Nightmare - rozdział 8

Rozdział 8

Poranne promienie słońca wpadały do sypialni i nie pozwalały Taeminowi spokojnie się wyspać.  Całą noc spędził na rozmyślaniach, przez co udało mu się zasnąć dopiero nad ranem. Był wykończony długimi analizami, których jedynym rezultatem okazało się opakowanie zużytych chusteczek. Najchętniej nie ruszałby się z łóżka do wieczora, ale skutecznie uniemożliwiła mu to własna głupota.
W tym momencie przeklinał ją w myślach, nie rozumiejąc, jak mógł zapomnieć o opuszczeniu żaluzji. Bardzo niechętnie podniósł się, siadając na środku łóżka, zupełnie nie mając siły, by wstać. Szczelnie opatulił się kołdrą, przecierając jednocześnie zaspane oczy. Jeszcze nigdy okno nie wydawało mu się tak odległe, a wizja chłodnych paneli pod stopami tak przerażająca. Po długiej kłótni z samym sobą zdecydował się w końcu wstać, spuścić żaluzje i wrócić do ciepłego łóżka. Chciał szybko zrealizować swój plan, jednak los pokrzyżował jego zamiary i zmusił do poprzestania na jego pierwszym punkcie.
Jego okno wychodziło na długi podjazd przed domem i podchodząc do niego, zobaczył Onew z jakimś mężczyzna. Wyraźnie się kłócili, o czym świadczył fakt, że Jinki co chwilę popychał nieznaną Taeminowi osobę, aż w końcu mocno uderzył go pięścią w szczękę. Na chłopaku nie zrobiło to jednak większego wrażenia. Już nieraz miał okazję przyjrzeć się prawdziwej brutalności Onew, której nie można było nawet porównywać z tym marnym ciosem. Wychowując się w mafii nabrał również odporności, a w zasadzie wyzbył się wszelkiego współczucia dla obcych mu osób. Nie znał ich, więc czemu miałby się nimi przejmować?  Nawet jeśli mieliby umrzeć, to czy byłoby w tym coś złego? Przecież na każdego w końcu przyjdzie czas, a widocznie ich miał się skończyć nieco szybciej.

Taemin skupił swój wzrok na Onew, który zostawił obcego mężczyznę i zaczął kierować się w stronę domu. Ten, jakby tchnięty przeczuciem, podniósł głowę, spoglądając prosto w okno nastolatka, a zastając go tam, uśmiechnął się delikatnie, jakby wcale nie wybił komuś zębów zaledwie pięć sekund wcześniej. Chłopak natychmiast pomachał w jego kierunku, nawet nie zastanawiając się nad swoją reakcją. Jego ciało działało mechanicznie, jakby zostało zaprogramowane i nastawione na Onew, pomimo że to właśnie on był przyczyną jego nieprzespanej nocy. Taemin nie miał pojęcia, jakie są prawdziwe uczucia Jinkiego, a w rozwikłaniu tej zagadki nie pomogłyby mu nawet całe lata spędzone na rozmyślaniu. Po prostu odnosił wrażenie, że ten wysyła mu co chwilę sprzeczne sygnały, których analiza powoli go wykańczała. Wiedział przynajmniej, że to on musiał zrobić pierwszy krok, ale nadal nie był pewny, czy tego chce. W końcu naraziłby ich bliską więź dla czegoś, co i tak mogło się nie udać.

Chłopak po raz kolejny zagłębił się w swoich bezowocnych rozmyślaniach, przez co nawet nie zauważył, kiedy Onew zniknął mu z pola widzenia. Rozglądnął się jeszcze po podjeździe, ale nie mogąc go dostrzec, zrezygnowany obrócił się, nie zasłaniając nawet okna. Ochota na spanie wydawała się momentalnie odejść w zapomnienie i nie pozostawiła po sobie najmniejszego śladu. Kiedy jednak popatrzył na swoje łóżko, przeżył całkiem spory szok. Wszędzie walały się chusteczki, a poduszki zdążyły już zadomowić się na podłodze. Zaśmiał się cicho, nie mogąc uwierzyć, że syn gangstera przez całą noc wypłakiwał swoje problemy miłosne w poszewkę. Od razu chwycił stojący przy szafce kosz na śmieci i podszedł z nim do zrobionego bałaganu. Szybko posprzątał dowód nocnego załamania, a kiedy poprawiał poduszki, usłyszał ciche pukanie do drzwi. Standardowo obrócił głowę w tamtym kierunku, chcąc zobaczyć swojego gościa, ale ku jego zdziwieniu nikt nie wszedł do pomieszczenia.

- Proszę – zawołał, zupełnie zdezorientowany. W końcu czy było możliwe, żeby w ich domu znajdowała się osoba znająca znaczenie słowa „prywatność”?

- Hej, Taeminie. Coś wcześnie dzisiaj wstałeś. Masz może coś zaplanowane? – zapytał, wchodzący do pokoju Onew.

- Eee? Nie, ale o co chodzi? – Zaskoczony Taemin, usiadł na łóżku, klepiąc miejsce koło siebie i dając tym samym znak mężczyźnie, by zrobił to samo. Ten jednak nie skorzystał z jego propozycji, tylko uklęknął przed nim i z rozczulonym uśmiechem poprawił jedno, spadające ramiączko zbyt dużej bokserki chłopaka.

- O nic, ale dobrze, że nie chcesz nigdzie wychodzić. Robi się naprawdę niebezpiecznie, a nie chciałbym, żeby coś stało się mojemu ślicznemu braciszkowi. Szkoda byłoby tej uroczej twarzyczki – wyjaśnił, delikatnie klepiąc chłopaka po policzku i szeroko się do niego uśmiechając, przez co oczy zamieniły mu się  w dwie wąskie szparki.

- Onew… - zaczął niepewnie Taemin, któremu wypowiedź „brata” nie za bardzo przypadła do gustu. – Kocham cię… Proszę, nie zostawiaj mnie. Nigdy – dokończył lekko drżącym głosem, również klękając na ziemi i przytulając się do zaskoczonego Jinkiego.

- Taemin, skarbie… Co się stało? Czepiał się ciebie jakiś inny gang? Masz z kimś problem? – dopytywał się, lekko przerażony, mocniej dociskając do siebie drobne ciało bruneta.

- Ale nie zostawisz mnie? Nawet gdybym okazał się ostatnim idiotą albo zrobił coś złego? – Taemin lekko się odsunął i niepewnie spojrzał na mężczyznę.

- To oczywiste, że cię nie zostawię. Co ci w ogóle wpadło do tej pustej głowy? – zapytał pukając w jego czoło.  – Zawszę będę cię wspierać i w razie czego pomogę, nawet jakbym miał obrócić świat do góry nogami – obiecał, uśmiechając się pokrzepiająco.

- Zawsze… - powtórzył cicho za Onew, kierując zobojętniały wzrok w kąt pokoju. - A… c-co myślisz o gejach? – zapytał niepewnie, chcąc w końcu wyjaśnić całą sytuację. Początkowo miał zamiar wprost zapytać o jego uczucia i samemu je wyznać, ale jak zwykle stchórzył w ostatniej chwili. Postanowił jednak, że jeżeli nie uda mu się przekonać Onew do zwierzeń, to ostatecznie się podda i będzie go traktować jedynie jak starszego brata.

- Myślisz, że się od ciebie odwrócę tylko dlatego, że jesteś gejem? – Onew uniósł delikatnie twarz chłopaka i spojrzał mu prosto w lekko przestraszone oczy. Widząc, że ten ucieka od niego wzrokiem, westchnął ciężko i mocno przytulił nastolatka do siebie. – Głuptas z ciebie. O ile tylko będziesz szczęśliwy, to przyrzekam was wspierać, niezależnie z kim się zwiążesz. Nie martw się takimi błahostkami – polecił, próbując utrzymać w ryzach swoje emocje. Taemin w tym czasie mocniej schował twarz w ciepłej bluzie Jinkiego, nie chcąc pokazać, że taka odpowiedź wbrew pozorom wcale go nie satysfakcjonuje.

- Boje się… Jeżeli dziewczyna wyzna chłopakowi uczucia, to może ją spotkać co najwyżej odrzucenie, a mnie wyzwiska, nienawiść i ośmieszenie – wyjąkał, wyobrażając sobie możliwe reakcje Onew na jego wyznanie, co lekko go przerażało. Teoretycznie Jinki mówił, że jest tolerancyjny, ale nie wiadomo jak zachowałby się, gdyby sam znalazł się w takiej sytuacji. - Nie chciałbym, żeby ktoś kogo kocham tak mnie potraktował… Sam dałbym drugiej osobie szansę i spróbował stworzyć z nią stały związek, nawet gdybym początkowo nie był do niej przekonany – dopowiedział, chcąc dać mężczyźnie jasną wskazówkę i zachętę do wyjawienia swoich potencjalnych uczuć. Key cały czas upierał się, że Jinki na pewno coś do niego czuje, więc pomimo swojego pesymizmu, wolał sprawdzić jego wersję, by później nie musieć słuchać długich monologów przyjaciela o marnowaniu szansy na szczęście.

- Jedynie idiota by ciebie odrzucił, więc nie miałbyś czego żałować. Ostatecznie zawsze możesz przyjść do mnie, to zadbam by mózg wrócił takiemu pacanowi na właściwe miejsce i zrozumiał jaki błąd popełnił, odrzucając taki skarb – zapewnił, chcąc rozluźnić atmosferę, ale ku jego zdziwieniu Taemin jeszcze bardziej się spiął, by po chwili odsunąć się i nawet na niego nie spoglądając, wstać z łóżka.

- Przebiorę się i później spotkamy się przy śniadaniu, dobrze? – poprosił ze sztucznym uśmiechem, podczas gdy jego oczy wydawały się pogrążać w żałobie. Onew przyglądał mu się przez parę chwil ze zdziwieniem, po czym kiwnął potakująco głową, podnosząc się i kierując do drzwi.

- Zrobię dla ciebie coś dobrego, więc się pospiesz – poprosił, kładąc dłoń na klamce i spoglądając na nienaturalną minę chłopaka. Wiedział, że ten coś przed nim ukrywa, ale nie chciał naciskać, licząc, że w końcu sam do niego przyjdzie i jak zwykle poprosi o radę.

- Jasne, hyung – odparł z przesadną radością, na co Jinki na chwilę zatrzymał się, niczym wmurowany w ziemię. Młodszy zawsze mówił mu po imieniu, dlatego słysząc słowo „hyung”, coś lekko zakłuło go w klatce piersiowej. Sam często zwracał się do Taemina jak do własnego brata, ale w tej chwili nie miał pojęcia, jak mógłby na to zareagować, więc pospiesznie wyszedł z pomieszczenia, nawet się nie oglądając.

- Skoro tak bardzo chcesz, to będę dla ciebie bratem. Sam się o to prosiłeś… Znajdę sobie kogoś lepszego i wtedy pożałujesz, że mnie nie wybrałeś. –  Chłopak szepnął sam do siebie z udawanym optymizmem.

* * *

Taemin stał przy oknie swojego pokoju, ukrywając się za grubą zasłoną. Miał już dosyć siedzenia w tym pomieszczeniu i bezczynnego gapienia się w sufit. Potrzebował ruchu i towarzystwa, a tutaj nie mógł na to liczyć. Najchętniej wziąłby motor Jinkiego i pojechał na miasto, ale dobrze wiedział, że ten nie da mu kluczyków i prawdopodobnie zamuruje go w piwnicy za samą prośbę. Ostro zabronił mu samodzielnej jazdy aż do dnia uzyskania pełnoletności, więc teraz nie próbował nawet go przekonywać. Nie posiadał również umiejętności uruchamiania silnika za pomocą kilku drucików, więc mógł jedynie liczyć na wycieczkę do Key w towarzystwie Jinkiego. W chwili obecnej miał jednak nieco inne plany, a żeby je zrealizować musiał poczekać, aż Onew wyjedzie z ich posiadłości. Właśnie dlatego czatował teraz przed oknem i wyczekiwał na swoją wielką szansę.

* * *

Drzwi samochodu zatrzasnęły się z głośnym trzaskiem, co było doskonale słyszalne przez uchylone okno w pokoju Taemina. Chłopak natychmiast zerwał się z łóżka i podbiegł zobaczyć odjeżdżający samochód. Widząc, że Jinki w końcu wyszedł, przewiesił sobie wcześniej spakowaną torbę na ramieniu i zszedł na dół, radośnie podśpiewując pieśń zwycięstwa.

- Onew nie ma w domu? – zapytał się, zajętego telefonem mężczyzny, który zaskoczony czyjąś obecnością, szybko schował trzymany przedmiot do kieszeni. – Nigdy  cię nie widziałem, więc musisz być tym nowym.  Zdążyłem się już nasłuchać o twoich umiejętnościach, więc tym bardziej miło mi cię poznać – powiedział z szerokim, niemal naturalnym uśmiechem, chcąc przekonać do siebie mężczyznę. – Możesz mi mówić Taemin – przedstawił się, podając rękę na powitanie, która od razu została zdecydowanie uściśnięta.

- Kim Jonghyun – odparł, lekko zdziwiony otwartością nastolatka mężczyzna. Wiedział, że syn szefa gangu zupełnie nie przypomina go ani z wyglądu, ani z charakteru, ale nie spodziewał się aż takiej różnicy. Stojący przed nim radosny nastolatek zupełnie nie pasował do półświatka, w jakim przyszło mu żyć. – Onew wyszedł chwilę temu i ma wrócić późno w nocy, więc niestety się spóźniłeś – dokończył, po chwili tępego obserwowania Taemina. Ten jednak nie wydawał się tym zniechęcony, a dany mu czas wykorzystał na dokładniejsze przyjrzenie się nowopoznanemu. Dzięki obcisłym jeansom i luźnej bokserce z dużym napisem wybijał się z tłumu szarych i nudnych gangsterów, a ciężkie glany dodawały jego wizerunkowi niezbędny, mocny charakter. Nie trudno było zrozumieć, dlaczego mężczyzna tak chętnie odsłaniał swoje górne partie ciała pomimo niezbyt wysokiej temperatury. Na widok tych idealnie wyrzeźbionych bicepsów nawet Tae musiał głośno przełknąć ślinę, by pozbyć się z gardła guli, uniemożliwiającej mu normalne mówienie.

- Szkoda… Okropnie mi się nudzi, więc pomyślałem, że mógłby podrzucić mnie do przyjaciela… - wyjąkał zasmuconym głosem, dalej idealnie odgrywając wcześniej zaplanowaną scenkę.

- Jeżeli tylko Onew się zgodzi to mogę cię zawieźć, gdziekolwiek będziesz chciał – zaproponował, wiedząc, że synowi szefa się niczego nie odmawia. Poza tym wyglądał tak uroczo, że niemal nie dało się mu się sprzeciwić, nawet jeśli całe serce zajmowała już zupełnie inna osoba.
Mężczyzna słysząc dźwięk przychodzącego SMS’a, natychmiast wyciągnął telefon w kieszeni, a czytając jego treść, czule uśmiechnął się do ekranu, zupełnie zapominając o obecności nastolatka.

- Widzę, że twoja dziewczyna napisała Ci coś interesującego, więc spokojnie jej odpisz, a ja za ten czas zadzwonię do Onew – oznajmił, obracając się tyłem i kierując do innego pokoju. Przed wyjściem jeszcze ostatni raz obejrzał się za siebie i z pewnym żalem spojrzał na szczęśliwego mężczyznę. Nigdy by się do tego nie przyznał, ale okropnie mu zazdrościł. Po samej jego reakcji było widać, że darzy autora SMS’a jakimś uczuciem, które prawdopodobnie zostało odwzajemnione. Sam nie mógł na to liczyć.

* * *

Taemin po cichu otworzył drzwi do sypialni Key, zaciekawiony śmiechem, który z niej dobiegał.  Szybko przeszukał pomieszczenie wzrokiem, odnajdując przyjaciela siedzącego na łóżku tyłem do wejścia. Początkowo myślał, że ktoś jest z Kibumem, ale okazało się, że zasługą tego śmiechu jest nie czyjaś obecność, a zwykły telefon. Nastolatek ciekawy dokładnej przyczyny poprawy humoru chłopaka, delikatnie stawiając kolejne kroki, podszedł do blondyna i pozostając nadal nie zauważonym zajrzał mu przez ramię, czytając treść SMS’a.

- Na serio przyśniły mu się fruwające owieczki? – szepnął wprost do ucha Key, który momentalnie się wyprostował, upuszczając telefon na materac.

- Matko, Taemin! Chcesz, żebym dostał zawału i przedwcześnie zszedł z tego świata?! – krzyknął lekko drżącym głosem, na co chłopak tylko niewinnie się uśmiechnął.

- Sam mówiłeś, że Julia dzięki takiej wczesnej śmierci przynajmniej ładnie wyglądała w trumnie i utkwiła ludziom w pamięci jako młoda, przepiękna dziewczyna, a nie…

- Tylko że w przeciwieństwie do niej, na mój pogrzeb nikt by nie przyszedł, więc na przyszłość mógłbyś informować mnie o swoim przyjściu – wtrącił się w zdanie, kładącemu się na jego łóżku brunetowi.

Key westchnął zrezygnowany na brak jakiejkolwiek reakcji ze strony chłopaka. Nie oczekiwał przeprosin, ale obietnica, że już więcej nie będzie go straszyć była by całkiem miła. Chłopak jednak jak zwykle udawał, że nie zrobił nic złego i zignorował słowa swojego hyunga. Kibum, nie mając ochoty po raz kolejny tłumaczyć, że przez swoje koszmary zaczął bać się nawet pająków wychodzących zza mebli, sięgnął po swój telefon, by na nowo odciąć się od świata i pogrążyć w nic nie znaczącej rozmowie.

- Z kim tak piszesz? – Kibum początkowo chciał w ramach zemsty zignorować pytanie Taemina, ale widząc jego słodkie, proszące spojrzenie, nie potrafił się na nie niego denerwować ani chwili dłużej.

- Pamiętasz tego tajemniczego klienta, który ode mnie uciekł? – Taemin od razu pokiwał twierdząco głową. Widok zirytowanego Kibuma z faktu, że ktoś zlał go w takim momencie pozostanie jeszcze na długo w jego głowie. – Wczoraj znowu do mnie przyszedł i po wszystkim zostawił na karteczce wiadomość ze swoim numerem telefonu. Sam nie wiem, czemu zdecydowałem się do niego napisać. Od tego czasu ciągle rozmawiamy o snach i innych zwyczajnych tematach – wyjaśnił, lekko opuszczając głowę, chcąc ukryć twarz za grzywką. Samo wspomnienie chwil spędzonych w ramionach tego mężczyzny, sprawiało, że jego policzki zaczęły lekko piec, a usta wykrzywiły się delikatnym uśmiechu.

- Key! – krzyknął podekscytowany Taemin, odgarniając blondynowi włosy opadające na twarz. – Ty się rumienisz?! Uuuuu… Natychmiast mi wszystko opowiadaj! – zarządził, przysuwając się bliżej przyjaciela i chwytając go za dłonie, dodając mu tym samym otuchy.

- Było cudownie – szepnął, a jego oczy niemal zabłyszczały. – Przy nikim nie czułem się tak bezpiecznie. Jest delikatny, czuły i cały czas myślał o mnie i o tym, by mi również było przyjemnie. Co prawda początek był kiepski, ale później… - zamyślił się na chwilę, przywołując wspomnienia. – Po prostu nieziemsko. Jeszcze nigdy nie spotkałem tak delikatnego i czułego mężczyzny. Miałem wrażenie, że to mój kochanek, a nie klient.

- Ty się zakochałeś? – zapytał poważnie Taemin, bojąc się, że jego przyjaciel znowu będzie cierpieć przez nieszczęśliwą miłość.

- Nie – odpowiedział, samemu nie do końca będąc przekonanym do swoich słów. - Jak już, to tylko zauroczyłem. Przecież nikt nie pokochałby dziwki, a nawet jeśli… To i tak nie miałoby przyszłości – powiedział, lekko smutniejąc i z powrotem spoglądając w dół. Znał swoje miejsce i wiedział, że coś takiego jak miłość nie jest dla niego.

- Nie mów tak. Też masz prawo do szczęścia, ale nie wiem, czy członek mafii byłby w stanie ci je zapewnić… Większość z nich to gbury bez serca, a nie chciałbym, żeby ktoś znowu cię skrzywdził.

- On taki nie jest! – krzyknął, podświadomie chcąc bronić mężczyzny przed oczerniającymi słowami. – W każdym razie nie mam zamiaru zmieniać naszych relacji i na cokolwiek liczyć – dodał, lekko zawstydzony swoim wcześniejszym wybuchem. – Wystarczą mi jego wizyty i SMS’y. Lepiej i tak nigdy nie będzie.

- Przestań być takim pesymistą. Musisz wierzyć, że w końcu uda ci się stąd wyrwać. Może akurat okaże się on świetnym gościem i ci pomoże? - Taemin próbował nieco zmienić nastawienie Key do swojej przyszłości, pomimo że do samego klienta wcale nie był przekonany.

- Musiałby być cudotwórcą. Nie będę się łudzić, bo może spotkać mnie tylko rozczarowanie. Bardziej prawdopodobne, że chce się zabawić moimi uczuciami i później zaśmiać prosto w twarz – odparł ponuro. Już dawno stracił jakąkolwiek wiarę na zmianę swojego życia i przyzwyczaił do myśli, że nigdy nie opuści burdelu. Póki był młody, musiał obsługiwać gości, a później - jak obiecał mu Onew - zajmie miejsce Junsu i stanie się jakby „opiekunem” tego miejsca. Zdążył je już nawet polubić, ponieważ nikt się nad nim nie znęcał, miał własny kąt, jedzenie i po raz pierwszy prawdziwego przyjaciela. Gdyby tutaj nie trafił, już dawno leżałby kilka metrów pod ziemią i umarł, nawet nie poznając Taemina. Na samą myśl o tym zrobiło mu się smutno, a łzy zabłyszczały mu w kącikach oczu. Szybko je jednak otarł i uśmiechnął się do nastolatka, który obserwował go, nie wiedząc co powiedzieć. – Dziękuję, że ze mną jesteś… - wyszeptał, przytulając się do chłopaka, który natychmiast mocno go objął i zaczął spokojnie głaskać po plecach.

- Nie przejmuj się. Jeśli tylko ten koleś cię skrzywdzi, to naślę na niego całą moją rodzinkę i wróci do ciebie z podkulonym ogonem, przepraszając za to, że w ogóle oddycha.

- Dzięki – powiedział ze szczerym uśmiechem, uciekając z objęć przyjaciela. – No, ale teraz dosyć gadania o mnie. Lepiej opowiedz o swoich postępach w wyznawaniu uczuć Onew. W końcu ty też zasługujesz na szczęście, więc nie bądź takim pesymistą – powtórzył wcześniejsze słowa Taemina, obracając te mądrości przeciwko ich autorowi.

- On mnie traktuje jak młodszego brata i nic tego nie zmieni. To już koniec. Chcę zapomnieć o tej miłości i znaleźć sobie kogoś innego – oznajmił z niemal pokerową twarzą, nie wyrażającą żadnych emocji.

- Znaleźć kogoś innego? – powtórzył, nie dowierzając w słowa przyjaciela.

- Tak i to jeszcze dzisiaj. Mam zamiar wyrwać się na imprezę, poznać miłego kolesia i się z nim związać – oznajmił, będąc przekonanym co do powodzenia swojego planu. Wszystko już dokładnie obmyślał i miał zamiar znaleźć sobie nową miłość, nawet jeśli nieco wymuszoną.

- Taemin, proszę, przemyśl to. Chcesz zapomnieć o Onew, związując się z jakimś przypadkowym kolesiem? Co jeżeli będzie chciał się tylko zabawić? Albo będzie mieć HIV czy jakieś inne dziadostwo? Jesteś jeszcze młody. Poczekaj na kogoś odpowiedniego – ostrzegał nastolatka, który nawet specjalnie go nie słuchał. Jak tylko  Taemin sobie coś postanowił, to nawet siłą nie dało się go od tego odciągnąć.

- Więc co twoim zdaniem powinienem zrobić? Jeżeli będę siedzieć w domu, jak sobie tego życzą, to nigdy nikogo nie poznam – rzekł lekko oburzony faktem, że znowu otrzymuje pouczające lekcje.  Zdążył się ich już nasłuchać i nigdy nic mu nie dały oprócz późniejszej irytacji.

- Jest jeszcze Onew... Jestem pewny, że on do ciebie coś czuje. Daj mu trochę czasu albo sam wyznaj uczucia. Wtedy już z czystym sumieniem będziesz mógł sobie kogoś poszukać. Tylko błagam, nie przypadkowego gościa z ulicy. – Key chwycił chłopaka za ramiona i lekko nim potrząsnął, chcąc wpłynąć na jego decyzje i uchronić przed wielkim błędem. Był pewien, że tamci dwaj kochają się wzajemnie, ale żaden z nich nie umiał przyznać się do własnych uczuć, przez co sami skazywali się na zbędne cierpienie.

- Już mówiłem, że jestem dla niego jak brat i nie chcę niszczyć naszej więzi jakimś głupim wyznaniem – odpowiedział pewny swoich racji, ale widząc zaciętą minę Kibuma, postanowił przekonać go na nieco inny sposób. W końcu nie mógł dopuścić, by ten powiadomił o wszystkim Onew i zniszczył mu cały plan, który zresztą bez niego był całkowicie bezużyteczny. – Dobra, no to załóżmy, że Onew jednak mnie kocha. Myślisz, że ojciec zaakceptowałby nasz związek? Gdyby zdegradował Jinkiego, czułbym się winny, a gdyby w przyszłości przejął obowiązki szefa, moje życie byłoby zagrożone. Przecież matka zginęła tylko dlatego, że jej mąż przewodził mafii… Zawsze chciałem uciec z tego zjebanego świata, a przez związek z Onew pogrążyłbym się w nim jeszcze bardziej – oznajmił nieco przerażony perspektywą spędzenia reszty życia w tym miejscu. - Lepiej dla mnie, żebym zakończył to teraz, niż jak rozwinie się między nami prawdziwe uczucie. Jestem młody, więc łatwo zakocham się w kimś innym i może uda nam się prowadzić spokojne i bezpieczne życie. Tego Jinki nigdy mi nie zapewni. – wyjaśnił niezwykle dokładnie, wprawiając tym Kibuma w osłupienie. Nigdy nie spodziewałby się tak rozsądnej analizy w wykonaniu tego narwanego nastolatka. Chciał mu jakoś zaprzeczyć, ale przywołane przez niego argumenty wydawały się zbyt sensowne. Mimowolnie zaczął się zastanawiać, czy Onew przypadkiem nie myślał w podobny sposób i to właśnie dlatego ukrywał swoje uczucia.

- Chyba masz trochę racji… - stwierdził po dłużej chwili namysłu. Mimo wszystko wolał, by chłopak spróbował z Onew, ale nie potrafił wymyśleć żadnego przekonującego powodu. Przecież nie powie mu, by spróbował, a później żył w świecie gangsterów i przestępstw.

- No, widzisz. Właśnie dlatego chcę spróbować odmienić swoją przyszłość i się stąd wydostać. Niestety Onew zabrania mi wychodzić bez obstawy, a z gorylem za plecami nikogo nie poznam – pożalił się, a widząc współczujące spojrzenie Key, już wiedział, że bez problemu uda mu się go przekonać do swojego planu. – Hyung? Mógłbyś mi pomóc? – poprosił, spoglądając przy tym uroczo na chłopaka, co dodatkowo zagwarantowało mu pełny sukces.

- No dobrze… Tylko co miałbym zrobić? – zapytał, naprawdę chcąc pomóc Taeminowi. Wystarczyło, że on był skazany na życie w półświatku. Nie chciał takiego samego losu dla swojego jedynego przyjaciela.

- Dziękuję, hyung – odparł uśmiechając się uroczo, jednak w jego głowie już klarował się plan niezauważonego przedostania się do klubu i poderwania jakiegoś przystojniaka. Nawet jeśli miałaby to być krótka przygoda, to czy było w tym coś złego? Chciał się zabawić i przy okazji sprawić Onew kilka dodatkowych zmartwień. Sam przecież chciał być jego starszym bratem, więc niech teraz się nim opiekuje.