Nightmare - rozdział 11

Rozdział 11
 

Taeminowi i Key kolejne dni mijały niezwykle szybko. W końcu nikt nie ograniczał im czasu, więc mogli się swobodnie nagadać albo po prostu cieszyć towarzystwem drugiej osoby.
Już dłuższy czas leżeli na łóżku, w milczeniu wpatrując się w sufit, co jednak wcale ich nie nudziło. Świadomość, że obok znajduje się ktoś bliski sercu, sprawiała, że nawet zupełnie niepozorne
czynności stawały się czymś relaksującym.
Młodszy chłopak w takich chwilach przypominał sobie o wypadach poza miasto z Onew, podczas których przez kilka godzin obserwowali gwiazdy. Nastolatek za każdym razem specjalnie przeciągał ich powrót, ponieważ - gdy tylko robiło się chłodniej - Jinki otulał go kocem, obejmował i mocniej przyciskał do własnego ciała. Właściwie to Taemina nigdy nie interesowało niebo ani żadne ciała niebieskie, ale sama troska ukochanego, który robił to wszystko, by sprawić mu przyjemność, pomimo że sam nie przepadał za przebywaniem na łonie natury. W końcu to nie migoczące punkciki, a silne ramie i umięśniony tors go uszczęśliwiały, ale ten szczegół wolał pozostawić dla siebie. Teraz jednak musiał zapomnieć o tamtych chwilach i skupić się na teraźniejszości. Obrócił głowę w stronę leżącego koło niego Key, by uśmiechnąć się do niego delikatnie. Lekarz polecił Kibumowi wypoczywać, co Taemin zrozumiał jako całkowity zakaz wstawania z łóżka i osobiście pilnował, by chłopak nie musiał się przemęczać.

- Hmm? – mruknął blondyn, widząc zamyślone spojrzenie przyjaciela.

- Tak cieszyłem się na spotkanie z Minho, a kiedy nadszedł czas, by wychodzić, to nie mam ochoty zbierać się do wyjścia – wyjaśnił, na co Key cicho się zaśmiał, zapominając o potłuczonych żebrach. W konsekwencji - z lekko skwaszoną miną - przyłożył dłoń do klatki piersiowej, zaciskając usta w wąską linię. – Bardzo boli? Chciałbyś tabletkę albo maść? – dopytywał, z lekkim strachem spoglądając na przyjaciela. Delikatnie złapał jego dłoń, odciągając od stłuczonego miejsca, nie chcąc, by ten zbytnio na nie naciskał.

- Nie. Dam sobie radę, więc rusz ten zgrabny tyłek, bo Pan Idealny pewnie już na ciebie czeka. Odprowadzę cię do wyjścia.

- Przestań go tak nazywać i nawet nie próbuj się ruszać – rozkazał, wskazując palcem na łóżko, z którego Kibum zdążył się już podnieść. – Lekarz kazał ci leżeć – przypomniał, z oburzeniem odwracając wzrok od ignorującego go Key.

- Miałem się nie przemęczać, a nie robić za kłodę. Od kilku kroków nie połamią mi się żebra – oznajmił, nie podchodząc na serio do zakazów chłopaka, kierując się do drzwi. – No, szybciej, bo jeszcze książę ci ucieknie.

Obaj spokojnie szli do wyjścia z budynku. Taemin specjalnie zwolnił kroku, żeby przypadkiem nie zmęczyć przyjaciela, który -domyślając się jego zamiarów - sam przyspieszał, irytując się nadmierną troską. Młodszy w pewnym momencie miał nawet problem, żeby go dogonić, ponieważ co chwilę rozglądał się po mijanych korytarzach.

- Czy mi się wydaje, czy ty szukasz Onew? Wiesz, że nie musisz całkowicie zrywać z nim kontaktu? Przecież zawsze byliście razem, więc nie trzeba tak nagle przecinać pępowiny – zaproponował, widząc, że chłopak mimo wszystko za nim tęsknił. Najchętniej sam wykopałby Jinkiego na Syberię albo Kaukaz, ale wątpił, by Taemin po tylu latach niemal braterskiej więzi nagle go znienawidził.

- Ja tylko sprawdzam, czy jest czysto… - wyjąkał, lekko zażenowany. Naprawdę zaczął nieświadomie szukać Jinkiego, chcąc go po prostu zobaczyć, ale jednocześnie znowu wygarnąć, co o nim myśli.

- Jasne – odparł ironicznie, wiedząc, że w wypowiedzi chłopaka nie ma nawet ziarenka prawdy. Miał zamiar trochę mu podokuczać, ale słysząc dźwięk SMS’a, natychmiast zapomniał o otoczeniu, licząc na wiadomość od swojego klienta. Szybko spojrzał na wyświetlacz, a widząc znajomy numer, natychmiast szeroko się uśmiechnął. Nerwowo kilka razy nacisnął na przycisk, a kiedy przeczytał zaledwie pierwsze zdanie, sam zaczął rozglądać się po korytarzu.

- Co ci napisał? – zapytał się Kibuma, jednak nie słysząc odpowiedzi, po prostu wziął telefon z ręki przyjaciela.

„Czemu chodzisz po korytarzu, skoro powinieneś wypoczywać w łóżku?
Poza tym ubierz coś cieplejszego, bo znowu wróci ci temperatura.”

- On mnie widzi? Jest tutaj? – Kibum nadal rozglądał się po korytarzach, jednak nie zobaczył tam nawet jednej osoby. - Nie rozumiem, czemu nie chce, bym go zobaczył – oznajmił oburzonym tonem, spoglądając prosząco na Taemina.

- Ja naprawdę nie wiem – odpowiedział krótko. Od razu przyspieszył kroku, nie chcąc już dalej kontynuować tego tematu. Sam nie wiedział, co ma myśleć o Jonghyunie. Skoro traktował Key jako zastępstwo, to czemu aż tak się o niego martwił? Kiedy ten przyszedł odwiedzić Kibuma po pobiciu, Taemin był już bliski, by się do niego przekonać, jednak od tamtego czasu nie pojawił się już ani razu. Nastolatek nie wierzył Jonghyunowi, który - jego zdaniem - wyraźnie coś kręcił, dlatego nie wspomniał przyjacielowi o jego wizycie, by nie narobić Key nadziei na kolejną.

- No, to baw się dobrze i nie zapomnij zrobić zdjęcia swojemu cudnemu księciu – przypomniał, uśmiechając się lekko, jednak jego oczy nadal pozostały smutne i zamyślone. Dla niego sytuacja z klientem była szczególnie dziwna, a im więcej o niej myślał, tym mniej wiedział. W końcu z jednej strony facet był opiekuńczy i chętnie pisał z nim SMS’y, ale z drugiej stanowczo odmawiał spotkania bez założonej opaski. Zaczął go już nawet podejrzewać o bycie psychopatycznym mordercą prostytutek, ale jakoś nie chciał uwierzyć w taką wersję. W końcu gdyby chciał go zabić, zrobiłby to już dawno i nikt oprócz Taemina by się tym nie przejął.

- On ma na imię Minho i na pewno zrobimy sobie nie jedną, a całą serię zdjęć – oznajmił zirytowany faktem, że Key nie może normalnie nazywać jego chłopaka. Co prawda jeszcze nie byli razem, ale bardzo lubił nazywać go w taki sposób choćby i we własnych myślach. – Zresztą za tydzień zabiorę cię już ze sobą, więc się grzecznie kuruj w łóżeczku.

- Chętnie bym go poznał, ale nie wiem, czy to dobry pomysł, żebym stąd wychodził. Oni na pewno nie zapomnieli o przeszłości, więc gdyby mnie zobaczyli… - nie dokończył, woląc sobie tego nawet nie wyobrażać. Tutaj był bezpieczny, ale na terytorium neutralnym pewnie długo by nie pochodził.

- Spokojnie. Weźmiemy dla ochrony kilku mięśniaków, którzy będą pilnować okolicy budynku, a w samym klubie jest ciemno i tłoczno. Poza tym wyobrażasz sobie takich ludzi na parkiecie w otoczeniu nastolatków?

- Ten księżuniu musi naprawdę źle wychodzić na zdjęciach, skoro tak nalegasz bym go zobaczył. – Kibum nadal droczył się z Taeminem, który od razu spojrzał na niego buntowniczo, zatrzymując się przy drzwiach wyjściowych.

- Jeszcze przyniosę ci takie zdjęcie, że ci szczęka opadnie i będziesz mnie błagał o spotkanie – odparł z pewnością w głosie, kładąc rękę na klamce i wychodząc z przebiegłym uśmiechem. – Wracaj do łóżka i nie zapomnij o maści – nakazał, zanim zamknął za sobą drzwi, po czym podbiegł do czekającej na niego czarnej terenówki. Od razu usiadł na miejscu pasażera, nawet nie spoglądając na kierowcę, będąc zbyt zajętym szukaniem w torbie telefonu.

- Wiesz gdzie jechać? – zapytał, nie odrywając wzroku od treści SMS’a. Minho zdążył już napisać do niego kilka wiadomości, niepokojąc się jego spóźnieniem. W sumie Taemin specjalnie nie spieszył się z wyjściem, chcąc zobaczyć jego reakcję, która zdecydowanie przypadła mu do gustu. Lubił, gdy ktoś się o niego martwił, ale niekoniecznie aż tak efektownie jak Onew.

- Tak – odparł krótko kierowca, którego głos przykuł uwagę chłopaka. Oderwał się na chwilę od pisania odpowiedzi i spojrzał podejrzanie na mężczyznę.

- To ty… Nie spodziewałem się, że tak szybko się spotkamy – oznajmił, lekko zdziwiony obecnością Jonghyuna, ale widząc, że ten nie ma zamiaru kontynuować rozmowy, sam wrócił do pisania SMS’ów z Minho. Czekała ich dosyć długa droga do centrum, dlatego - nie pytając o pozwolenie - przeszukał skrytkę w samochodzie i wyjął z niej radio. Kiedy wyszukiwał jakiejś ciekawej stacji, zauważył, że Jonghyun kilka razy spojrzał na niego kątem oka, jakby zastanawiając się nad zadaniem jakiegoś pytania. Kiedy jednak po pięciu minutach ten nadal co chwilę na niego zerkał, myśląc, że pozostaje niezauważony, Taemin nie wytrzymał i sam zaczął rozmowę.

- Jeżeli chcesz o coś zapytać, to to zrób – rozpoczął, jednak speszony mężczyzna odwrócił głowę, chcąc upewnić się przed zmianą pasa ruchu. – Wiesz, że Key nie lubi niezdecydowanych facetów?

- Zdążyłem zauważyć – odparł, lekko uśmiechając się do swoich wspomnień. – Key zapewniał mnie, że już wszystko z nim w porządku, ale nie do końca mu wierzę. Powiesz mi jak jest naprawdę? – poprosił po chwili milczenia, spoglądając łagodnie na zamyślonego Taemina.

- Wiesz co? Zupełnie cię nie rozumiem. Dlaczego nie chcesz przyjść do Key, skoro tak bardzo się o niego martwisz? Robisz to, bo przypomina ci ukochanego, czy może rzeczywiście go polubiłeś? – zapytał po chwili namysłu, jednak nie oczekiwał żadnej odpowiedzi, tylko dalej kontynuował. – Nie wiem, co ci mówił Key, ale naprawdę czuje się już lepiej. Nadal bolą go żebra, jak się gwałtownie poruszy, ale dostał całkiem dobre lekarstwa, więc nie jest źle. Ma też sporo siniaków na brzuchu i jeden okazały na twarzy, więc na razie cieszy się urlopem – wyjaśnił spokojnie, jednak nie słysząc żadnej odpowiedzi ze strony Jonghyuna, wysłał Minho wiadomość, by ten czekał na niego przed klubem.

- Wiem, że nie budzę zaufania, ale wierz mi, że nie mam zamiaru go skrzywdzić – wyjaśnił, kiedy już dojeżdżali pod sam budynek klubu. Taemin jedynie kiwnął głową, wpakowując telefon do torby, po czym szybko wysiadł z samochodu, jak ten tylko zatrzymał się przed wejściem.

Chłopak od razu zauważył opierającego się o framugę drzwi Minho, który wydawał się krzyczeć na kogoś przez telefon. Widząc jednak zbliżającego się w jego stronę chłopaka, natychmiast zakończył połączenie i zmienił swoją minę o 180 stopni. Szeroko się uśmiechając, wyszedł naprzeciw Tae, który szybko do niego podbiegł i mocno się przytulił.

- Cieszę się, że w końcu przyjechałeś. Już myślałem, że mnie wystawisz i będę musiał wyśpiewywać serenady pod twoim oknem. – Minho odsunął się od Taemina na odległość ramion, dokładnie przypatrując się jego twarzy. – Przez te kilka dni jeszcze wypiękniałeś – stwierdził, tym razem obejmując chłopaka ramieniem i prowadząc do środka.

- Naprawdę umiesz śpiewać? – zapytał zdumiony Taemin, zaczynając wątpić czy Minho ma jakąkolwiek wadę.

- Nie, ale dla ciebie mógłbym się nauczyć wszystkiego – oznajmił, uśmiechając się szeroko i mocniej przyciskając do siebie drobne ciałko chłopaka. Ten chętnie oparł głowę na jego ramieniu, delikatnie ją opuszczając, by nie pokazywać swoich lekkich rumieńców.

- Od czego chciałbyś dzisiaj zacząć, słonko? Może na dobry początek coś na rozluźnienie? - zaproponował i nie czekając na odpowiedź, skierował się do baru. – Znam tutejszego barmana, więc przyrządzi dla ciebie coś ekstra. Później będziemy mogli przetańczyć całą noc, a pewnie znajdzie się też czas na ciekawsze zajęcia – dodał z błyskiem w oku, całując Taemina w czubek głowy.

- Nie mogę się już doczekać, hyung. Tylko jeżeli chodzi o alkohol, to za nim nie przepadam, więc ty się napij, a ja chyba odpuszczę – odparł zapobiegawczo, gdyby te „ciekawe zajęcia” miały przeistoczyć się w nieco zbyt pikantne.

- Słonko, kumpel obiecał mi, że zrobi dla ciebie coś całkowicie wyjątkowego, a takiej oferty się nie odrzuca. Przyrzekam, że jeżeli będziesz mdleć, to złapię cię w ramiona, więc nic - tylko korzystać – oznajmił, posyłając chłopakowi uwodzicielskie spojrzenie. Taemin widząc te maślane oczka natychmiast pokiwał twierdząco głową, nie potrafiąc mu w żaden sposób odmówić. - Przygotowałeś swój specjał, dla mojego uroczego chłopaka? – zapytał, udając, że wcale nie zauważył radości na twarzy Taemina, kiedy oficjalnie przedstawił ich jako parę. Z powrotem skierował swój wzrok na barmana, który uśmiechnął się do niego kpiąco, wyciągając spod lady wcześniej przygotowany trunek. Chłopak niepewnie chwycił go w obie dłonie, obracając się na ruchomym krześle w stronę wielkiego parkietu. Przez panujący półmrok mógł jedynie zobaczyć zarysy sylwetek, poruszających się w rytm piosenki ludzi. Z łatwością wyobrażał sobie siebie samego na jego środku, pogrążonego w tańcu, ale najpierw musiał wypić całego drinka, a dopiero później zrealizować własne pragnienia. Od niechcenia przystawił go do ust, zerkając na swojego chłopaka, który obserwował go w jakiś dziwny, zniecierpliwiony sposób. Nie rozumiejąc jego zachowania, oddalił szklankę od twarzy, posyłając Minho pytające spojrzenie. Zanim ten zdążył jednak otworzyć usta, ktoś przeszedł zbyt blisko Taemina, zahaczając o jego drinka, który wypadł mu z ręki, rozbijając się o podłogę.

- Wybacz. Wszystko posprzątam i oddam za kieliszek – zapewnił wyraźnie zawiedzionego barmana, myśląc, że ten przejął się utratą kieliszka. Wstał z miejsca, chcąc wziąć się do pracy, jednak w pewnym momencie powstrzymała go dłoń Minho, zaciskająca się na jego ramieniu.

- Zostaw to, bo jeszcze się skaleczysz. Szkoda byłoby tych pięknych paluszków – oznajmił, chwytając chłopaka za dłoń i odciągając od zbitego szkła. Pochylił się jeszcze nad ladą, szepcząc coś do barmana, po czym delikatnie pociągnął go w tłum tańczących ludzi. Akurat zaczynała się spokojna piosenka, dlatego Minho zdecydowanie przyciągnął do siebie Taemina, obejmując go w talii i zaczynając się powoli kołysać w rytm melodii. Do Taemina dopiero po chwili dotarło w jakiej znalazł się sytuacji, więc z opóźnieniem zarzucił ręce na szyję swojego chłopaka, wtulając twarz w zagłębienie jego szyi i rozkoszując się delikatnymi perfumami. Doskonale wyczuwał również subtelny zapach wody kolońskiej, który niemal go upajał. Wydawał on mu się nawet z czymś kojarzyć, ale w tej chwili nie mógł sobie przypomnieć żadnych szczegółów. Specjalnie zamknął oczy, by skupić się na palcach zataczających kręgi po jego plecach i cichych słówkach szeptanych wprost do ucha. Mógłby w taki sposób spędzić całą wieczność, jednak zmiana piosenki na znacznie szybszą pokrzyżowała jego plany. Zawiedziony odsunął się nieco od Minho, posyłając mu wyraźnie nieusatysfakcjonowane spojrzenie. Ten tylko zaśmiał się pod nosem, łapiąc go za dłoń i zmuszając do obrotu, który zakończył złapaniem w ramiona drobnego ciała i delikatnym muśnięciem rozchylonych warg chłopaka.

- Jeszcze zdążymy się poprzytulać, więc teraz pokaż mi te swoje umiejętności taneczne, którymi się tak chwaliłeś - szepnął do chłopaka, który w odpowiedzi chytrze się uśmiechnął. Ponownie zamknął oczy, stojąc chwilę w miejscu i wsłuchując się w melodię, by po chwili zacząć się płynnie poruszać. Na początku robił to spokojnie, a nawet nieco zapobiegawczo, jednak już po chwili całkowicie wczuł się w rytm, wykonując coraz to bardziej skomplikowane ruchy. Wydawał się zupełnie zapomnieć o otaczającym go świecie, ponieważ nawet nie zauważył kilkunastu wpatrujących się w niego osób. Część z nich robiła to w miarę dyskretnie, ale niektórzy po prostu stanęli w miejscu, z zachwytem obserwując każdy pojedynczy gest. Dopiero kiedy piosenka dobiegła do końca, wrócił do normalnego świata, zdziwiony słyszanymi brawami. Niepewnie rozejrzał się po otaczających go ludziach, nie wierząc, że wszyscy wpatrują się właśnie w niego. W końcu spojrzał na zdumionego Minho, który uśmiechnął się do niego, po czym podszedł, po raz kolejny obejmując.

- Byłeś niesamowity, ale teraz muszę pokazać tym gapiom, do kogo należysz – oznajmił, szepcząc do ucha chłopaka, żeby już po chwili urządzić małe show dla widowni. Powoli musnął dolną wargę Taemina, by następnie przejechać po niej językiem. Na ten gest młodszy rozchylił nieco usta, niemal zapraszając chłopaka do środka. Tan jednak nadal skupiał się na rozpieszczaniu jego miękkich warg delikatnymi muśnięciami, aż w końcu młodszy sam przejął inicjatywę przyspieszając tempa. Chciał zbadać każdy centymetr tych kuszących i prowokujących ust Minho, dlatego zacisnął dłonie na gęstych włosach chłopaka, przyciskając go do siebie. Jego zachowanie nie spotkało się jednak z całkowitą aprobatą drugiej strony, ponieważ brunet delikatnie się wycofał przygryzając wargę młodszego. Kiedy w końcu całkowicie oderwali się od siebie, jeszcze więcej osób tępo się w nich wpatrywało, jednak obaj nie wydawali się tym faktem zmieszani. Taemin najchętniej całemu światu by oznajmił, że w końcu ma chłopaka, więc bez skrępowanie zostawił jeszcze jednego szybkiego całusa na policzku partnera, by później wtulić się w jego szeroką klatę.

- Chyba muszę się czegoś napić – oznajmił Minho, ponownie ciągnąc młodszego w kierunku baru. Tym razem Taemin nie miał już nic przeciwko temu pomysłowi, ponieważ sam potrzebował chwili odpoczynku. Pomimo że nic nie pił, to jego nogi i tak wydawały się być niczym z waty. Gdyby nie silne ramię obejmującego go Minho, już dawno zaplątałby się o własne stopy i wylądował na podłodze.

- To co zawsze, a dla Taemina colę – poprosił barmana, bezpiecznie sadzając chłopaka na krześle. Sam usiadł koło niego, cały czas czule się do niego uśmiechając, a dłoń zostawiając na jego kolanie. Młodszemu wydawało się to jednak zupełnie nie przeszkadzać, ponieważ sam skierował swój wzrok na hipnotyzujące tęczówki Minho, niemal zatapiając się w ich głębi. W tej chwili wydawały się one lekko nieobecne, jakby chłopak nie mógł się na coś zdecydować.

- Może przeniesiemy się w jakieś cichsze miejsce, słońce? – zaproponował Taeminowi, zbliżając się do niego na tyle blisko, że stykali się już policzkami. W jego głosie można było jednak dosłyszeć brak przekonania, jakby sam nie był przekonany do tej propozycji.

- Jasne – odparł nadal nieco oniemiały nastolatek, uśmiechając się promiennie.

- W takim razie może wyjdziesz przez zaplecze na zewnątrz i tam na mnie poczekasz? Zamienię tylko jedno słowo z barmanem i już do ciebie wrócę – obiecał, po czym złożył na ustach chłopaka szybkiego całusa, przez co ten nie był w stanie się odezwać, a co dopiero odmówić. Minho gestem głowy wskazał mu wyjście dla pracowników, lekko go w ten sposób pospieszając. Nastolatek natychmiast go posłuchał, nadal nie mogąc uwierzyć, że jest w związku i to z kimś tak idealnym. Miał wrażenie, że w końcu uśmiechnęło się do niego szczęście, które musiał teraz chwycić za rogi i pod żadnym pozorem nie wypuszczać. To, że spotkał Minho na swojej drodze, traktował jako prywatny cud, który miał w przyszłości odmienić jego życie.

- Księżniczka w końcu nas odwiedziła. Długo kazałeś na siebie czekać, piękny – usłyszał kpiący głos zaraz po tym, jak otworzył drzwi. Kiedy tylko się obrócił, chcąc wrócić do pomieszczenia, zauważył, że ktoś już zatarasował mu drogę i popchnął go w przeciwną stronę. Taemin zaczął się nerwowo rozglądać, szukając jakiejś deski ratunku, ale zauważał jedynie kolejnych obleśnych oprychów.

- Spokojnie, kochanieńki. Wystarczy, że będziesz grzeczny, to my odwdzięczymy się tym samym – oznajmił inny mężczyzna, sugestywnie oblizując własne wargi. Taemin instynktownie zaczął się cofać, ale w końcu wpadł na stojącego za nim faceta. Natychmiast od niego odskoczył, panicznie rozglądając się po otoczeniu i szukając innej drogi ucieczki.

- Nie tak nerwowo. Przecież nie ma się czego bać – powiedział jeden z mężczyzn, zbliżając się do nastolatka. – Jeśli grzecznie z nami pójdziesz, to nic nie będzie bolało – dodał, kładąc dłoń na kroczu Taemina, który od razu wziął zamach i z całej siły walnął go w szczękę.

- Ty, mały… – wysyczał przez zaciśnięte zęby, z wściekłością spoglądając na nastolatka. Przerażony Taemin zaczął się jeszcze bardziej cofać, modląc się o niespodziewany ratunek. – Trzeba było korzystać, póki byłem miły – poinformował, po czym popchnął chłopaka na ustawione za nim kartony. Kiedy leżący na ziemi nastolatek zobaczył, że wściekły mężczyzna ponownie się do niego zbliża, miał ochotę krzyczeć o pomoc, ale w tej chwili nie potrafił nawet otworzyć ust. Momentalnie został podniesiony tylko po to, żeby zostać mocno uderzonym w brzuch i ponownie wylądować na ziemi. Taemin miał wrażenie, że zaraz zwróci własną kolację, ale odczuwał chorą satysfakcję z faktu, że udało mu się zacisnąć zęby i nie krzyknąć z bólu. Głośnej muzyki w klubie i tak nie miał szans zagłuszyć, a nie chciał dać kolejnego powodu do radości tym zbirom.

- Pamiętaj, że mamy dostarczyć go w jednym kawałku – rozbrzmiał głos z tyłu, jednak mężczyzna stojący nad Taeminem zaśmiał się kpiąco na jego słowa, wymierzając leżącemu silnego kopniaka.

- Onew! – krzyk automatycznie wydobył się z jego gardła, kuląc się w kłębek. Nie planował wołać akurat jego imienia, ale w tamtej chwili zupełnie nad sobą nie panował.

- Przykro mi, księżniczko, ale nikt tego nie usłyszy – zaśmiał się facet, podnoszący go za ubranie. – Swoją drogą masz wysoki głosik, więc już nie mogę doczekać się twoich jęków – szepnął mu wprost do ucha, przez co Taemin znowu zaczął się wyrywać, co spotkało się jedynie z dalszym śmiechem oprawców.  

W jednej chwili trzymający go mężczyzna upadł na beton, chwytając się za krwawiący nos, a cała reszta nagle zamilkła, spoglądając ze strachem w postać koło Taemina. Nastolatek powoli sam odwrócił głowę i szeroko otwartymi oczami wpatrywał się we wściekłego Onew, który szybkim ruchem boleśnie wykręcił rękę jednego z oprawców, aż do uszu wszystkich zgromadzonych dotarło głuche chrupnięcie łamanej kończyny i głośny skowyt z bólu.

- Wypieprzać mi stąd! Jeszcze raz go tkniecie, to nogi wam z dupy powyrywam! – krzyknął, wyjmując broń i kierując ją na kolejnego mężczyznę. – Powtarzać nie będę – dodał, przygotowując się już do naciśnięcia spustu, jednak wszyscy zaczęli szybko uciekać i po kilku sekundach zupełnie zniknęli im z oczu. Dopiero wtedy Onew schował rewolwer i spojrzał na Taemina, dokładnie badając go wzrokiem. Zatrzymał się dłużej na brzuchu chłopaka, na którym ten trzymał obie dłonie. – Coś ci się stało? – zapytał spokojnie, jakby stał się zupełnie inną osobą.

- Czy… Naprawdę byś do nich strzelał? - Taemin spuścił głowę, bojąc się spojrzeć Jinkiemu w oczy. Z jednej strony był mu wdzięczny, ale z drugiej nadal miał do niego żal.

- Nie w twojej obecności, Minnie – odparł po chwili namysłu, wiedząc, że kłamstwo nie miałoby większego sensu. – Coś cię boli? – zapytał po raz kolejny, kładąc dłoń na chłodnym policzku chłopaka. Ten jednak odwrócił głowę, cały czas spoglądając smutnym wzrokiem w ziemię.

- Powinienem wiedzieć, jak to możliwe, że mnie znalazłeś? Podsłuch, kamerka, tajniacy, czy może jakiś GPS mi zamontowałeś? – W głosie chłopaka nie było jednak słychać nawet cienia zdenerwowania czy irytacji. Mógł się spodziewać, że Jinki nie puści go bez odpowiedniego zabezpieczenia terenu i akurat tym razem nie mógł mu mieć tego za złe.

- Wszystko po trochu… - odparł zgodnie z prawdą. – Wiem, że miałem… - zaczął się tłumaczyć, ale dalszą wypowiedź przerwało mu trzaśnięcie drzwi.

- Taemin, słonko! Co się tutaj stało? – Oniemiały Minho wyszedł z zaplecza, spoglądając to na rozwalone pudła, a to na zbolałą minę Taemina. – Boli cię brzuch? – spytał, widząc, że chłopak się za niego obejmuje.

- To nic takiego. Za chwilę mi przejdzie – skłamał, uśmiechając się do swojego chłopaka, który natychmiast do niego podszedł, delikatnie go przytulając, a dłońmi uspokajająco głaskał go po włosach.

- Nie wolałbyś już wrócić do domu? – Onew cały czas nieufnie obserwował Minho, jednak w tej chwili jego uwagę zdecydowanie bardziej przykuwała lekko skulona postać Taemina.

- Nie. Chcę jeszcze zostać, ale… Dziękuję – dokończył cicho, jakby wstydził się tego słowa. Nie spojrzał jednak na Jinkiego, a jedynie bardziej wtulił się w ciało Minho. Niemal od razu poczuł delikatnego całusa na czubku swojej głowy, który dał mu dziwne uczucie bezpieczeństwa. – Chodźmy – szepnął do swojego chłopaka, który natychmiast objął go w tali i poprowadził do wejścia.

- Nie ma za co, Minnie – powiedział sam do siebie Onew, kiedy drzwi za wychodzącą dwójką już się zamknęły.