Childhood - rozdział 4

Na początku chciałabym bardzo podziękować wszystkim osobom, które wzięły udział w ankiecie.^^ Nie spodziewałam się, że 2Min zyska aż taką przewagę, ale powiem, że nawet cieszy mnie taki rezultat. To będzie mój pierwszy eksperyment z tym paringiem, więc czuję się nieco podekscytowana i pełna nadziei.
Mam nadzieję, że ten rozdział poprawi nieco humor wszystkim osobom, które muszą już jutro iść na normalne lekcje.^^

Rozdział 4

- Powinieneś mieć zakaz wstępu do kuchni – oznajmił wykończony Minho, upadając na kanapę.  – Byłeś tam dwie minuty, a narobiłeś bałaganu na półtorej godziny sprzątania… Dobrze, że przynajmniej Key jeszcze nie wrócił, bo siedziałabyś już na walizkach przed mieszkaniem, a twój pusty łeb zdobiłby filetowy siniec – dokończył, obracając się na plecy i wygodnie rozkładając.

- Wtedy wbiłbym się do twojej sypialni i całkowicie ograniczył nocne zabawy z nieznajomymi, więc w przyszłości możesz mnie wyręczać w gotowaniu – odparł Jonghyun z chytrym uśmieszkiem, dosiadając się do Minho. Czuł się całkowicie wykończony, ale jednocześnie zadowolony z siebie. Ich kuchnia jeszcze nigdy aż tak nie błyszczała, więc miał nadzieję, że Key zauważy jego starania. W końcu ten jeszcze niedawno siłą zaciągał go do sprzątania pod groźbą tygodniowego celibatu, a teraz zrobił to teoretycznie z własnej woli.

- Lepiej uważaj, żebym ja nie wyręczył Key w pakowaniu twoich rzeczy, a teraz zabieraj swój tyłek z tej kanapy. Nie wszyscy są takimi karłami jak ty i potrzebują nieco więcej miejsca – rozkazał, nawet nie spoglądając na przyjaciela. Jonghyun mamrocząc pod nosem przekleństwa o płazach na sterydach, niechętnie przeniósł się na fotel. Przez chwilę w ciszy rozmyślał o odbudowaniu zaufania Key, jednak nie przychodził mu do głowy żaden konkretny pomysł.

- Minhooooo – specjalnie przeciągnął imię, próbując zabrzmieć jak Taemin, kiedy ten chciał o coś poprosić.

- Nie udawaj słodkiej panienki, bo brzmisz tak żenująco, że aż robi mi się ciebie żal – odparł, zupełnie nie zwracając uwagi na Jonga.

- Minhoooooo! Nooo, Minhooooo… Pomożesz mi? No proooooooszę…

- Ok, tylko już skończ z tym „uroczym” tonem – powiedział ze słyszalną ironią, ale na koniec nie umiał powstrzymać się od cichego śmiechu. Już po chwili Jonghyun podleciał do niego, klękając przy kanapie i szczenięcym wzrokiem wpatrywał się prosząco w jego postać. Do pełnego obrazu szczęśliwego pieska brakowało mu tylko merdającego ogonka i obroży na szyi. – Znowu za mocno uderzyłeś się w głowę? Weź zachowuj się normalnie, bo zaczynasz mnie przerażać, a teraz siad i powiedz po ludzku, z czym masz problem.

- Czyli moja słodka strona nie jest wystarczająco przekonująca? W wykonaniu Taemina zawsze działa, więc pomyślałem, że może też uda mi się udobruchać nią Kibuma… - wymamrotał, niezadowolony z porażki swojego genialnego pomysłu.

- Ty na serio jesteś głupi… Myślisz, że jakbyśmy ubrali Siwona w różowy strój baletowy, to wyglądałby tak seksownie jak Jessica? – Odpowiedź na to pytanie wydawała mu się całkowicie oczywista, jednak widząc zamyśloną minę Jonghyuna, zaczął mieć poważne wątpliwości co do inteligencji wszystkich gadów.

- Key na pewno wyglądałby seksownie… - rzekł lekko rozmarzonym tonem, na co Minho tylko cicho się zaśmiał, kręcąc z rozbawienia głową.

- Dla ciebie to on prezentuje się genialnie we wszystkim, a szczególnie, gdy leży owinięty jedynie białym prześcieradłem na twojej klacie – odparł zdegustowany na samą myśl o zbereźnych wyobrażeniach Jonghyuna, o których informował go jego nieprzyzwoity uśmiech.

- Nie udawaj tutaj cnotki, bo i tak nikt ci w to nie uwierzy. A jeżeli chodzi o Siwona to… Widziałem go raz w sukience i nie wyglądał tak źle. Może nie do końca opanował umiejętność chodzenia na szpilkach, ale nogi ma całkiem ładne.

- Mój mały Jongi… - wyszeptał, podchodząc do przyjaciela i go przytulając. – Dlaczego nie powiedziałeś, że poparzyłeś się tą kaszką w głowę? Co teraz zrobi Key? Już wcześniej miałeś mózg wielkości orzeszka, a teraz nawet on ci się wypalił… - westchnął z udawanym współczuciem.

- Nie dziwię się, że nikt nie chce być z tobą dłużej niż jedną noc… Skończyłbyś już się ze mnie nabijać i poradził, jak mam przekonać do siebie Key – wyszeptał zmieszany, odpychając od siebie Minho i siadając na podłodze.

- Kiedy obserwowanie twojej zirytowanej twarzy to moja jedyna rozrywka... Nie odbieraj mi jej – dodał teatralnie, ale widząc mordercze spojrzenie przyjaciela, uniósł dłonie w oznace poddania się. – Nie martw się Kibumem. On cię naprawdę kocha i w końcu ci wybaczy. Daj mu trochę czasu i pokaż, że się zmieniłeś oraz jak bardzo ci na nim zależy. Po prostu bądź przy nim – odparł, wygodnie rozkładając się na kanapie i zamykając oczy, chcąc się odprężyć.

- Dzięki za te „konkretne” rady – powiedział jakby sam do siebie, mocno akcentując przedostatnie słowo. W jego głowie już rozwijały się jednak spektakularne plany całkowitego zaskoczenia swojej prywatnej divy. Musiał mu pokazać swoją szczerą miłość oraz to, że jest gotów zrobić dla niego wszystko, a nawet całkowicie zmienić swoje zachowanie.

W tym momencie usłyszał ciche wołanie z sypialni, więc od razu uśmiechnął się chytrze, na myśl o wprowadzeniu w życie jednego ze swoich pomysłów. W końcu nadszedł czas, by zacząć zachowywać się jak na rodzica przystało i spróbować zmienić nastawienie do Yoo. Może nie znał się na dzieciach, ale nie pozwoli, by Minho nawet w tym był od niego lepszy. Ociężale podniósł się z kanapy, wysyłając zaskoczonemu przyjacielowi uspokajający uśmiech i skierował się do drugiego pokoju.
Powoli otworzył drzwi, wsuwając głowę w powstałą szparę i sprawdzając, czy chłopiec całkowicie się obudził. Widząc, jak ten siedzi w przywiezionym z jego starego domu łóżeczku, ściskając mocno poduszkę, pewnie wszedł do pomieszczenia i z przyjaznym uśmiechem podszedł do Yoogeuna. Klękając przed nim stracił jednak całą pewność siebie i głośno przełykając ślinę, pomachał do niego na powitanie.

- Cześć… - wyjąkał niepewnie,  skupiając swój wzrok na poszczególnych szczebelkach w łóżeczku. Kiedy Yoo niezdarnie wstał, wyciągając w jego kierunku swoje małe rączki, był całkowicie zaskoczony, ale z chęcią chwycił go w ramiona. – Chcesz się pobawić z tatą Jonghyunem? – zapytał zadowolony z faktu, że jednak wcale nie jest gorszy od Minho i też potrafi zająć się dzieckiem.

Lekko podrzucając malca do góry wszedł z nim do salonu, gdzie siedział obserwujący ich Minho. Kiedy tylko Yoogeun go zauważył, natychmiast zaczął wyrywać się Jongowi , który z niezadowoleniem postawił go na ziemi. Od razu po pomieszczeniu rozniósł się stukot małych nóżek i pisk malca wpadającego w objęcia swojego wujka. Ten jednak nie wziął go na ręce, tylko klęknął przed nim, spoglądając mu prosto w oczy.

- Wybacz Yoo, ale wujek jest teraz zajęty, więc powinieneś pobawić się trochę z tatą. Wykorzystaj go, póki jest chętny – zażartował, posyłając chłopczykowi oczko, po czym wstał i skierował się do otwartej na salon kuchni. Chciał dać szansę Jonghyunowi i w razie czego spróbować mu pomóc.

- To może… - wyjąkał zestresowany Jonghyun, spoglądając z prośbą na przyjaciela, który pokazał mu leżącą w rogu pokoju piłkę. – Może zagramy w piłkę albo pobawimy się kolejką? – zapytał dziecka, co chwilę zerkając na Minho, który gestem dłoni kazał mu kontynuować.  – Kiedy byłem mały, nie było takich fajnych zabawek, więc może pokażesz mi, jak się ich używa? - Yoogeun na te słowa natychmiast się uśmiechnął i chwytając ojca za rękę pociągnął go do samochodziku strażackiego. Choi uśmiechnął się pokrzepiająco do lekko zdenerwowanego Jonghyuna, który nerwowo przygryzał swoją dolną wargę.

Yoogeun wydawał się natychmiast zapomnieć o swoim wujku i z zapałem bawił się samochodem strażackim, co chwilę z wielkim uśmiechem spoglądając na Jonghyuna, który mimowolnie zaczął go odwzajemniać. W przeciwieństwie do Kibuma nigdy nie lubił dzieci i wręcz cieszył się, że nie będą mogli ich mieć. Wiedział, że Key nie zostawił go tylko ze względu na Yoo i teraz dzięki niemu mógł spróbować odzyskać zaufanie ukochanego. Musiał tylko zmienić swoje nastawienie do dzieci i pokazać, że są w stanie stworzyć rodzinę, której tak bardzo pragnął jego ukochany.
Chłopiec w tym czasie zdążył już znudzić się poprzednią zabawką, więc przyniósł pokazać Jonghyunowi pluszowego kwiatka, który po naciśnięciu na poszczególne płatki grał różne melodie. Na jego widok mężczyzna chytrze się uśmiechnął, łapiąc chłopca w ramiona i sadzając go sobie na kolanach.

- Yoo, mam świetny pomysł! – niemal krzyknął podekscytowany. – Pójdziemy kupić kwiatki, dobrze? Pomożesz mi jakieś wybrać dla tatusia Key? – zapytał się, obracając dziecko przodem do siebie. Ten radośnie pokiwał główką, wyciągając przed siebie rączki, by go wziąć.

- Chcesz dać Key prezent? Przecież ty ledwo pamiętasz o jego urodzinach i gdyby nie moje przypomnienia, to już dawno wywaliłby cię przez okno za tą sklerozę. Poza tym to nie będzie wyglądać, jakbyś chciał odkupić swoje winy głupim podarunkiem? – zapytał pewien wątpliwości Minho, podchodząc do zakładającego buty przyjaciela i już czekającego przy drzwiach Yoogeuna.

- Chcę, żeby zobaczył, jak bardzo się staram i ile dla mnie znaczy. W sumie wejdziemy jeszcze do sklepu po jego ulubione wiśnie w likierze. Dobrze, Yoo? Sobie też coś wybierzesz – obiecał maluchowi, który jeszcze bardziej ucieszył się na wyjście. – A ty może przygotujesz na obiad lasagne, skoro i tak wyjadasz nam zawartość lodówki? – zwrócił się do Minho, głosem zupełnie nie akceptującym sprzeciwu.

- Nie wiem, czy czasem nie przesadzasz… Key się wkurzy… - Choi starał się wpłynąć na przyjaciela, jednak ten, nie zważając na jego ostrzeżenie, wstał i wziął Yoogeuna na ręce, biorąc z wieszaka jego kurtkę.

- Na pewno ucieszy się z prezentu, nie przesadzaj. To zrobisz tą lasagne? On ją uwielbia, ale nigdy nie robi, ponieważ - delikatnie mówiąc - za nią nie przepadam – poinformował pewnym tonem, otwierając drzwi wejściowe i wychodząc z domu, nawet nie czekając na odpowiedź.

* * *

Jonghyun klęczał przed Yoogeunem, tłumacząc mu swój plan na wypadek, gdyby Key był już w domu. Poszli do sklepu tylko na chwilę, ale Yoo był zbyt pochłonięty działem ze słodyczami i Jong nie potrafił go w żaden sposób stamtąd zabrać, przez co zeszło im nieco więcej czasu.

Mężczyzna powoli otworzył mieszkanie, po czym głośno zawołał, że już wrócili. Chciał w ten sposób sprawdzić, czy Kibum wrócił do domu, ale na ich szczęście w przedsionku nie zauważył jego ulubionych butów na platformie.

- A po cholerę się tak drzesz? – zapytał Minho, wchodząc do przedpokoju w różowym fartuszku Key. Jonghyun natychmiast zbadał go wzrokiem, lekko się uśmiechając, po czym wyciągnął zza siebie duży bukiet herbacianych róż i schowane w reklamówce zakupy.

- Chciałem się upewnić, czy Key jeszcze nie wrócił. Mamy zamiar zrobić mu niespodziankę, prawda Yoo? – zapytał się chłopczyka, który z malutkim bukiecikiem margaretek podbiegł do swojego wujka. – Nie no… Już zostawiasz mnie dla tej żaby?

- Nadal uważam, że lekko przesadzasz… Oczywiście sam pomysł dania prezentu jest dobry, ale dzisiaj chcesz chyba nadrobić ostatni rok – oznajmił ponuro, jednocześnie uśmiechając się do Yoogeuna, który już zadomowił się w jego ramionach. Nie zareagował nawet, kiedy ten lekko pociągnął go za włosy, uważając to za coś wybitnie zabawnego.

- Czepiasz się – odparł pewnie Jonghyun, chcąc zabrać chłopca na własne ręce, na co ten głośno zaprotestował, mocno zaciskając dłonie na fartuszku Minho. Nie zniechęciło to jednak mężczyzny, który przeszukał swoją torbę i wyciągnął z niej kolorowego lizaka, którym udało mu się przekupić chłopca. Ten natychmiast wydawał się zapomnieć o wujku, z uwielbieniem wpatrując się w Jonga, który zadowolony z osiągniętego efektu, poszedł z malcem do salonu. Minho z lekkim rozbawieniem obserwował, jak Jonghyun próbuje ukryć swoją zazdrość, po czym skierował się do kuchni, chcąc dokończyć ulubioną potrawę Kibuma.

Jonghyun cieszył się, że odwrócił uwagę Yoo od wiecznie idealnego Choi, jednak już po chwili zaczął tego żałować. Co prawda malec nie był taki zły, ale jednak nadal męczyły go głupie zabawy i słuchanie ledwo zrozumiałych słów, więc dzwonek telefonu domowego potraktował jako niemałe wybawienie, dlatego szybko poderwał się z podłogi i pobiegł odebrać. Miał nadzieję, że to Key dzwoni z jakąś sprawą, dlatego ze zbytnim entuzjazmem przywitał się z rozmówcą, który jedynie głośno prychnął w odpowiedzi. W tym momencie Jong już doskonale zdawał sobie sprawę, z kim rozmawia, dlatego natychmiast zrzedła mu mina, a wściekłe spojrzenie skierowało się na niewinnego kwiatka. W pierwszym odruchu chciał odrzucić połączenie, ale wizja późniejszych konsekwencji szybko oddaliła ten niecny plan.

 - Zapomniałeś numer na komórkę Key, że dzwonisz na domowy? – zapytał rozmówcy, nawet nie siląc się na zbędne uprzejmości. Chciał szybko dowiedzieć się, czego ten szczeniak znowu chce, dać mu to i mieć święty spokój.

- Też się cieszę, że cię słyszę, ty zboczony dinozaurze. Rozumiem, że w epoce kamienia łupanego nie uczono dobrych manier, ale powinieneś dostosować się do obecnego świata, skamielino – odparł swoim przesłodzonym głosikiem, od którego Jonghyunowi robiło się niedobrze.

- I nawzajem. Mam ci przeliterować słowo „hyung”, szczeniaku?

- A potrafisz? – wtrącił się jego niechciany rozmówca. – Jeszcze by ci się mózg przegrzał i później mój biedny braciszek musiałby sprzątać go z podłogi. Wystarczy, że trafił mu się najgorszy na świecie facet, który zdradził go z jakąś kurwą z ulicy i zrobił sobie na boku bachora.

- Więc już wiesz… - Jonghyun ciężko westchnął, przygotowując się na porządną partię wyzwisk. W końcu miał do czynienia z diabłem wcielonym w postać aniołka o imieniu Lee Taemin, który za punkt honoru stawiał sobie uprzykrzanie życia jego osobie. W obecności Kibuma zachowywał się nienagannie, ale za każdym razem, kiedy ten tylko odwracał wzrok, Jong otrzymywał serię morderczych spojrzeń. Chłopak nienawidził go już, kiedy był zaledwie przyjacielem Kibuma, a w chwili, gdy zostali parą, jego niechęć jedynie przybrała na sile.

- … skończonym debilem. Powinienem ci wyrwać jaja i zrobić z nich malutkie baloniki. Mówiłem Key, że w końcu go skrzywdzisz i miałem rację. Nie zasługujesz na niego! Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, jak on się musi czuć?! – krzyki Taemina wyrwały Jonghyuna z zamyślenia. Oddalił lekko telefon od swojego ucha, w ciszy słuchając kolejnych obelg. Wiedział, że w pewnym stopniu chłopak ma rację, więc nawet nie potrafił się bronić.

- Wiem to wszystko – przerwał długi wywód brata Kibuma, który wydawał się być zszokowany goryczą w głosie mężczyzny i na chwilę zaniemówił. – Naprawdę wiem… Nigdy sobie nie wybaczę tego, jak bardzo go zraniłem, ale mimo wszystko spróbuję to naprawić. Kocham go, a on mnie, a to jest najważniejsze. Zrozumiesz to dopiero, kiedy sam się zakochasz – powiedział spokojnie, nie chcąc po raz kolejny się kłócić.

- Jesteś świnią skoro masz zamiar przy nim zostać po czymś takim… Chcesz, żeby codziennie patrzył na twarz dzieciaka i myślał o tej wywłoce? Żeby wyobrażał sobie twój seks z tamtą kobietą? - pytał, chcąc wywołać w Jonghyunie jeszcze większe wyrzuty sumienia, co mu się doskonale udawało. Co prawda wyglądał niepozornie, ale dla swoich wrogów nie miał litości, a Jong zajmował na takiej liście honorowe pierwsze miejsce. – Jutro do was przyjdę, więc się przygotuj na mocny cios w krocze albo zwiej z domu, ale wtedy już moja w tym głowa, by przemówić Key do rozsądku. W każdym razie zrób zapas mleka bananowego i moich ulubionych herbatników – rozkazał, po czym nie czekając na odpowiedź, natychmiast się rozłączył.

Jonghyun niezbyt delikatnie odstawił telefon na miejsce i, mamrocząc pod nosem przekleństwa, skierował się do kuchni. Po drodze zerknął jeszcze na grzecznie bawiącego się Yoogeuna, po czym mógł już swobodnie pomarudzić Choi na swojego „szwagra”.

- Nienawidzę tej małej, przebrzydłej istoty! – warknął, siadając na wolnym krześle i nerwowo uderzając palcami o blat stołu.

- Co jak co, ale brzydki to on nie jest. No i chyba trochę przesadzasz. Przecież to miły dzieciak, który po prostu nie akceptuje faktu, że nie jest już najważniejszy dla swojego najukochańszego braciszka – bronił chłopaka, uśmiechając się delikatnie na samą myśl o tej radosnej, niemal dziewczęcej buźce i długich karmelowych włosach. Co prawda nigdy specjalnie nie rozmawiali, ponieważ młodszy siedział głównie przy Kibumie, ale wydawał się mu wyjątkowo ułożonym nastolatkiem. To raczej Jonghyun był mało ogarniętym dorosłym, który czepiał się każdego, kto tylko kręcił się wokół jego Key.

- Ciebie też urobił… Nawet samego króla mógłby zmusić do oddania mu pokłonu… - wyjąkał, odchodząc do salonu, widząc, że nikt go nie zrozumie.

Taemin okazywał swoją prawdziwą stronę jedynie, kiedy nie było żadnych świadków, po czym przemieniał się w uroczego aniołka, który okręcał sobie ludzi wokół palca. Na początku próbował się z nim zaprzyjaźnić, widząc, jak ważną osobą jest dla Kibuma, ale już po kilku dniach kapnął się, że młodszy widzi w nim jedynie rywala o pierwsze miejsce w sercu Key. Niestety już od początku stał na przegranej pozycji i aż do teraz nie pogodził się z swoją porażką, o czym Jonghyun przekonywał się na własnej skórze. Z ponurych myśli wybił go dopiero dźwięk przekręcanego klucza w drzwiach, więc natychmiast porwał ze stołu dwa bukiety. Mniejszy wręczył Yoo i popchał go w stronę przedpokoju. Malec na początku niechętnie stawiał kroki, ale kiedy tylko usłyszał głos swojego ulubionego appy, natychmiast podbiegł do wejścia. Jonghyun w tym czasie wyciągnął z nadal nie rozpakowanej jednorazówki bombonierkę i chowając ją za plecami, podszedł do wejścia. Widok klęczącego ukochanego, który mocno obejmował chłopca i niemal ze łzami w oczach przyjmował od niego bukiecik całkowicie go rozczulił. Nie potrafił nawet przerwać tej przepięknej sceny, tylko dalej obserwował szczęśliwą twarz ukochanego, która sprawiała, że i on czuł się znacznie lepiej.

- Bummie? – zapytał cichutko, widząc, że blondyn podniósł się i odesłał chłopca do swoich zabawek, obiecując, że za chwile również do niego dołączy. – Też mam dla ciebie mały prezent – oznajmił ze zniewalającym uśmiechem, wyciągając przed siebie dłoń z wielkim bukietem róż. Dopiero kiedy zupełnie zaskoczony blondyn przyjął pierwszy podarunek, Jong pokazał bombonierkę, na widok której Key wydawał się już zupełnie zgłupieć.

- Przecież nie mam urodzin… Przegapiłem naszą rocznicę? – zapytał się oniemiały, chętnie przyjmując swoje ulubione słodkości.

- Przecież nie potrzebuję okazji, by cię obdarowywać – oznajmił, gestem dłoni wskazując na sofę.- Pewnie zmęczyłeś się tym planowaniem pokazu, więc sobie odpocznij. Przyniosę Ci może ciepłej herbaty z miodem? Dokładnie taką jak lubisz, co? – dopytywał się, ignorując przeczące kręcenie głową zaskoczonego ukochanego. – Zaczekaj. Powinieneś ściągnąć marynarkę, bo się pogniecie. Odniosę ją do szafy – oznajmił, pomagając Kibumowi się rozebrać, po czym niczym błyskawica poleciał do garderoby swojej divy.

- Obiad będzie za pięć minut – zawołał z kuchni Minho, na co Kibum niekontrolowanie zadrżał, zaskoczony jego obecnością. Nie zobaczył Choi rozwalonego przed telewizorem, więc myślał, że poszedł już do domu. W końcu to on zawsze domagał się ciepłych posiłków, ale nawet nie kiwnął palcem, by w nich pomagać.           

- No, to świetnie. Dzisiaj będzie twoja ulubiona lasagne, Key.  Ja przygotuję stół, a ty za ten czas możesz umyć ręce – rozporządził Jonghyun, kierując się już po talerze.

- Lasagne? Przecież ty jej nienawidzisz! Dzisiaj naprawdę nie ma żadnego święta? – zapytał z niedowierzaniem Kibum, wstając z miejsca i kierując się w stronę kuchni, chcąc poznać powód dziwnego zachowania swojego chłopaka. Yoogeun widząc, że ten wstał, natychmiast zrobił to samo i podbiegł do appy, chwytając się za jego nogawkę.

- Naprawdę nie ma dzisiaj żadnego specjalnego święta. Po prostu ciesz się chwilą – oznajmił, uśmiechając się pokrzepiająco, równiutko rozkładając talerze, a koło nich sztućce. – Co byś chciał robić po obiedzie? Może masz ochotę na odprężającą kąpiel? – zapytał, zerkając na  Kibuma, ale widząc, jak ten przecząco pokręcił głową, zamyślił się na chwilę, szukając alternatywnego wyjścia. – To może zakupy? Minho zostałby z małym, a tobie na pewno spodobałaby się moja nowa złota karta. W sumie ostatnio chciałeś wymienić zasłony, więc nadarzyła się dobra okazja. Przy okazji znaleźlibyśmy coś dla Yoogeuna – planował, skupiając się na rozstawianiu naczyń, zupełnie ignorując zirytowany wyraz twarzy Kibuma.

- Dosyć! Myślisz, że takie podlizywanie się coś zdziała? Głupi obiad i zakupy sprawią, że zapomnę o zdradzie? Czy ja ci wyglądam na przekupnego idiotę? – zapytał z pretensją w głosie. - Tyle lat kochałem cię, pomimo że uciekałeś na samo słowo „sklep”, nie chciałeś gotować ani sprzątać i zupełnie zapominałeś o naszych rocznicach. Nie próbuj teraz udawać kogoś innego, bo przez to mam tylko ochotę skręcić ci kark! – krzyknął, obracając się tyłem do Jonga i chcąc jak najszybciej odejść, co jednak uniemożliwił mu Yoogeun, trzymający się jego nogi. Wziął jeden głęboki wdech, po czym spokojnie schylił się, biorąc malca na ręce. – Jedziemy do Onew i nie wiem, czy dziś wrócimy, a ty weź lepiej zimny prysznic – poradził, nawet nie oglądając się za siebie, tylko pewnym krokiem ruszył do drzwi.

- Co takiego? Masz zamiar nocować u Onew?! Nie zgadzam się! – Jonghyun zaprotestował, chwytając swojego chłopaka za ramię i nie pozwalając mu odejść.

- Słucham? Ty nie masz prawa mi niczego zakazywać! – wysyczał niemal przez zaciśnięte zęby, spoglądając na niższego bruneta z chęcią mordu. – Jest moim najlepszym przyjacielem, więc mogę u niego spać, kiedy tylko zechcę, a sam nie dałbyś sobie rady z Yoo, więc go zabieram – dokończył nieco spokojniej, jednocześnie zamykając oczy, nie chcąc niepotrzebnie wybuchnąć.

- Ty nigdy nie byłeś dla niego przyjacielem! Już raz chciał mi cię odebrać i teraz znowu spróbuje!

- Wyjaśniliśmy sobie sytuację i postanowiliśmy zostać przyjaciółmi, a nawet gdybym miał teraz zamiar się z nim prze… Z nim zamieszkać, to tobie nic do tego – oznajmił, wyrywając się z uścisku, by następnie szybko wsunąć stopy w swoje buty. Zabrał jedynie kurtkę chłopca oraz swoją torbę, po czym wyszedł trzaskając drzwiami i pozostawiając oszołomionego Jonghyuna na środku pokoju.

- A nie mówiłem? – zapytał z wyższością w głosie Minho, który z założonymi na piersi rękami obserwował z kuchni całą sytuację. W odpowiedzi otrzymał tylko wściekłe spojrzenie, mówiące „jeszcze słowo, a nie żyjesz”, po czym Jong, głośno przeklinając, poszedł do sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi.

- No, to cała lasagne dla mnie – stwierdził z charyzmatycznym uśmiechem, zacierając ręce na samą myśl o przepysznym obiedzie.