Childhood - rozdział 6

Rozdział 6

Kibum - dla dobra otaczającego go świata - nakrył głowę poduszką i spróbował ponownie zasnąć. Głośne wrzaski rozchodzące się po całym domu, skutecznie mu to jednak utrudniały, przez co z sekundy na sekundę coraz bardziej narastała w nim irytacja. Miał nadzieję, że Onew z Jongiem w końcu sami się zatkają, ponieważ - jeżeli zmuszą go do wstania z łóżka - to osobiście rozpęta im trzecią wojnę światową. Przyzwyczaił się już do ich ciągłych kłótni, ale dlaczego musieli wydzierać na siebie gardła, kiedy mu pękała głowa?

Mocno zacisnął zęby i - korzystając z ostatnich pokładów cierpliwości - postanowił policzyć do dziesięciu, a później bez żadnych wyrzutów sumienia wstać, by zamordować uprzykrzające mu życie szkodniki. Kiedy jednak dobrnął do piątki, nagle poczuł, jak coś trąca go w ramię. Ten, wydawałoby się niewinny gest, całkowicie wyprowadził go z równowagi. Raptownie podniósł się do siadu, zaciskając pięści na poduszce, a z jego ust wydobył się cichy syk.

- No, cholera jasna! – krzyknął, przez co głowa zaczęła mu niemiłosiernie pulsować. Natychmiast zasłonił twarz dłońmi, odchylając ją do tyłu i próbując się uspokoić.

- Appa… - Cichy głos Yoogeuna sprawił, że meżczyzna od razu oprzytomniał, lekko przy tym panikując. Delikatnie rozchylił palce, spoglądając między nimi na przestraszonego chłopca, który nerwowo zaciskał piąstki na swojej piżamce.

- Wybacz, Yoo. Appa się źle… Appa? – zapytał zaskoczony, uświadamiając sobie, że chłopiec po raz pierwszy zwrócił się do niego w ten sposób. Przez dłuższą chwilę po prostu przyglądał się malcowi, po czym obdarzył go szerokim uśmiechem, zupełnie ignorując ból głowy. Natychmiast złapał swojego synka w ramiona i mocno się do niego przytulił, czerpiąc z tego niewyobrażalną przyjemność. – O co chodzi, skarbie? Pewnie obudziłeś się przez te hałasy, prawda? Pójdziemy zrobić ci śniadanko, a tatuś przy okazji uciszy tamtych dwóch idiotów – oznajmił, niezdarnie schodząc z łóżka. Dopiero wtedy zauważył stojącą na szafce butelkę wody, więc natychmiast po nią sięgnął, wypijając jednym haustem połowę jej zawartości. Po lekkim zaspokojeniu pragnienia, mógł w końcu złapać chłopca za rękę i powoli skierować się na dół, skąd nadal dobiegały krzyki kłócących się osób. Bardzo ostrożne pokonał kolejne stopnie, a kiedy znalazł się przy wejściu do salonu, oniemiał zaskoczony, mocniej ściskając dłoń Yoo. Onew z Jongiem próbowali wyrwać sobie z rąk garnek. Nie miał zielonego pojęcia, co chcieli z nim zrobić, ale w tej chwili nic go to nie obchodziło.

- Zatkacie się w końcu?! – wrzasnął na całe gardło, nie mogąc znieść hałasu, który rozbrzmiewał w jego głowie niczym gong. – Yoo się was przestraszył, a mi zaraz eksploduje mózg… - dokończył już znacznie ciszej, chwytając się za własne kosmyki włosów. Obaj mężczyźni dopiero teraz zwrócili na niego uwagę, posyłając mu jakieś dziwne spojrzenia, których Key nie potrafił rozszyfrować.

- Kochanie… - zaczął dosyć niepewnie Jonghyun, pomału podchodząc do swojego chłopaka. – Jesteś pewien, że to przypadkiem nie ciebie się przestraszył? – zapytał, od razu kurcząc się pod morderczym spojrzeniem Kibuma. Gestem głowy wskazał jednak na lustro, patrząc się na ukochanego z lekkim przerażeniem. Key bez słowa skierował się w skazane miejsce, po czym zamarł, wpatrując się we własne odbicie, nawet przy tym nie mrugając. Zaniepokojony Jonghyun szybko do niego podszedł, delikatnie obejmując w talii, na co blondyn raptownie go od siebie odepchnął.

 - Nie mogłeś tego powiedzieć delikatnie?! – krzyknął oburzony, gwałtownie się obracając i wybiegając z powrotem do sypialni. Jonghyun mógł jedynie wpatrywać się we własne odbicie, początkowo ignorując stłumiony rechot, dochodzący z drugiej części pokoju.

- No, i z czego się cieszysz? – ryknął w stronę śmiejącego się pod nosem Onew, który nie miał zamiaru ukrywać zadowolenia z ich małej kłótni.

- Z twojej głupoty. Trzeba naprawdę nie mieć mózgu, by divie na kacu sugerować, że wygląda niczym upiór, którego boją się małe dzieci – nie mógł się powstrzymać, by nie zakończyć swojej wypowiedzi głośną salwą śmiechu, przez co Jonghyun wydawał się niemal czerwienieć ze złości. – No, na co jeszcze czekasz? Idź czatować pod drzwiami i błagać o wybaczenie. No, sio! – Pogonił Jonghyuna, jakby właśnie odpędzał od siebie psa, po czym - zupełnie ignorując jego kipiącą ze złości minę - zwrócił się do Yoogeuna. – Co byś chciał zjeść na śniadanie? Kanapkę, parówkę, a może jajecznicę? – zapytał, klękając przed chłopcem, który ochoczo zareagował na ostatnie z wymienionych przez niego dań. W tej chwili był tak zadowolony, że nawet kontakt z dzieckiem zupełnie przestał mu przeszkadzać. Chwycił malca za rękę, prowadząc do kuchni, pozostawiając zirytowanego Jonghyuna z własnymi problemem.

* * *

Musiała minąć cała godzina, by na parterze ponownie pojawił się Kibum. Tym razem już odświeżony, z delikatnym makijażem maskującym wory pod oczami i w starannie założonych ubraniach. Gdyby nie zbolałe spojrzenie, to blondyn prezentowałby się w zasadzie nienagannie. Jonghyun jednak nie uległ pozorom i zapobiegawczo cofnął się do kuchni, nie chcąc ponownie zdenerwować swojego chłopaka. Co prawda miał w planach przeprowadzić z nim poważną rozmowę, by w jasny sposób określić ich relacje, ale - biorąc pod uwagę obecny stan Key - czyn ten okazałby się ostatnim gwoździem do jego trumny. Nie rozumiał dziwnego zachowania partnera, który raz się na niego wściekał i wyzywał, by po chwili powrócić do typowego, rodzinnego życia.

- Kawy… - wyjęczał zbolałym głosem Kibum, siadając przy stole i delikatnie rozmasowując sobie skronie. Natychmiast odnalazł wzrokiem bawiącego się Yoogeuna, po czym spokojnie spojrzał na ukradkiem przyglądającego się mu Jonghyuna. – Za stalkera robisz? Jak chcesz coś powiedzieć, to mów, a jak nie, to zajmij się czymś pożytecznym – oznajmił, mocno zaciskając powieki i odchylając głowę do tyłu.

- W zasadzie to powinniśmy się zbierać… - zaczął dosyć niepewnie, ale widząc mordercze spojrzenie Kibuma, zamilkł na kilka sekund, po prostu się w niego wpatrując. – W sumie to ty możesz tutaj zostać, ale ja powinienem już wyjść do pracy – wyjaśnił, wyjmując z półki sok pomidorowy i podając go skacowanemu mężczyźnie. Ten z początku prychnął oburzony i z udawaną obojętnością przyjął od niego napój, jednak już po chwili ochoczo zabrał się za opróżnianie jego zawartości.

- To sobie jedź, ale ja z Yoo tutaj zostajemy – poinformował chłodno, korzystając z chwili przerwy między poszczególnymi łykami.

- Ja nie mam nic przeciwko, żeby Taemin czekał pod naszymi drzwiami, ale mu…

- Słucham?! – przerwał Jonghyunowi, gwałtownie odkładając karton z sokiem na blat stołu. – Nie mogłeś mi wcześniej o tym powiedzieć?! Przecież nie mogę mu się pokazać w takim stanie… Przez ciebie prawie bym zdemoralizował własnego brata – oskarżył mężczyznę, cały czas mordując go wzrokiem.

- Co jak co, ale diabła nie da się sprowadzić na złą drogę… - burknął pod nosem, kierując się z powrotem do kuchni, by przynieść stamtąd zaparzoną kawę. Już dawno przestał oponować na idealistyczne wyobrażenia Kibuma o jego małym braciszku. Po którejś z rzędu kłótni, pogodził się z podejściem swojego chłopaka, tak samo jak z faktem, że ziemia jest okrągła, a słońce znajduje się w centrum naszego układu.

- Coś mówiłeś?

- Powiedziałem, że cieszę się z jego wizyty, ale niestety mamy dzisiaj zdjęcia do 17, więc pewnie się miniemy – odparł z udawanym żalem.

- Tak? No, to zadzwonię do niego i poproszę, by wpadł dopiero wieczorem. Albo mam lepszy pomysł! Sam po niego zajedziesz, jak już skończysz pracę – oznajmił entuzjastycznie, nawet nie zauważając zbolałej miny Jonghyuna.

- Co? – zapytał z lekkim przerażeniem, nie chcąc sobie nawet wyobrażać wspólnej podróży z Taeminem. – Tylko to zupełnie nie po drodze… Nie lepiej, żeby przyjechał metrem? Będzie szybciej, a wy zdążycie się spokojnie nagadać – zaproponował, niemal modląc się o przyjęcie tego rozwiązania.

- Czy ty słyszysz, co w ogóle mówisz? Chcesz, by mój brat jechał jakimś zatłoczonym metrem pełnym starych zboczeńców, którzy macają po tyłkach słodkie dzieciaczki?

- Oczywiście, że nie… - niechętnie przytaknął Kibumowi. Już współczuł temu biednemu, starszemu panu, nie potrafiącemu zapanować nad własną dłonią, która przypadkiem wylądowałaby na pośladku jego jakże uroczego szwagra. Do końca życia nie wsiadłby do żadnego metra ani autobusu. To się nazywa skuteczne ograniczanie przestępstw… – Masz tutaj kawę, a ja lecę. Onew poszedł załatwić coś z dostawą, ale zaraz wróci i pewnie z radością was odwiezie.

- Tylko nie zapomnij później pojechać po Taemina. On i Yoo nigdy nie pojadą tym podejrzanym środkiem transportu – oznajmił, wyciągając ręce do chłopca. Ten niemal od razu podbiegł do niego i wygodnie usiadł na kolanach swojego appy, który delikatnie głaskał go po główce.

- A mnie to od razu wypchałeś do metra, jak rozwaliłeś własny samochód… - mruknął pod nosem, przypominając sobie o minionej sytuacji. Kibum za każdym razem przywłaszczał sobie jego auto, kiedy tylko nie mógł korzystać ze swojego. - Nie przejmuj się. O Taeminie nie da się zapomnieć – dodał już znacznie głośniej, kierując się do drzwi ze skwaszoną miną.

- No, to zostaliśmy sami… - Kibum głośno westchnął, pomagając zejść na podłogę chłopcu, dla którego pięć sekund w jednym miejscu wydawało się być istną mordęgą. Od razu chwycił on niezbyt chętnego opiekuna za rękę i pociągnął do prowizorycznych zabawek, za które robiły mu garnki i drewniane łyżki. W normalnych warunkach Key przeleżałby cały dzień w łóżku, ale teraz zignorował ból głowy, ciesząc się z akceptacji dziecka.

* * *

- Yoogeun! Przecież zmiana bluzeczki nic nie boli! – Kibum biegał za chłopcem po ich własnym mieszkaniu, chcąc, by ten zaprezentował się jak najlepiej przed nowym wujkiem. Niechęć do zmieniania ubrań była chyba jedyną rzeczą, która potrafiła go zdenerwować nawet w najwspanialszym aniołku. W końcu bycie jego synem do czegoś zobowiązywało, więc w tej chwili ścigał roześmianego dwulatka z koszulką w ręce. – Mam cię, łobuzie! – krzyknął radośnie, całując wyrywającego się z objęć Yoo w czubek głowy. – Jak pozwolisz się ładnie przebrać, to dostaniesz pyszne mleko bananowe, co ty na to? – zaproponował chytrze, wiedząc, że jest to jedyny sposób, by opanować małego brzdąca. Oczywiście nie pomylił się w swoich przypuszczeniach, ponieważ Yoogeun uśmiechnął się do niego szeroko, ochoczo kiwając głową.

Zanim Kibum ostatecznie zdecydował się na któryś ze strojów minęło dziesięć minut, które dla małego dziecko wydawały się wiecznością. Skuszony wizją nagrody, potrafił się jednak opanować i w miarę posłusznie przymierzać kolejne bluzeczki. Kiedy Key w końcu pozwolił mu zejść z kanapy, natychmiast chwycił swojego appę za dłoń i pociągnął przed lodówkę.

- Jesteśmy… - markotne powitanie dobiegło do ich uszu, więc Key pośpiesznie podarował chłopcu kartonik z mlekiem, samemu pędząc do przedpokoju, by przywitać swojego młodszego brata.

- Hyung… Myślałem, że jesteś na kacu, a ty wyglądasz jak nowonarodzony – stwierdził zszokowany Taemin, przyglądając się blondynowi.

- Yoogeun zapewnił mi taką porcję ruchu, że cały alkohol już ze mnie wyparował. Musisz go natychmiast poznać – zarządził, ciągnąc chłopaka do salonu, nie pozwalając nawet zdjąć butów.

* * *

 Jonghyun został przez nich całkowicie pominięty, co zdecydowanie nie poprawiło jego, już i tak tragicznego humoru. Zrezygnowany skierował się za Kibumem, z boku obserwując, jak ten ze swoim diabelskim braciszkiem zachwycają się słodkością Yoo. W tej chwili miał ochotę stanąć między nimi, a dzieckiem i dosadnie przypomnieć, czyim jest on synem. Wnerwiał go sztuczny uśmiech swojego szwagra, na który Kibum tak doskonale dawał się nabierać. Z czasem doszedł jednak do wniosku, że najlepiej ignorować tę pijawkę, więc postanowił dyplomatycznie przemilczeć całą sytuację. Z ponurą miną skierował się na znienawidzoną przez siebie kanapę, która ostatnio służyła mu za łóżko i - rozsiadając się na niej w miarę wygodnie - włączył telewizor. Na jego szczęście właśnie leciał mecz, więc liczył na chwilę odprężenia, by zapomnieć o wiązance wyzwisk, którą miał nieprzyjemność usłyszeć z ust Taemina. Wiedział, że nastolatkowie są mistrzami w łacinie podwórkowej, ale poziom językowy Tae całkowicie go zaskoczył. Przynajmniej zyskał pewność, że po tym diable można się spodziewać dosłownie wszystkiego.
Teraz jednak chciał po prostu wyłączyć mózg i w spokoju obejrzeć dobry mecz, izolując się od bodźców zewnętrznych. Jego piękny plan niestety dosyć szybko legł w gruzach, ponieważ Taemin przywłaszczył sobie pilota, zmieniając kanał na jakiś program przyrodniczy.

- Ej! To mój dom, mój telewizor i mój mecz, więc zabieraj te swoje szanowne cztery litery jak najdalej ode mnie – warknął na przebiegle uśmiechającego się nastolatka, który jedynie cicho prychnął, zupełnie ignorując jego groźby. – Wymiataj stąd! – krzyknął znacznie głośniej, zirytowany ignorancją nastolatka.

- Jonghyun! Jak możesz tak na niego krzyczeć? – zapytał z pretensją w głosie Kibum, spoglądając z oburzeniem na swojego chłopaka.

- Ale on specjalnie nie pozwala mi obejrzeć meczu… - spróbował się bronić, ale widząc smutną minę nastolatka, który wydawał się być bliski płaczu, wiedział, że nie ma najmniejszych szans na wygraną.

- Ja nie chciałem… To pani z biologii kazała nam to zobaczyć, ale… - wyszeptał, spuszczając głowę i głośno przełykając ślinę. – Nie chciałbym wam przeszkadzać… - zapewnił, ze łzami w oczach spoglądając na swojego brata, który natychmiast do niego podszedł, przytulając do własnej piersi.

- Nie wygłupiaj się, Minni. Mówiłem, byś czuł się tutaj jak u siebie i nie przejmował Jongiem – przypomniał, posyłając mężczyźnie mordercze spojrzenia. – Obejrzycie razem ten program o… piraniach… - rozkazał, lekko zniesmaczony jego tematyką. Sam nienawidził takich rzeczy, więc najszybciej jak tylko mógł, ulotnił się do kuchni, by przygotować obiad.

- Mała, wredna pijawka… – wysyczał przez zaciśnięte zęby Jonghyun, nawet nie spoglądając na swojego towarzysza. Z założonymi na piersiach rękami, patrzył w jeden punkt nad ekranem, wymyślając coraz to ciekawsze pomysły na ukatrupienie tego szatańskiego stworzenia.

- Hyung! – zawołał swoim przesiąkniętym słodyczą głosikiem Taemin. – Co to są pijawki? – zapytał, spoglądając na Jonghyuna triumfalnie i wyciągając w jego kierunku otwartą dłoń. Ten z ledwością powstrzymał nieodparte pragnienie uduszenia wrednej kreatury z anielską buźką, wyjmując z kieszeni portfel i dając chłopakowi jeden banknot.

- Eee? A dlaczego pytasz? – zawołał z kuchni Kibum, który z pewnością wykopałby swojego chłopaka z mieszkania, gdyby tylko dowiedział się, jak ten nazwał jego uroczego braciszka.

- Już nic, hyung. Jonghyun jest chętny, by mi to wyjaśnić – odparł, wachlując się zdobytym banknotem. Ostentacyjnie wywalił nogi na niski stolik i przełączył z powrotem na mecz, przez co Jong przeklął cicho, spoglądając z furią w sufit. Słysząc jednak zniecierpliwione chrząknięcie młodszego, ostatkiem sił pohamował się przed wybuchem, wstając i kierując do sypialni. Miał zamiar zadzwonić po Minho i wspólnie z nim zamknąć się z dala od swojego szwagra, oglądając na laptopie mecze którejś z europejskich lig. Doskonale znał swojego przyjaciela i wiedział, że taka propozycja z łatwością przekona go do porzucenia laski, z którą prawdopodobnie właśnie się zabawiał. W końcu każdy facet miał jasno określoną hierarchię wartości, a piwo i mecz z kumplem stały na jej szczycie.