Childhood - rozdział 5

Czytałam ostatnio komentarze pod poprzednimi rozdziałami i w związki z tym, chciałabym bardzo, ale to bardzo podziękować wszystkim, którzy zdecydowali się pozostawić po sobie choćby najmniejszy ślad. Mam ochotę wyściskać Was wszystkich, ale niestety obecna technologia nie osiągnęła jeszcze takiego poziomu. <ubolewa nad tym> Przesyłam całuski dla komentujących, jak i każdego cichego czytelnika, a teraz zapraszam na kolejną część Childhood. :*

Rozdział 5

Większość osób fascynują miejsca przesiąknięte tradycją, które nie uległy żadnym zmianom od kilkuset lat. Do tego szanownego grona nie można jednak zaliczyć Kim Kibuma, który nie lubił starych rzeczy, a już szczególnie nie interesowało go ich tajemnicze pochodzenie. Zdecydowanie preferował on zatłoczone centra handlowe i modne butiki w prestiżowych dzielnicach miasta, które przynajmniej nie groziły nagłym zawaleniem. Mimo swojego sceptycznego podejścia do tradycji właśnie stał przed wysokim murem otaczającym niemal historyczną posiadłość, szczycącą się kilkusetletnią historią kulinarną. Restauracja ta uchodziła za jedną z najbardziej prestiżowych w mieście ze względu na autentyczność potraw, które przygotowywano tutaj według najstarszych receptur.

- Byłeś kiedyś w takim miejscu, Yoo? – Kibum zapytał trzymanego za rączkę malca, który z zafascynowaniem spoglądał na olbrzymie, drewniane drzwi i jedynie przecząco pokręcił głową. – To naprawdę bardzo stara posiadłość i jedna z lepiej zachowanych w całej Korei – wytłumaczył chłopcu, biorąc go na ręce i pomału otwierając ciężkie drzwi prowadzące do staranie wypielęgnowanego ogrodu. Yoogeun na ten widok jeszcze szerzej otworzył oczy, biegając wzrokiem po całym terenie. Jego zachowanie ucieszyło Key, który pierwszy raz nie miał ochoty marudzić na nierówną i zbyt długą ścieżkę prowadzącą do budynku. Fakt, że mógł pokazać chłopcu cząstkę świata - do tej pory całkowicie mu obcą - wystarczył, by poprawić jego dosyć kiepski humor. – W tym budynku znajduje się restauracja, a w tamtym dalszym mieszka wujek Onew – pokazał malcowi, jednocześnie kierując się do pierwszego z wymienionych. Gdyby nie to, że znał się z Onew niemal od urodzenia, to nigdy dobrowolnie nie zawitałby do takiego staroświeckiego miejsca. Od wieków przechodziło ono z pokolenia na pokolenie w rodzinie Lee, więc Jinki zdecydował się kontynuować rodzinną tradycję. Key niestety nie miał tyle szczęścia, ponieważ - gdy jego ojciec dowiedział się o związku z Jonghyunem - oficjalnie go wydziedziczył.
Powoli podszedł do wejścia, przypominając sobie wszystkie rodzinne kolacje spędzone w tym miejscu. Bardzo tęsknił za takimi wieczorami, ale nigdy nie przyznał się do tego Jongowi. Wiedział, że ten obwiniał się o jego wydziedziczenie i nie chciał wywoływać u niego jeszcze większych wyrzutów sumienia. Mocno popchnął drzwi, od razu wchodząc do przestronnej i jeszcze stosunkowo pustej sali. Z łatwością odnalazł w niej doskonale sobie znaną kelnerkę, przywołując ją do siebie gestem dłoni.

- Witaj, Luna. Onew jest dzisiaj na kuchni? – zapytał, ubranej w tradycyjny strój dziewczyny, która uśmiechała się do niego przyjaźnie.

- Tak, ale na pewno ucieszy się z twojej wizyty. Już go zawołam, tylko… Kim jest ten chłopczyk?

- To… - zaczął, ale sam nie wiedział, jak określić relacje między nim a Yoo. W końcu nie miał prawa, nazywać go swoim synem, pomimo że właśnie tak go traktował. Delikatnie pogłaskał chłopca po czarnych włoskach, ledwo powstrzymując łzy napływające mu do oczu. Jedno niewinne pytanie sprawiło, że w jego głowie pojawiły się przeróżne wyobrażenia, a serce niemal pękało od nadmiaru emocji. – Możesz zawołać Onew? – poprosił błagalnie, chowając swoją twarz. Myśl o tym, że chłopiec jest wynikiem upojnej nocy Jonghyuna z jakąś aktorką, całkowicie wyprowadzał go z równowagi. Malec w ramionach uniemożliwiał mu jednak swobodne wyładowanie emocji, które znalazły upust poprzez łzy, ściekające po jego policzkach i kończące swoją wędrówkę na kurtce chłopca.

- Matko, Key! Co się stało? – Zaskoczony Onew podbiegł do przyjaciela, nerwowo spoglądając raz na zapłakaną twarz blondyna, a raz na obce sobie dziecko.

- Jonghyun mnie… On… - zaczął, ale na samą myśl o zdradzie ściskało go w gardle, a szloch mimowolnie przybierał na sile.

- Co ten dureń znowu zrobił? – spytał podejrzliwie, wyobrażając sobie najczarniejsze scenariusze. – Key! Coś się stało Jongowi? – pośpieszył przyjaciela, widząc, jak ten mocniej przytula chłopca.

- Nie. On i… Yoogeun jest… Jeszcze udaje, że nic się nie stało! – Kibum miał problem z wysłowieniem się, przez co Onew zupełnie nic nie rozumiał. Normalnie podszedłby do blondyna i go przytulił, ale teraz powstrzymywał go przed tym chłopiec, który niepewnie zerkał na niego, mocno zaciskając piąstki na bluzce Key. Nigdy nie umiał nawiązywać kontaktu z dziećmi i starał się je omijać, dlatego szybko przywołał do sobie Lunę, która natychmiast zrozumiała jego intencje.

- Cześć – dziewczyna zwróciła się do Yoogeuna, uśmiechając się promiennie. – Pobawimy się wspólnie? Może uda nam dostać coś dobrego w kuchni, co? – zaproponowała, wyciągając ręce do chłopca, który jednak nie chciał puścić Kibuma, wyraźnie się jej bojąc.

- No idź, Yoogeun. Później pokażesz mi, co ci smakowało i razem spróbujemy przyrządzić to w domu – zapewnił malca, który dopiero po jego słowach zgodził się pójść z nieznaną sobie kobietą. Co chwilę jednak lekko przestraszonym wzrokiem spoglądał na Key, więc ten wysilił się na kolejny sztuczny uśmiech. – Cały czas tutaj będę. Nie ma się czego bać – dodał, by chłopiec nie pomyślał, że się go opuszcza.

- Kim on jest? – zapytał Onew, kiedy Luna oddaliła się już na tyle, że nie mogła usłyszeć ich rozmowy.

- To syn Jonghyuna – odparł ponuro, cały czas odprowadzając dziecko wzrokiem.

- Że co? – wyszeptał, rozglądając się po pomieszczeniu i prowadząc przyjaciela do najdalszego stolika. W rogu tym panował lekki półmrok, dlatego mogli swobodnie porozmawiać, nie obawiając się wścibskich spojrzeń. Jinki swego czasu rywalizował z Jongiem o Kibuma, więc do przyjaźni było im raczej daleko, ale nie chciało mu się wierzyć, że mógł on zdradzić swojego chłopaka. – To jest pewne?

- Tak… Przyznał się, że wiedział od początku o dziecku, ale gdyby nie wypadek matki Yoo, nigdy by mi o tym nie powiedział. Umarła wkrótce po przyjęciu do szpitala i teraz to on jest jego prawnym opiekunem – wyszeptał, przecierając łzy, które dopiero teraz udało mu się zahamować. Starał się nie pokazywać, jak bardzo boli go zdradza i kłamstwa, ale mimo wszystko nie umiał zapanować nad swoimi emocjami. Onew był jedyną osobą, której mógł się zwierzyć, mimo że normalnie wolał nie rozmawiać z nim o swoim związku. Wydawało mu się to nieodpowiednie, ponieważ Jinki nie ukrywał, że chętnie zająłby miejsce Jonga u jego boku.

- Co za palant! Dobrze, że go zostawiłeś, a ja i tak rozwalę mu ten pusty łeb! Jak on mógł zrobić ci coś takiego?! – wykrzykiwał, zupełnie ignorując fakt, że cały personel - jak i nieliczni goście - spoglądali na nich zaskoczeni.

- Pokłóciliśmy się i po alkoholu się nie kontrolował…

- Kibum! – mocny głos przestraszył lekko blondyna, który natychmiast się wyprostował, przerywając własną wypowiedź. - Nawet nie próbuj go usprawiedliwiać. On cię zdradził! Przespał się z jakąś laską i zrobił sobie bachora. Co gorsza - nie miał zamiaru się przyznać – dokończył nieco ciszej, nie chcąc krzyczeć na przyjaciela, który w końcu był najbardziej pokrzywdzony. Widząc lęk w jego oczach, obszedł stół dookoła i przytulił do siebie blondyna, delikatnie głaszcząc go po włosach. – Spokojnie. We wszystkim ci pomogę i szybko o tym za… Zaraz… Czemu jego dziecko jest tutaj z tobą?

- Ja się wcale nie rozstałem z Jongiem, a Yoo nie ma z nim najlepszego kontaktu. Wolałem zabrać go ze sobą – powiedział cicho, prosząco zerkając na Onew. Miał nadzieję, że ten nie wybuchnie złością, ale zacięty wyraz twarzy przyjaciela raczej nie dawał mu szans na tak pozytywną reakcję.

- Wybacz mi to, co powiem, ale jesteś ostatnim idiotą – oświadczył chłodno, wypuszczając go z objęć i zdecydowanie się odsuwając. – Chcesz bawić się w męczennika to proszę bardzo, ale później nie licz, że wszyscy będą ci współczuć. Wybacz mu zdradę i jeszcze zaopiekuj się dziełem jego plemników, żeby miał czas na kolejne zabawy. Tylko jak sytuacja się powtórzy, to nie przychodź do mnie z płaczem. Sam będziesz sobie winny – stwierdził chłodno, nie akceptując zachowania swojego przyjaciela. Denerwowała go ta wieczna uległość w stosunku do Jonga. To Key zawsze coś dla niego poświęcał i nigdy nie otrzymywał nic w zamian. Zrezygnował nawet z własnej rodziny, która nie akceptowała związku z drugim mężczyzną i znosił ciągłe dogadywania rodziców Jonghyuna. Teraz zamierzał jeszcze wybaczyć mu zdradę, więc Onew nie zamierzał ukrywać swojego zdania na ten temat. Przynajmniej dopóki nie zauważył, że do oczu Kibuma znowu napłynęły łzy, które ledwo powstrzymywał. Mocno zaciskał on wargi, starając się nie patrzeć się na Onew, którego słowa tak zabolały.

- Skoro chcesz, to mogę sobie pójść – szepnął cicho, wstając z miejsca, ale zanim zdołał zrobić kilka kroków, już znalazł się w silnych objęciach Jinkiego.

- Wybacz. Nie chciałem podnosić na ciebie głosu – przeprosił, mocniej obejmując blondyna i kładąc swoją głowę na jego ramieniu. Chwilę spoglądał na smutną minę przyjaciela, po czym złożył na jego szyi szybkiego całusa. - Zostań na razie u mnie i sobie wszystko przemyśl na spokojnie. Mam bogaty barek, pełną lodówkę i wolny pokój gościnny. Jestem nawet gotów posłużyć ci za poduszkę, a kiedy najlepszy szef kuchni w mieście składa taką propozycję, to się nie odmawia – pouczył lekko żartobliwym tonem, dzięki czemu na ustach Kibuma pojawił się delikatny uśmiech.

- Skoro tak stawiasz sprawę, to nie mam wyjścia. Szczerze, to właśnie na to liczyłem. Pokłóciłem się z Jongiem, a to ma być dla niego taka mała kara. Dobrze wiesz, jak się wścieka, gdy tylko mamy się spotkać sam na sam. – Kibum lekko rozpromieniał na myśl o swojej słodkiej zemście.

- Widać ocenia mnie swoją miarą. Nie jestem tak zdesperowany, żeby rzucać się na ciebie przy pierwszej okazji i zgwałcić w jakiś krzakach – wymruczał ponuro, co nie obyło się bez małego sprzeciwu Key.

- Jongi wcale nie jest taki zły. Przyrzekł mi, że to był tylko ten jeden raz – wyszeptał, naprawdę chcąc uwierzyć w jego słowa. Instynktownie bronił swojego partnera przez oskarżeniami, pomimo że sam miał co do niego sporo wątpliwości. – Dasz mi klucze? Muszę się napić czegoś mocniejszego.

- No dobrze, ale może pożyczę ci Lunę, by zajęła się małym, dopóki nie pójdzie spać? Ja tylko odrobinę ich przypilnuję i szybko wrócę do domu, by dotrzymać ci towarzystwa – obiecał, patrząc z litością na przyjaciela. Lubił w nim tę ufność, ale tym razem zahaczało to już o zwykłą naiwność.

- Zrób, jak uważasz, ale nie wiem, czy będziesz miał co pić, jeżeli się nie pośpieszyć – ostrzegł starszego przyjaciela, w końcu wyrywając się z jego objęć i kierując po Yoogeuna.

* * *

Key siedział na środku wielkiego dywanu w salonie Onew otoczony przeróżnymi trunkami. Swoją próbę zapomnienia o wszystkich problemach rozpoczął od bliższego zaprzyjaźnienia się z butelką tradycyjnego soju, po czym przeszedł na whisky i koniak, by teraz toczyć niezwykle owocną konwersację z winem. Luna zdążyła już położyć Yoogeuna spać i szybko wybiegła do restauracji, zupełnie nie reagując na zaczepki Key, który ochoczo pragnął jakiegokolwiek towarzystwa. W ten sposób pozostali przy nim jedynie procentowi przyjaciele, którzy na jego szczęście okazali się być doskonałymi słuchaczami.

- Wiecie co? Mógłbym stworzyć listę stu powodów dlaczego alkohol jest lepszy od facetów – zaczął kolejny inteligentny monolog, nalewając sobie do kieliszka wytrawnego wina z domieszką soju. Ku jego zdziwieniu udało mu się jeszcze niczego nie rozlać na biały dywan, ale w jego stanie było to jedynie kwestią czasu. – Normalnie każdy przerwałby mi w środku zdania, a z wami tak przyjemnie się rozmawia... Nawet nie przeszkadza wam ciągłe marudzenie... Tak sobie myślę, że powinienem brać was na zakupy. Jonghyun zawsze ucieka na samo hasło „shopping”, a teraz nie słyszę żadnego buntu. To normalnie dziwne... Ciekawe, czy w przebieralni też bylibyście tak cierpliwi... Swoją drogą, co bym z wami wtedy zrobił? Przecież nie wejdziecie ze mną do kabiny, a tak głupio zostawiać was samych przed nią. Nie mielibyście towarzystwa… - Kibum tak pochłonął się w swoim monologu, że nawet nie zwrócił uwagi na głośne trzaśnięcie drzwiami i coraz głośniejsze kroki. Był za bardzo skupiony na dopijaniu do dna kolejnego kieliszka mieszanki przeróżnych alkoholi, by zauważyć coś tak mało istotnego.

- Key… - zaczął stojący w wejściu do salonu Onew, który z lekkim politowaniem spoglądał na gadającego do butelek przyjaciela. – Kibum! – krzyknął, dzięki czemu blondyn w końcu zauważył jego obecność. Od razu uśmiechnął się do niego szeroko i dosyć niezdarnie podniósł z podłogi. Lekko chwiejnym krokiem podszedł do Jinkiego z szeroko rozłożonymi ramionami, by w końcu złapać go w objęcia i opaść na niego całym ciężarem własnego ciała.

- Tak się cieszę, że moje kochanie w końcu do mnie wróciło – zaświergotał radośnie, składając na ustach Onew powitalnego całusa. – Teraz chodź się ze mną napić, bo Jack Daniels powiedział, że nie ma czasu, bo wychodzi z jakimś Napoleonem – wyjaśnił, łapiąc mężczyznę za rękę i chcąc pociągnąć na środek dywanu. Ten, co prawda, mocniej ścisnął jego dłoń, ale nie ruszył się z miejsca nawet o krok.

- Myślę, że na dzisiaj musisz już skończyć, ponieważ rozsypało ci się towarzystwo. Pan Tadeusz poszedł na Belvedere, a Alaska i Absent zgłodnieli i nabrali ochoty na Krupnik, więc niestety zostałeś osamotniony – Onew postanowił zniżyć się do poziomu totalnie pijanego przyjaciela, który wydawał się już żyć we własnym świecie. Zawsze wiedział, że Kibum ma niezwykle słabą głowę, a po stanie salonu zgadywał, że pewnie za chwilę padnie jak kłoda, zasypiając na środku pokoju.

- Ale Gin i Brandy obiecały pójść ze mną na zakupy… – wyjąkał z nadzieją blondyn, patrząc prosząco na przyjaciela. Chciał już wrócić do dalszego picia, ale Jinki mocno ciągnął go w przeciwną stronę.

- One niestety poszły razem z Sake do Soplicy, więc współczuję, ale niestety musisz zadowolić się butelką wody. Ona przynajmniej jest smukła i delikatna.

- Co za zdrajcy… - szepnął, oburzony takim obrotem sprawy. Już nawet nie opierał się Onew, tylko grzecznie pozwolił zaprowadzić się do kuchni i z jego drobną pomocą usiadł na krześle. W czasie kiedy starszy zajął się poszukiwaniem wody, on sięgnął do tylnej kieszeni spodni, czując w niej irytujące wibracje. Dopiero po chwili udało mu się wyjąć telefon, ale zamiast go odebrać, po prostu wpatrywał się w migający ekran i tak nie dostrzegając małych literek. W końcu Onew postawił przed nim całą butelkę wody, samemu zabierając mu urządzenie, bojąc się, że ten mógłby je niechcący zalać. Niemal w tej samej chwili telefon się uspokoił, a na jego wyświetlaczu pojawiła się informacja o 25 nieodebranych połączeniach i 17 smsach od Jonghyuna. Domyślał się, że jest on nieźle spanikowany, wyobrażając sobie, że Key właśnie przeżywa upojne chwile ze swoim adoratorem. Co prawda, biorąc pod uwagę obecny stan Key, wizja ta wydawała się raczej mało prawdopodobna, ale nie miał zamiaru informować o tym Jonga.

- Kibum, mam do ciebie jedno pytanie, więc spróbuj na nie szczerze odpowiedzieć, dobrze? Może wtedy uda nam się odnaleźć twoich zaginionych przyjaciół – podchwytliwie przekonał blondyna, wiedząc, że po pijaku nie będzie umiał kłamać. – Dlaczego nie zerwałeś z Jonghyunem? Naprawdę kochasz go mimo tego wszystkiego? Zapomnisz o jego zdradzie?

- Kocham? Ja go nienawidzę! Jak tylko pomyślę o nim i tej wywłoce, to robi mi się niedobrze. Co za ścierwo! Dziwka! Chcę się napić… Myślenie o nich boli… Wszystko mnie boli… - Kibum zakończył swoją wypowiedziedź ziewnięciem, którego nie zdążył nawet zasłonić ręką.

- Powinieneś już pójść się położyć. Zaprowadzę cię, tylko weź wodę – polecił, już obawiając się porannej wiązanki przekleństw. Diva na kacu potrafi był gorsza od niejednej kobiety w ciąży, dlatego miał zamiar zadzwonić wówczas po Jonghyuna i na niego zrzucić obowiązek zajęcia się swoim chłopakiem.

Onew podszedł do Kibum, mocno go obejmując w talii i podnosząc do pionu. Ten ledwo utrzymywał się na własnych nogach, dlatego każdy krok zajmował im sporo czasu. Najłatwiej byłoby go zanieść do sypialni, ale na to Key wydawał się jeszcze zbyt przytomny i na pewno głośno by protestował, budząc przy tym śpiącego Yoogeuna. W związku z tym samo dotarcie do schodów pochłonęło im dłuższą chwilę, a będąc przy nich usłyszeli napastliwe pukanie do drzwi.

- Cholera jasna. No, już idę! – zawołał zdenerwowany, na tyle głośno, by zagłuszyć mocne uderzenia w drzwi. Spróbował przyspieszyć kroku, co jednak średnio mu wychodziło ze względu na cały czas plątające się nogi przyjaciela. W końcu jednak udało im się dotaszczyć do wejścia i otworzyć niecierpliwemu gościowi, którego tożsamość była raczej prosta do zgadnięcia.

- Key, jak ty wyglądasz… - jęknął Jonghyun, kręcąc głową z dezaprobatą. Najpierw jednak dokładnie zbadał wzrokiem swojego ukochanego, upewniając się, że do niczego nie doszło między nim, a Onew.

- Myślisz, że jestem na tyle zdesperowany, by przelecieć go, gdy jest ledwo przytomny? Nie oceniaj mnie swoimi kategoriami – prychnął, nie mogąc uwierzyć, że traktuje się go jak starego frustrata.

- P-po co p-przyszedłeś? – zapytał niewyraźnie Kibum, po czym zaczął lekko czkać. Jonghyun widząc, jak Onew go podtrzymuje, podszedł do swojego chłopaka, samemu chcąc mu pomóc, ale ten odtrącił jego dłoń, mocniej chwytając się przyjaciela. Mężczyznę zabolał ten gest, ale spróbował tego po sobie nie okazywać. W końcu był przygotowany na raczej chłodne powitanie.

- Jak to po co? Jesteś moim chłopakiem i nie pozwolę przebywać ci u innego faceta. Zresztą naszemu dziecku tak samo. Mamy swój własny dom i to tam powinniśmy nocować – wyjaśnił spokojnie, ponownie wyciągając dłoń w kierunku Key. Miał nadzieję, że tym razem jej nie odtrąci, ale ku jego zdziwieniu ten tylko wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami, zupełnie nie reagując. – Key?

- Nasze dziecko? – powtórzył cicho, nadal analizując usłyszane słowa. Odbijały się one echem w jego głowie, całkowicie zaprzątając myśli. Naprawdę chciał uważać Yoo za swojego syna, ale nie byli w żaden sposób spokrewnieni, więc trudno było mu się uznawać za jego ojca.

- No, jasne, że nasze. Przecież jesteśmy razem, a dla Yoo to prędzej ty jesteś appą, nie ja. – Z oczu Kibuma poleciały pojedyncze łzy wzruszenia, po czym niezdarnie puścił Onew i - łapiąc ciepłą dłoń Jonghyuna - podszedł do niego, mocno wtulając się w szeroką pierś. Mężczyzna słysząc jego cichy szloch, zaczął uspokajająco głaskać go po włosach, by w końcu złożyć na jego czole motyli pocałunek. Z radością wpatrywał się w swojego chłopaka, który tak ufnie do niego przylgnął, jakby zapomniał o całej krzywdzie, którą mu wyrządził.

- Zaprowadź go na górę i połóż do łóżka, a sam możesz spać tutaj, o ile sobie posprzątasz – zaznaczył, wskazując na porozrzucane po dywanie butelki. - Tylko się tak nie ciesz, bo rano porządnie się z tobą rozmówię! – uprzedził zdecydowanie zbyt radosnego Jonghyuna. Według niego facet powinien teraz błagać na kolanach, a nie zachowywać się jak jakiś zwycięzca. Rano sam zajmie się wymazaniem tego głupiego uśmieszku z jego dinozaurzej buźki, a i Key wróci do nieco zdrowszych zmysłów, które w połączeniu z kacem zapewnią mu niezapomniane wrażenia. Rzucił mu jeszcze ostatnie, ponure spojrzenie, po czym sam oddalił się do własnej sypialni, zostawiając ignorujące go gołąbeczki.