Nightmare - rozdział 10

Rozdział 10

 

Noc minęła Taeminowi niezwykle szybko, biorąc pod uwagę, że nie zmrużył oka nawet na minutę. Najpierw był zbyt podekscytowany nawiązaniem nowej znajomości w klubie, a później pogrążył się w opiece nad przyjacielem. Kiedy zobaczył, jak Key leży nieprzytomny, a Onew się nad nim znęca, coś w nim zupełnie pękło. Kochał ich obu, dlatego ten widok szczególnie go dotknął. Wiedział, że Jinki potrafi być brutalny i mu to nie przeszkadzało, dopóki przy nim zachowywał się spokojnie i delikatnie, ale nie pozwoli, by ktokolwiek krzywdził jego przyjaciela. Skoro Jinki tak reagował na nieposłuszeństwo swojego „brata”, to co by było, gdyby naprawdę stali się parą? Zamknąłby go w pokoju bez okien i strzelił w łeb każdemu, kto tylko spróbowałby o nim wspomnieć? Nie zamierzał już dłużej znosić jego zaborczości, a już na pewno nie wybaczy mu tego, co zrobił Kibumowi.
- Przepraszam – cichy szept doszedł do uszu Taemina, który natychmiast spojrzał w kierunku drzwi, gdzie zastał Jonghyuna. – Czy wszystko z nim w porządku? – zapytał, spoglądając z czułością na śpiącego blondyna.

- Nie twoja sprawa, a teraz wynoś się i przekaż Onew, że nie życzę sobie żadnych przeszpiegów – warknął przez zaciśnięte zęby, nie ukrywając swojej nienawiści do mężczyzny. Co prawda stanął on w obronie Key i wydawał się o niego martwić, ale nadal należał do grupy tępych gangsterów na sterydach, których nienawidził za sam fakt, że istnieją.

- Nie przyszedłem na rozkaz Onew. Naprawdę chcę wiedzieć, co się stało z Kibumem – zapewnił cicho, nie chcąc obudzić chłopaka, który jednak nieznacznie się poruszył. Dwie pary oczu natychmiast skierowały się na niego, a Taemin jednocześnie wierzchem dłoni sprawdził mu temperaturę, po czym wymienił plaster chłodzący na jego czole.

- Nadal ma temperaturę, ale… Zaraz… - przerwał na chwilę swoją wypowiedź, intensywnie się nad czymś zastanawiając. – Skąd ty znasz prawdziwe imię Key? - zapytał, podejrzliwie spoglądając na mężczyznę.

- No… Słyszałem, jak w nocy do niego wołałeś – odpowiedział niepewnie, po krótkiej chwili zastanowienia. Taeminowi jego reakcja wydała się dziwna, ale nie mógł mieć zastrzeżeń co do wyjaśnienia. Nie pamiętał, co dokładnie mówił, ale często zwracał się do przyjaciela po imieniu.

- Mój błąd, ale nie nazywaj go w taki sposób. Wszyscy znają go pod jego pseudonimem i lepiej, by tak pozostało.

- Jasne, ale możesz mi powiedzieć coś więcej o jego stanie? – dopytywał, uparcie wpatrując się w oczy rozmówcy, nie mając zamiaru wyjść bez uzyskania jakichś informacji.

- Na szczęście nie ma poważniejszych urazów. Prawdopodobnie ma stłuczone żebra, ale później lekarz zabierze go na prześwietlenie – wyjaśnił dokładnie, nie spodziewając się takiego zainteresowania ze strony jakiegoś klienta. Był zbyt miły, a wręcz kochający. Dokładnie jak pewna osoba, o której ostatnio miał przyjemność sporo się nasłuchać. – Czyżbyś był tym tajemniczym klientem od ciemnych opasek? – zapytał, chcąc potwierdzić swoje przypuszczenia.

- Tak... Wiem, że to dziwne, ale nie chcę, by mnie widział. Powiedzmy, że mi kogoś przypomina – wyjaśnił, nieco mijając się z prawdą, co Taemin doskonale wyczuł w jego głosie.

- Nie uważasz, że to trochę krzywdzące zarówno dla Key jak i dla osoby, którą ci przypomina? Może spróbuj się z nią dogadać, zamiast wykorzystywać ludzi jako zastępstwo.

- Chcę mu pomóc, a nie sprawić, by cierpiał – natychmiast odpowiedział, w końcu podchodząc do łóżka. Usiadł koło Taemina i - podobnie jak on - skupił swój wzrok na śpiącym chłopaku.

- Chcieć, a móc to dwie zupełnie różne rzeczy. Zapamiętaj sobie, że jeżeli wywołasz u niego choćby jedną łzę, to będziesz miał do czynienia ze mną, czyli w zasadzie z całą mafią, a to może się okazać mało przyjemnym doświadczeniem – ostrzegł, przyjmując poważny wyraz twarzy i spoglądając na niego srogo spod przydługiej grzywki.

- Obiecuję, że nie będziesz musiał się wysilać nad planowaniem zemsty – przyrzekł, a w jego oczach nie można było się doszukać nawet odrobiny kłamstwa. Taemin jednak nadal nie wyglądał na przekonanego, ale nie mógł bezpodstawnie go oskarżać. Sam czuł się skrzywdzony przez miłość i bał się, że Key nie przeżyłby drugiego zawodu. Jeszcze nawet nie otrząsnął się z pierwszego, pomimo że minęły już ponad dwa lata. – Naprawdę nie musisz szykować dla mnie żadnych tortur – dodał w ramach lekkiego żartu, widząc pesymistyczne nastawienie Taemina. Czuł się tutaj zupełnie niechciany, dlatego niechętnie podniósł się z łóżka, po raz kolejny czule uśmiechając się do blondyna.

- Mam cię odprowadzić do drzwi, czy sam trafisz? – zapytał nieco ironicznie, chcąc w ten sposób pogonić nieproszonego gościa, który - jego zdaniem - zbytnio zapatrzył się na Kibuma. Ten od razu zrozumiał jego aluzję i szybko wyszedł z pomieszczenia, delikatnie zamykając za sobą drzwi, żeby przypadkiem nie obudzić Key.

* * *

Taemin z niedowierzaniem spoglądał na swoje odbicie w lustrze. Co prawda był już na nogach ponad 24 godziny, ale przez ciągłe zamartwianie się nawet nie zauważył upływu czasu. Przypomniały mu o nim dopiero wory pod oczami i wyraźnie zmęczona twarz. Zignorował to jednak, odkręcając zimną wodę w kranie i próbując przy jej pomocy się lekko przebudzić. Sięgnął jeszcze tylko po puchowy ręcznik Kibuma, dokładnie wycierając wszystkie krople, po czym spokojnie wyszedł z łazienki przyjaciela, by nadal czuwać przy jego łóżku. Niespodziewanie zobaczył, jak blond czupryna zaczęła powoli obracać się w jego stronę, więc, niewiele myśląc, natychmiast podbiegł do Key. Widząc jego delikatnie uchylone powieki i lekko nieprzytomny wzrok, od razu zarzucił go masą pytań o ból poszczególnych części ciała, nawet nie pozwalając chłopakowi dojść do głosu.

- Tae… - zaczął cicho Kibum, jednak brunet wydawał się tego nie usłyszeć i nadal kontynuował swój wywód. – Taemin – powtórzył nieco głośniej, dzięki czemu chłopak zamilkł, spoglądając na niego niepewnie. – Wyglądasz okropnie – oznajmił, uśmiechając się delikatnie.

- Miłe powitanie, hyung. Ja tu się całą noc zamartwiałem, a ty przejmujesz się moim wyglądem – odparł lekko rozbawiony.

- Siedziałeś ze mną cały czas? – zapytał, dokładniej przyglądając się podkrążonym oczom Taemina, a kiedy ten kiwnął głową, ponownie uśmiechnął się nieznacznie. – Dziękuję. To naprawdę miłe, że ktoś się o mnie martwi i troszczy. Ja… Cieszę się, że przy mnie jesteś i... dziękuję – wyjaśnił lekko zachrypniętym głosem. Taemin na te słowa natychmiast się do niego przytulił, jednak słysząc jak ten bierze głośny haust powietrza, szybko się oderwał.

- Przepraszam… - zaczął, biegając wzrokiem po ciele przyjaciela, nie wiedząc, gdzie mógłby go bezboleśnie dotknąć. W końcu zdecydował się na dłoń, delikatnie ją chwytając i spokojnie głaszcząc jej powierzchnię kciukiem. – Nie masz mi za co dziękować. To moja wina, że leżysz cały poobijany… Zawsze będę przy tobie. Zasługujesz na to bardziej niż Onew – zapewnił, uśmiechając się wyjątkowo przyjaźnie. – Podać ci coś?

- Tylko wodę – poprosił, czując okropną suchość w gardle, która niezwykle utrudniała mu mówienie. Taemin natychmiast zerwał się na równe nogi, by podać mu szklankę, najpierw jednak pomagając mu usiąść, co nie obyło się bez kilku jęków bólu.

- Zaraz posmaruję twoje stłuczenia specjalną maścią, to poczujesz się lepiej – zapewnił, podtrzymując szklankę przyjacielowi. Widząc, jak ten ciężko bierze kolejne oddechy, miał ochotę pójść do Onew i jeszcze raz wszystko mu wygarnąć. Najpierw matka cierpiała z jego powodu, a teraz najlepszy przyjaciel…

- Jesteś kochany – stwierdził, kiedy chłopak po odebraniu mu napoju, zabrał się za poprawianie poduszek. – Tylko się nie obwiniaj! – rozkazał, kiedy chłopak posłał mu pełne powątpienia spojrzenie. – Nawet dobrze się stało. Przynajmniej w końcu dostanę urlop. Poza tym przekonałem się, że jednak twój związek z Onew nie byłby taki dobry. Cały czas bałbym się, że go poniesie i…

- Zaoszczędzę ci tego zamartwiania się, hyung – oznajmił, lekko smutniejąc. Sam już postanowił zapomnieć o swojej miłości, ale słysząc coś takiego od innej osoby, mimowolnie miał ochotę stanąć w obronie Jinkiego. Nie chciał już dłużej kontynuować tego tematu, dlatego sięgnął po tubkę z maścią leżącą na stoliku i pomachał nią znacząco przed oczami Key, który bez słowa sprzeciwu zabrał się za rozpinanie własnej koszuli. Okropnie bolały go żebra, więc w tej chwili z wdzięcznością przyjąłby nawet najgorsze lekarstwa, byleby tylko okazały się skuteczne.

Nagle do ich uszu dobiegło ciche pukanie, więc obaj spojrzeli w stronę drzwi, które już po chwili się otworzyły, ukazując postać Onew. Taemin jedynie prychnął rozdrażniony, zastanawiając się, jakim chamem trzeba być, by przyjść do ofiary własnych ciosów. Nie miał najmniejszego zamiaru na niego patrzeć, dlatego zaraz po zaszczyceniu gościa morderczym spojrzeniem, obrócił swoją głowę w przeciwnym kierunku.

- To dobrze, że już z tobą lepiej. – Onew skierował się do podejrzliwie obserwującego go Kibuma. Ten - w przeciwieństwie do Taemina - nie okazywał tak otwarcie kotłujących się w nim emocji i wolał zapobiegawczo milczeć.

- Że co, proszę? Lepiej?! – oburzył się brunet, kurczowo zaciskając dłonie na pościeli. – Pewnie chcesz, by od razu wrócił do pracy, ale tutaj cię zmartwię. Po moim trupie na to pozwolę! Trzeba było się zastanowić, zanim go skatowałeś! Powinieneś go chociaż przeprosić, a jak nie, to wynocha! – krzyczał poddenerwowany, nadal nie zaszczycając go nawet jednym spojrzeniem, jakby nie był wart zwykłego obrócenia głowy.

- Przyznaję, że mnie poniosło. Nie powinienem był wyżywać się na Key, ale twoja ucieczka za bardzo wytrąciła mnie z równowagi.

- Czyli nie masz zamiaru go przeprosić? No jasne! Jak niby takie słowa miałby przejść przez gardło wielkiego Lee Jinkiego. W ogóle to my powinniśmy ci dziękować, że nie zatłukłeś go na śmierć, o wielki panie – powiedział ironicznie, udając oddawanie pokłonu już lekko zdenerwowanemu mężczyźnie.

- Nie przesadzaj, Taemin. Gdybyś nie uciekł, to nic by się nie stało.

- Nie zwalaj całej winy na chłopaka, bo to nie on potraktował mnie jak worek treningowy – wtrącił się w końcu Key, nie mogąc znieść, że Onew ma zamiar dodatkowo wywoływać poczucie winy u jego przyjaciela. Automatycznie ścisnął mocniej trzymaną dłoń Taemina, żeby powstrzymać go przed wybuchem.

- Po co tu przylazłeś? Nie dociera, że nie mamy ochoty cię oglądać?! – Taemin nawet nie próbował ukrywać swojej złości. Najchętniej by go stąd wykopał, ale po pierwsze nie miał tyle siły, a po drugie powstrzymywała go lekko drżąca dłoń Key. Przyrzekał Kibumowi, że da radę go ochronić i nikt więcej go już nie skrzywdzi, a w rzeczywistości zupełnie go zawiódł.

- Przyszedłem ci przypomnieć, że nadal nie możesz opuszczać tego terenu bez mojej wiedzy. Skoro chcesz tutaj zostać, to dobrze, ale informuję, że zwiększyłem ochronę, więc nie próbuj już żadnych sztuczek – wyjaśnił stanowczym tonem, cały czas spoglądając na Taemina, który z sekundy na sekundę patrzył w niego z coraz większą nienawiścią. – Możesz być zły, ale to nic nie zmieni. Twoje bezpieczeństwo jest najważniejsze.

- Nie ma mowy! W końcu udało mi się kogoś poznać i nie pozwolę, by moja świrnięta rodzinka to zniszczyła! – krzyknął, mając dość bycia wiecznie trzymanym na smyczy, a widząc zszokowane spojrzenie Onew, uśmiechnął się triumfalnie. – Myślałeś, że nigdy nikogo nie poznam i zawsze będziesz dla mnie najważniejszy? Teraz się wszystko zmieni i nic nie powstrzyma mnie od spotykania się z nim -  dokończył już znacznie spokojniej, zadowolony, że udało mu całkowicie zaskoczyć Onew, który prze chwilę wpatrywał się w niego tępo i nie był w stanie nic powiedzieć.

- Rozumiem… - odparł nieco zrezygnowany, odwracając wzrok od chłopaka. – Dostaniesz wolną rękę, ale dopiero kiedy zakończymy obecny konflikt. Do tego czasu będziesz musiał znieść obecność ochroniarza – wyjaśnił spokojnie, jednak myślami wydawał się być zupełnie gdzieś indziej. Próbował zachowywać pokerową twarz, jednak od razu było widać, że wyraźnie posmutniał i stracił gdzieś swoją wcześniejszą charyzmę i pewność.

- No, chyba zwariowałeś, myśląc, że będę siedział w klubie z chłopakiem i jakimś tępym osiłkiem! Każdy by mnie rzucił po takim spotkaniu!

- Taemin, spokojnie – poprosił Kibum, gładząc rękę przyjaciela. – Może gdyby ktoś odwoził cię do tego klubu, a później czekał przed wejściem, to Onew byłby spokojny, a ty miałbyś swoją prywatność? – zaproponował cicho, delikatnie przykładając drugą dłoń do coraz bardziej bolącej klatki piersiowej. Taemin widząc to, natychmiast dokończył rozpinać koszulę przyjaciela i ponownie sięgnął po maść leżącą na półce. Kiedy zaledwie dotknął stłuczonego miejsca opuszkiem palca, z ust blondyna wydobył się przytłumiony syk. Chłopak natychmiast odsunął swoją dłoń, spoglądając na Onew z pretensjami.

- Mogę się zgodzić na pomysł Key, ale pod warunkiem, że ty nie będziesz brał w tym udziału. Nie chcę cię widzieć – wyjaśnił, cały czas piorunując mężczyznę swoim morderczym wzrokiem. Ten tylko pokiwał twierdząco głową i bez słowa chciał wyjść z sypialni, jednak w ostatniej chwili zatrzymał go głos Taemina.

- Umówiliśmy się na piątek o 19, więc zaplanuj komuś czas, a teraz zadzwoń jeszcze raz po tego lekarza – polecił, już nawet nie spoglądając na Jinkiego, tylko skupiając się na delikatnym smarowaniu. Onew mruknął tylko, że rozumie, po czym zostawił go samego z Kibumem, by mógł go spokojnie opatrzyć.

- Wybacz – powiedział, kiedy blondyn kolejny raz cicho syknął. – Lekarz mówił, że zabierze cię na jakieś prześwietlenie. Prawdopodobnie to tylko lekkie stłuczenie, a nie złamanie żeber, więc już po tygodniu powinieneś czuć się lepiej. Obiecał też przywieźć jakieś lepsze lekarstwa, a na razie zostawił mi tabletki przeciwbólowe, to zaraz ci jedną dam – wyjaśnił, cały czas w skupieniu wykonując swoje zajęcie.

- Ok, ale może wyjaśniłbyś, o co chodzi z tym chłopakiem? Na serio już kogoś poznałeś? – dopytywał się, będąc praktycznie tak zaskoczonym jak Onew. Nigdy nie spodziewał się, że sprawy potoczą się tak szybko i lekko go to niepokoiło.

- Co prawda jeszcze nie jesteśmy parą, ale na to liczę. On jest po prostu świetny. Zachowuje się jak prawdziwy gentleman, jest miły i uprzejmy, cały czas się uśmiecha, a do tego to prawdziwe ciacho. Wszystkie laski się za nim oglądały, a niektóre nawet próbowały go odbić w tańcu, ale on każdą grzecznie spławił. Nawet jeśli któraś podchodziła po raz trzeci, to on i tak nie podnosił głosu, tylko ją przepraszał i znowu zwracał całą uwagę na mnie. Po prostu jest nieziemsko idealny! – opowiadał, a z podekscytowania zaczął nadmiernie gestykulować.

- Skoro tak się zachwycasz, to musi być naprawdę świetny. Mam nadzieję, że kiedyś mi go przedstawisz – poprosił, lekko się uśmiechając, jednak w rzeczywistości nie był do końca przekonany, co do tego faceta. Wydawał mu się podejrzanie doskonały, ale nie chciał na razie mówić Taeminowi o swoich wątpliwościach. Chłopak wyglądał, jakby w końcu był naprawdę szczęśliwy, a jego oczy niemal błyszczały na samo wspomnienie tamtej imprezy.

- No, jasne. Jak tylko poczujesz się lepiej, to od razu cię zabiorę. Zobaczysz, że go polubisz. Normalnie nie mogę się już doczekać piątku – ekscytował się, a jego uśmiech cały czas się poszerzał. Taemin był po prostu zachwycony poznanym chłopakiem, w którym Key odnalazł jedną interesującą cechę. Wydawał się on być całkowitym przeciwieństwem oziębłego Onew.

- Jak on się w zasadzie nazywa?

- Minho – odpowiedział blondynowi i wrócił do smarowania jego klatki piersiowej, cały czas się uśmiechając i nucąc pod nosem jakąś wesołą melodię.