tak duża, że chłopak zachwiał się na nogach, a równowagę udało mu się utrzymać tylko dzięki silnym ramionom Onew, które odpowiednio wcześnie go złapały.

- Co ci strzeliło do tego pustego łba, by na kilka dni wynieść się z domu i nawet nas o tym nie poinformować? Zdajesz sobie sprawę, że inny gang mógł cię porwać i zabić? Potraktowaliby cię gorzej niż własne dziwki! Dlaczego odwalasz takie numery w najniebezpieczniejszym czasie? Twoja matka się pewnie w grobie przewraca, widząc, że niepotrzebnie narażasz własne życie! – wykrzyczał, wpatrując się w zdziwioną twarz swojego syna, który delikatnie przykładał dłoń do zaczerwienionego policzka.

- Nie mieszaj w tą rozmowę matki… - wyjąkał, nadal zaskoczony faktem, że ojciec po raz pierwszy podniósł na niego rękę. Niemal każda ich rozmowa przemieniała się w kłótnię, ale nigdy nie doszło do użycia siły. – To przez ciebie zginęła! Gdybyś był normalnym człowiekiem, to nikt by do niej nie strzelał! To twoja wina! – Z oczu chłopaka mimowolnie popłynęło kilka łez, na samo wspomnienie tego tragicznego „wypadku”.

- Zrobiłem wszystko, by ją ochronić i teraz robię dokładnie to samo w twoim przypadku. A ty mógłbyś w końcu przestać pyskować, bo pojawiłeś się na świecie tylko dzięki mnie! Zawsze dbałem, by niczego ci nie zabrakło i to ma być ta wdzięczność? – Dalej wykrzykiwał w kierunku już oddalającego się syna.

- Pewnie wszyscy byliby szczęśliwsi, gdybym się nie urodził… - powiedział sam do siebie, nie spodziewając się, że ktokolwiek go usłyszy.

- Masz całkowity zakaz opuszczania domu, a teraz natychmiast do swojego pokoju – rozkazał ze złością w głosie, wskazując palcem na piętro, gdzie znajdowały się sypialnie.

- Co?! Może od razu zamknij mnie w klatce, to będziesz mieć święty spokój! – zaproponował przesączonym irytacją tonem, po czym biegiem skierował się do swojego pokoju.

Drzwi zamknął za sobą z trzaskiem, by wszyscy wiedzieli, że nikt nie ma prawa mu przeszkadzać. Resztką silnej woli udało mu się nie rozbeczeć przy ojcu, ale teraz nie zamierzał się już hamować. Tylko kiedy był sam, nie musiał udawać silnego psychicznie i twardego syna gangstera. Momentalnie padł na swoje szerokie i starannie zaścielone łóżko, zakrywając głowę poduszką. Miał ochotę przepłakać tak cały dzień, ale mimo wszystko nie chciał, by ktoś go usłyszał, dlatego sięgnął po pilota do wieży i włączył nim pierwszą lepszą piosenkę. Na jego nieszczęście większość opowiadała o nieszczęśliwej miłości, co tylko pogarszało jego samopoczucie. W taki sposób przesłuchał całą płytę i nie poczuł się ani trochę lepiej. Kiedy już chciał włączyć coś rockowego, usłyszał ciche pukanie do drzwi. Nie łudził się, że ktokolwiek w tym domu poczeka na jego „proszę”, dlatego od razu lekko obrócił głowę, by móc kątem oka spojrzeć na swojego niechcianego gościa. Najpierw zobaczył, jak w szparze pojawia się tacka z kartonikiem mleka bananowego i dużym kawałkiem ciasta czekoladowego. Nawet nie spojrzał na wchodzącą osobę, ponieważ jedynie Onew przychodził do niego z pysznościami, jak tylko miał zły humor. Teraz jednak to właśnie Jinki był jedną z przyczyn jego rozpaczy, dlatego nie chciał się na niego patrzeć i zakrył twarz wielką poduszką.

- Nie mam już pięciu lat… Zabieraj wszystko, co przyniosłeś i wyjdź! – Stłumiony głos wydobył się spod grubej warstwy materiału. Wbrew swojej nadziei, nie usłyszał oddalających się kroków, tylko ciche westchnienie i odgłos stawiania tacki na biurku.

- Oj, Taeminie… - wyszeptał zrezygnowany mężczyzna, odsuwając poduszkę i podstawiając mały kartonik przed twarz nastolatka. – Dlaczego zawsze zamiast porozmawiać, to unosisz się emocjami?

- Bo tak lubię, a teraz wynocha! – krzyknął, zirytowany faktem, że wytyka mu się błędy. Sam doskonale je rozumiał, więc nie musiał dodatkowo o nich słuchać. Niespodziewanie wyrwał kartonik i rzucił nim w mężczyznę. Ten jednak, dzięki swojemu refleksowi, złapał go zaledwie kilka centymetrów przed własnym nosem.

- Tae… Nawet jeśli nie masz pięciu lat, to jedynie niewiele więcej i bez obaw możesz pokazywać, jak bardzo tęsknisz za mamą. Doskonale cię rozumiem, pomimo że jestem znacznie starszy. Tak samo jak twój ojciec. Nawet nie umiem sobie wyobrazić, co bym przeżywał, będąc na jego miejscu – szepnął, delikatnie głaszcząc plecy Taemina i uśmiechając się do niego czule.

- I bardzo dobrze, że cierpi! To wszystko jego wina! – wykrzyczał przez łzy, podnosząc się i z bólem spoglądając na Onew. Ten od razu przycisnął go do swojej piersi i uspokajająco głaskał po włosach.

- Minnie, wiesz, że kiedyś rozmawiałem z twoją mamą o szefie? – spytał, na co chłopak natychmiast uniósł głowę i przecząco pokręcił głową. – Zapytałem się, czy nie żałuje, że związała się z gangsterem. Ona jedynie uśmiechnęła się do mnie i pewnym głosem odpowiedziała „Nie”, wskazując jednocześnie na ciebie. Głośno się wtedy śmiałeś i skakałeś po kałużach w ogrodzie. Byłeś takim radosnym dzieckiem… - Tu Onew zamyślił się na chwilę, rozczulonym wzrokiem spoglądając na Taemina. - Później dodała, że jest wdzięczna Hyesungowi i do końca życia nie odpłaci mu się za skarb, który jej podarował. To była naprawdę wspaniała kobieta, która powiedziała mi jeszcze jedną mądrą rzecz. A mianowicie, że jeden dzień spędzony u boku najukochańszej osoby jest wart największego wyrzeczenia – zakończył ze łzami w oczach, podczas gdy młodszy chłopak na dobre rozpłakał się, mocząc jego granatową koszulę.

- Gdyby nie ja, nie tkwiłaby u boku ojca i nadal żyła… - wyjąkał, głośno pociągając nosem i mocniej zaciskając dłonie na koszuli starszego.

- Taemin – powiedział ostro Onew, unosząc jego zapłakaną twarz nieco do góry, tak, żeby mógł spojrzeć mu prosto w oczy. – Nie gadaj takich głupot. Wiesz, jak smutno by było twojej mamie przez te słowa? Oddałaby za ciebie wszystko, a ty podważasz jej wybór? Zresztą nie tylko jej życie zyskało sens dzięki tobie. Jeżeli jeszcze raz zasugerujesz, że nie powinieneś się urodzić, to osobiście ci przyłożę i gwarantuję, że długo się nie podniesiesz – zagroził, ale jakby przecząc sile swoich słów, zaśmiał się po cichu i poczochrał brązowawe kosmyki chłopaka.

- Dziękuję… - wyszeptał nieśmiało Taemin, odwracając wzrok od Jinkiego.

- Nie ma za co, Tae. Zawsze będę stał po twojej stronie, pamiętaj o tym – odparł, uśmiechając się ciepło, chwytając w dłonie twarz nastolatka. Powoli przejechał kciukami po jego policzkach, by w końcu zetrzeć nich ostatnie łzy. – Jeżeli chodzi o twojego ojca, to przekonałem go, żebyś mógł wychodzić, ale tylko w towarzystwie kogoś z nas i jedynie w dzień. To dla twojego bezpieczeństwa, więc nie próbuj się wymykać.

- Czyli mogę jechać do Key? – zapytał, niepewnie spoglądając na mężczyznę, robiąc przy tym swoje najsłodsze oczka.

- Możesz, a nawet sam cię zawiozę – obiecał, obejmując drobne ciało jednym ramieniem, a drugą dłonią jeszcze bardziej czochrając mu włosy. – Tylko może nie teraz, bo co prawda wyglądasz uroczo z zaczerwienionymi oczami, ale Kibum mógłby zacząć lekko panikować.

- Aleś ty miły… I tak wyglądam lepiej od ciebie… – oznajmił, ponuro mamrocząc pod nosem.

- Pod względem urody nikt cię nie pobije, Minnie – powiedział z lekką nutką goryczy w głosie, przeczesując miękkie włosy chłopaka. – Zresztą pod względem charakterku również – dodał , śmiejąc się z naburmuszonej miny Taemina.

- Weź już lepiej zacznij jeść to ciasto, bo za dużo gadasz… - niemal rozkazał, samemu sięgając po talerzyk i dwa małe widelczyki. Onew od razu zjadł całą bitą śmietanę z wierzchu, za którą Taemin nie przepadał. W podzięce otrzymał promienny uśmiech od chłopaka, który natychmiast zabrał się za swoje ulubione ciasto. Jinki na początku jedynie obserwował, jak młodszy z zapałem ładuje sobie coraz większe kawałki do buzi, po czym sam - już w znacznie lepszym humorze - zabrał się za jedzenie.

* * *

Key po raz pierwszy doskonale zdawał sobie sprawę, że sytuacja, w której się znajduje, jest snem. Najdziwniejsze było jednak to, że wcale nie robił za głównego bohatera, a jedynie biernego obserwatora. Widział poszczególne sceny ze swojego życia, ale kiedy próbował podejść i zmienić bieg wydarzeń, okazywało się, że jest zamknięty za szklaną szybą i nikt nie słyszy jego wołania.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham. Już zawsze będziemy razem. – Jonghyun cicho szepnął do ucha Kibuma, który mocno się w niego wtulił.

- Przestań! Nie oszukuj mnie! – krzyczał na całe gardło Key, waląc pięścią w szybę. Znowu jednak został zignorowany, a para zaczęła się namiętnie całować na środku wielkiej polany. Z ust uwięzionego blondyna wydobył się głośny jęk, a jego twarz natychmiast obróciła się w innym kierunku, nie chcąc spoglądać na ten sielankowy obrazek. Nagle świat przed oczami zaczął mu wirować, a on sam przeniósł się do starej biblioteki. Od razu rzuciła mu się w oczy skuloną postać pod ścianą, w której rozpoznał samego siebie.

- Kibum, kochanie… Co się stało? Ten mięśniak w szkole znowu ci dokuczał? – wypytywał lekko spanikowanym głosem Jong, który nagle pojawił się między regałami. Natychmiast rzucił na podłogę trzymaną książkę i podbiegł do swojego ukochanego, mocno go do siebie przytulając. – Skarbie, nie płacz. Przecież masz mnie, a ja cię zawsze obronię. Tylko mi go pokaż, a nauczę go odrobiny kultury – zapewnił, na co zapłakany chłopak popatrzył na niego z uwielbieniem.

- Przestań w końcu mydlić mi oczy! Po co dajesz mi nadzieję, skoro później i tak nic nie zrobiłeś?! Kibum nie wierz mu, otrząśnij się! – krzyczał, próbując dotrzeć do swojego dawnego „ja”. Ten jednak cały czas wpatrywał się w ukochanego, zupełnie nie dostrzegając poza nim świata.

Key nie mogąc znieść tej bierności, zaczął uderzać swoją głową o szybę, ignorując dalszą rozmowę zakochanych. W końcu i tak doskonale pamiętał jej przebieg, jak i zakończenie. Po chwili zakręciło mu się w głowie, a obraz przed oczami dziwnie się zamazał. Zacisnął mocniej powieki, chcąc sobie zaoszczędzić darmowej przejażdżki na diabelskim młynie. W końcu czując stabilny grunt pod nogami, niepewnie otworzył oczy, czego natychmiast pożałował.

- Tylko nie to… Za jakie grzechy… - wyjąkał, załamany. Naprawdę nie chciał tego oglądać. Wystarczyło mu, że przeżył to na własnej skórze.

Znajdował się w szpitalnej sali. Ta wszechobecna biel nadal wywoływała u niego gęsią skórkę, a zapach chemikaliów mdłości. Nienawidził tego miejsca i miał nadzieję, że już nigdy tutaj nie zawita. Na razie jednak musiał znieść widok, wtulającego się w niego Jonga na wąskim łóżku. Doskonale pamiętał, jak się cieszył tego dnia po przebudzeniu, zastając twarz ukochanego zaraz koło swojej. Zaledwie dzień wcześniej wyznali sobie uczucia, co w tamtym momencie było dla niego czymś zupełnie nierealnym.

- Witaj, skarbie. Dobrze się spało? – spytał przesłodzonym głosem, na co obecny Key jedynie prychnął. – Jak tylko stąd wyjdziesz, to zabiorę cię na wycieczkę i nawet na sekundę nie spuszczę z oka. Nie pozwolę, by znowu stała ci się krzywda. Jesteś moim prywatnym skarbem – oznajmił, na co nogi pod jednym Kibumem się ugięły, a drugiemu serce waliło jak oszalałe, o czym informowało szybkie pikanie aparatury szpitalnej.

- Przestań go do cholery zwodzić! Tak się mną opiekowałeś, że praktycznie utopiłem się w tym pieruńskim jeziorze! Poza tym jakim idiotą trzeba być, by zabierać mnie pod namiot? Masz szczęście, że byłem wtedy zbyt oniemiały widokiem ciebie w samych bokserkach i ci nie przywaliłem! – wykrzykiwał w twarz swojego byłego, jednak każde słowo odbiło się od przezroczystej szyby i powróciło do niego ze zdwojoną siłą. – Dlaczego mi to zrobiłeś… Dlaczego mnie zostawiłeś i nawet nie szukałeś… Dlaczego nadal cię kocham, pomimo że staram się nienawidzić?  - Tym razem seria pytań retorycznych nie była skierowana do Jonghyuna, a do samego siebie. Nie mógł już dłużej patrzeć na swoje dawne szczęście, o którym tak zawzięcie starał się zapomnieć. Zakrył twarz dłońmi i nawet nie starał ukrywać swojego płaczu. Skoro i tak nikt go nie słyszał, to mógł przynajmniej wykorzystać sytuację, by całkowicie się rozkleić.

Nagle usłyszał głośny trzask, przez co momentalnie otworzył oczy. Lekko nieprzytomnym wzrokiem wpatrywał się w jakiś, nikomu nie znany punkt na ścianie, by po chwili mocno wtulić się w poduszkę i ponownie zacząć płakać. Nie chciał znowu wracać do przeszłości. Już udało mu się od niej odseparować  i nawet przestały nawiedzać go koszmary, ale niedawno wszystko powróciło i znowu nie umiał spokojnie przespać nocy.

- Nienawidzę cię! – krzyknął na całe gardło, ściskając w dłoniach mokrą od łez poduszkę. Zaczął nią z całej siły walić o brzeg łóżka, aż w końcu z rzucił ją przed siebie. Feralnie trafił w szklany wazon, który od razu upadł na podłogę, rozbijając się na drobne części. – To przez ciebie rozwaliłem prezent od Taemina! Wszystko jest twoją winą! Wszystko… – Z głośnym jękiem, bezradności opadł na łóżko. Potrafił niemal wyczuć, jak serce rozrywa mu się na kilka kawałków, kalecząc mu klatkę piersiową. Jego oddech stał się płytki, a dłonie trzęsły się na miękkim materiale pościeli. Potrzebował się komuś wyżalić i zwyczajnie przytulić. Pragnął bliskości i wsparcia albo zwykłych słów pocieszenia. Już chwycił swój telefon i chciał zadzwonić po Taemina, ale w ostatniej chwili przypomniał sobie, że jest już późno i po poprzedniej aferze na pewno nie będzie mógł wyjść o takiej porze. Tak bardzo potrzebował towarzystwa…

- Zaraz… - szepnął sam do siebie, przeszukując kieszenie swoich spodni. – Nie… To zły pomysł… Co ja go niby obchodzę? – spytał się, rzucając znalezioną kartkę na podłogę. Chwilę leżał, uparcie na nią nie spoglądając, po czym raptownie się obrócił i ją podniósł. Jeszcze raz dokładnie przeczytał każde słowo, a na jego twarzy mimowolnie pojawił się delikatny uśmiech.

„Pewnie myślisz, że jestem jakimś dziwolągiem… Wybacz, ale naprawdę nie mogę Ci nic powiedzieć. Mam swoje powody, które może kiedyś Ci zdradzę… Na razie mogę Cię jedynie przeprosić i podziękować za wspaniałe popołudnie. Za niedługo pewnie znowu do Ciebie wpadnę, więc nie zapomnij o mnie do tego czasu.

P.S. Chyba właśnie coś Ci się śni. Nawet nie masz pojęcia, jak w tej chwili uroczo wyglądasz. Naprawdę mam ochotę skraść Ci następnego całusa i chyba to zrobię. Mam nadzieję, że się nie pogniewasz, co? W ramach rekompensaty zostawiam Ci mój numer telefonu. Możesz do mnie pisać z każdym problemem i o każdej porze. Nawet gdyby chodziło o uschniętego kwiatka albo zły sen. Spróbuję Ci pomóc, więc się nie krępuj.

xxx-xxx-xxx

J.”

Key przeczytał wiadomość kilka razy, nie mogąc uwierzyć, że ktoś się nim zainteresował. Na początku nie miał w planie pisać do klienta, ale w końcu stwierdził, że nie ma nic do stracenia i lekko trzęsącymi się dłońmi, wystukał wiadomość do tajemniczego pana „J”.