Nightmare - rozdział 12

Rozdział 12

Pusty pokój, puste łóżko, pusta skrzynka w telefonie, puste odbicie siebie samego w lustrze... Powolne tykanie zegara jako jedyne sygnalizowało upływ czasu, ponieważ cała reszta otoczenia jakby zastygła w miejscu. Siedzący naprzeciw lustra Key, tępo spoglądał w przestrzeń, mimowolnie ściskając tubkę podkładu w dłoni. Wydawał się być pozbawiony życia, a jego oczy przypominały te należące do lalki. Puste, bez jakiegokolwiek wyrazu.

Głośne trzaśnięcie drzwiami i radosny pisk Taemina częściowo wyrwały go ze swojego wyimaginowanego, żałobnego świata. Co prawda nie odwrócił głowy, by spojrzeć na przyjaciela, ale jego wyraz twarzy zmienił się diametralnie. W końcu było na niej widać jakiekolwiek emocje, a głównie irytację, która aż promieniała od jego osoby. Pośpiesznym ruchem odkręcił tubkę z podkładem, chcąc jeszcze lepiej zamaskować siniaka na twarzy i zwyczajnie się czymś zająć. Nerwowo  wklepywał substancję w swoją skórę, całkowicie ignorując słowotok Taemina. I tak domyślał się, co ten chciał mu przekazać, a on nie miał zamiaru po raz kolejny słuchać poematów chwalebnych na temat Minho. Już prawie rzygał na samo brzmienie tego imienia.

- …zaraz pójdę z tym do Onew. Wiem, że będzie narzekać, ale w końcu mi ulegnie, co nie? Key?! Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – zapytał z wyrzutem, potrząsając ramieniem blondyna.

- Serio? Zacząłeś mieć wątpliwości? Normalnie powinienem złożyć Panu Idealnemu gratulacje, że ma tak błyskotliwego chłopaka – oznajmił ironicznie, posyłając młodszemu jedno ze swoich wyrafinowanych spojrzeń, po czym - jak gdyby nigdy nic - wrócił do wcześniejszej czynności. W tej chwili po prostu chciał być wredny, nawet jeśli doskonale wiedział, że później będzie tego żałować.

- O co ci chodzi?! Nie możesz choćby udawać, że cieszysz się moim szczęściem? Chciałbym…

- No, właśnie! – wtrącił się Taeminowi w zdanie, wstając z krzesła i z zawiścią spoglądając w zaskoczone oczy chłopaka. – Cały czas to ty czegoś chcesz! W kółko opowiadasz, jaki to Minho jest cudowny, czuły, zabawny i cholernie zajebisty! Zupełnie się w nim zatraciłeś, przy okazji zapominając o mnie… W ogóle nie interesuje cię, że tamten klient przestał do mnie pisać, po tym jak poprosiłem go o odwiedziny… Chciałem tylko poczuć jego bliskość, a wszystko zniszczyłem… Jak mam nie być zazdrosny o wasz związek, kiedy ode mnie wszyscy faceci uciekają, a wy sobie radośnie świergotacie? – wyszeptał, chowając twarz w dłoniach, chcąc ukryć się przed całym światem. Zaakceptował fakt, że zauroczył się w kliencie, ale niczego od niego nie oczekiwał. W tej chwili pragnął jedynie krótkich rozmów przez SMS’y i jego kolejnej wizyty, nawet jeśli miałby mieć na oczach tą głupią opaskę. On jednak wszystko spieprzył i na dodatek wyżywał się na własnym przyjacielu. Nie chciał tego robić, ale jak tylko słyszał o wspaniałym Panu Idealnym, krew się w nim gotowała i nie kontrolował własnego języka.

- Hyung, będzie dobrze. – Taemin podszedł do blondyna, mocno go do siebie przytulając i głaszcząc uspokajająco po plecach. – Jutro wracasz do pracy i on na pewno przyjdzie. Jak z nim rozmawiałem, to wydawał się czekać na twój powrót.

- To czemu do mnie nie przyszedł, tylko stchórzył i przestał odpisywać? – wyjąkał, odsłaniając twarz, z której spłynęła wraz ze łzami część makijażu, odsłaniając szpecącego siniaka.

- Nie wiem, Key… - odparł zrezygnowany, delikatnie przecierając policzki przyjaciela. – Zupełnie go nie rozumiem, ale jestem pewny, że wszystko wróci do normy. Jeśli nie, to każę mu skopać tyłek, związać i przynieść do twojej sypialni – zażartował, uśmiechając się pocieszająco, na co Key głośno wciągnął powietrze, mocno wtulając się w przyjaciela.

- Brzmi zachęcająco… Jesteś kochany – wyszeptał, starając się uspokoić drżący głos. Właśnie teraz mógł poczuć, że ma prawdziwego przyjaciela, który nigdy go nie zostawi. Taemin zawsze cierpliwie znosił jego humory, po czym po prostu podchodził i przytulał - dokładnie tak, jak w tej chwili. Z całego serca pragnął szczęścia dla tego dzieciaka i właśnie dlatego czuł się potwornie z myślą, że kiedy w końcu nadeszło, to był on zwyczajnie zazdrosny. Chcąc mu to jakoś wynagrodzić, szybko otarł swoje łzy i spróbował się szczerze uśmiechnąć.

- Ja też cię kocham, hyung. Tylko nie sugeruj mi żadnych trójkącików, bo na to jestem jeszcze zbyt niedojrzały psychicznie. A skoro już o tym mowa, to dzisiaj mamy spo…

- Nie chcę nic wiedzieć! Wolę żyć w nieświadomości i nadal wierzyć, że jesteś moim niewinnym aniołkiem – rzekł panicznym głosem, zasłaniając usta młodszego dłonią.

- Czyżbyś pomyślał o czymś zboczonym, hyung? – zapytał najsłodszym tonem głosu, jakim dysponował, który został jednak lekko przytłumiony przez dłoń Kibuma. - Cały czas staram ci się powiedzieć, że Minho zaprosił nas na dzisiejszą imprezę. Musimy się zabawić przed twoim powrotem do pracy! – krzyknął, podekscytowany wizją tak szybkiego spotkania ze swoim chłopakiem w towarzystwie przyjaciela. Zapowiadał się świetny wieczór, który mógł mu zepsuć jedynie nadopiekuńczy Onew, więc musiał się naprawdę wysilić, by go całkowicie udobruchać.

- No, nie wiem. To tak nagle… Zresztą Jinki nie zdąży zabezpieczyć miejsca, więc się nie zgodzi. W sumie powinienem też odpocząć przed jutrem… - wyliczał, sceptycznie podchodząc do pomysłu Taemina. Nie tyle obawiał się, że zeżre go zazdrość, jak tylko zobaczy szczęśliwą parkę, ale to miałoby być jego pierwsze wyjście od dwóch lat. Świat zewnętrzny go przerażał i stał się dla niego czymś zupełnie obcym. Już chyba wolał bandę szukających go bandytów, którzy chętnie powyrywaliby mu organy, niż otwartą przestrzeń z dala od znajomych ścian.

- Key! - krzyknął zirytowany Taemin, wypuszczając go z objęć i spoglądając mu prosto w przerażone oczy. – Przestań szukać wymówek i jasno odpowiedz. Chcesz poznać Minho czy nie? – zapytał prosto z mostu, domagając się jasnego wyjaśnienia. Key próbował jeszcze bardziej się od niego odsunąć, uciekając od badawczego spojrzenia, ale uniemożliwiła mu to dłoń zaciśnięta na jego nadgarstku.

- Chciałbym spotkać twojego chłopaka, ale… - zaczął zmieszany jednocześnie chcąc i nie chcąc okłamywać przyjaciela, który nadal bacznie go obserwował. – Trochę się boję wyjścia – dopowiedział zgodnie z prawdą, mając nadzieję, że Taemin mu odpuści i pozwoli spędzić ten wieczór w towarzystwie soju.

- Skoro chcesz jechać, to nie widzę żadnego problemu – radośnie zaświergotał, mocno przytulając do siebie zszokowanego Key, który zupełnie nie spodziewał się takiej reakcji. – Musisz wyjść do świata, a całą resztą nie powinieneś się martwić. Nie zostawię cię ani na chwilkę, a jakbyś jakimś cudem trafił na któregoś z tamtych dupków, to zaraz wezwę na pomoc połowę mojej „rodzinki”. No, to teraz szybko popraw makijaż, a ja lecę poinformować Onew o naszym planie.

Taemin wyleciał z sypialni równie szybko, co do niej wleciał, pozostawiając w niej zdołowanego Key. Blondyn nie chciał się ruszać ze swojego bezpiecznego kącika - tym bardziej, że wizja wyjścia wywoływała w nim bardzo dziwne przeczucie. Dokładnie takie samo odczuwał w snach, kiedy ktoś za chwilę miał go zaatakować. Pozostała mu jedynie złudna nadzieja, że Onew nie pozwoli Taeminowi na takie nagłe wyjście, co było dosyć wątpliwe. W końcu Taemin miał swoje sposoby na udobruchanie każdego, a z Jinkim akurat nigdy nie miał najmniejszego problemu. W końcu nie da się oprzeć tym maślanym oczkom.

Key niechętnie skierował się do lustra, spoglądając z przerażeniem na swoje obicie. Z rozmazanym makijażem wyglądał jeszcze gorzej niż z całkowitym jego brakiem. Sam nie miał pojęcia, co było gorsze: siniaki czy spływający ciurkiem podkład. Ale jedno było pewne - nie mógł się tak pokazać ludziom. Doskonale pamiętał wszystkie imprezy, w których brał udział i poprzedzające je godziny w łazience. Wizja odświeżenia sobie tych wspomnień bardzo go podekscytowała, jednocześnie napawając lekkimi obawami. A co, jeśli nie będzie umiał zachowywać się przy ludziach tak jak dawniej? Jeśli zapomniał, na czym polega egzystowanie w społeczeństwie? Co, jeżeli spotkałby tam Jonghyuna?

- Nie, Key, opamiętaj się… - szepnął sam do siebie, raptownie potrząsając głową. Mocno ścisnął w dłoni chusteczkę, a po jego policzku spłynęła jedna, samotna łza. Co prawda obawa ta była irracjonalna, bo w końcu jakie są szanse na przypadkowe spotkanie w tak wielkim mieście? Raczej nikłe, ale przecież nie zerowe. Na wszelki wypadek spróbował zaplanować swoją reakcję na jego widok, ale uniemożliwiała mu to pustka w głowie. Cicho szlochając, ukrył twarz w dłoniach, chcąc się po prostu wypłakać i zapomnieć o swoim byłym chłopaku.

* * *

Taemin sprintem pokonał odległość między recepcją - gdzie spotkał się z Onew - a pokojem Key. Cudem o nic się nie potykając, przeskakiwał kolejne schody z każdą chwilą coraz bardziej się uśmiechając. Bez wcześniejszego pukania wbiegł do sypialni przyjaciela, nie mogąc się doczekać przekazania mu najnowszej nowiny. Obawiał się reakcji Jinkiego na swój pomysł, która - jego zdaniem - rzeczywiście okazała się być przesadna, ale w końcu magia szczenięcych ocząt działa na każdego.

- Udało się! – krzyknął rozradowany, po czym spojrzał na Kibuma, który cały zapłakany obserwował swoje odbicie. – Key… Co ci się stało? – mruknął cicho, jakby pytając samego siebie, od razu podchodząc do chłopaka i mocno go przytulając. Blondyn lekko zatrząsł się w jego ramionach, ale delikatne dłonie, głaszczące go uspokajająco, szybko pomogły mu się opanować.

- Co się stało? Jeżeli się tak bardzo boisz wyjścia, to możemy zostać. Nie zostawię cię – zapewnił szeptem, nie chcąc dłużej oglądać przyjaciela w takiej rozsypce. Wiedział, że ten był ostatnio lekko podłamany, ale dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jest gorzej niż mu się wydawało. Przez fascynację osobą Minho zupełnie zapomniał o Kibumie, kiedy ten go najbardziej potrzebował. Może gdyby wcześniej się nim zainteresował i nie zmuszał do imprezy, to teraz nie wyglądałby on jak siedem nieszczęść?

- Nie, nie chcę się tak zamykać. Pójdziemy tam – zaakcentował niezwykle pewnym głosem. – Przecież będziesz ze mną... I nie ma możliwości bym go spotkał… - dodał już znacznie ciszej, próbując wpoić sobie taki pogląd na sytuację.

- Skoro to dla ciebie trudne, to…

- Nie! Nie mam zamiaru chować głowy w piasek, jak ostatni tchórzliwy dinozaur. Jeśli go spotkam, to dostanie w pysk, więc nie zepsuje nam wspólnego wieczoru. A teraz pomóż mi wybrać jakieś ciuchy – zarządził, odsuwając się od przyjaciela. Poczekał, aż chłopak podejdzie do szafy i dopiero wtedy sam usiadł przy lustrze i ponownie wyciągnął dużą kosmetyczkę, by poprawić makijaż.

* * *

- Nie bój się. Będziesz się świetnie bawić, możesz mi wierzyć. – Taemin obiecał przyjacielowi, chwytając jego dłoń, która cały czas wystukiwała palcami jakąś nieznaną melodię. – Onew, daleko jeszcze? – zapytał zniecierpliwiony mężczyznę, który dzisiejszego wieczoru robił za kierowcę. Minho wspomniał mu, że klub mieści się na obrzeżach miasta, ale prawie godzina jazdy byłą lekką przesadą.

- Nawigacja pokazuje, że już prawie jesteśmy, ale nie podoba mi się to miejsce. Nie lubię, jak jest zbyt spokojnie… - oznajmił, dokładnie rozglądając się po obcej okolicy, starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów.

- Ja też mam jakieś dziwne przeczucie… - mruknął pod nosem Key, ale wyjątkowo skupiony na jego osobie Taemin doskonale go usłyszał, spoglądając z wyrzutem na kierowcę.

- Onew! Wiem, że jesteś przewrażliwiony, ale nie stresuj dodatkowo Key – niemal rozkazał, zupełnie nie przejmując się dzielącą ich różnicą wieku. – To tutaj! – krzyknął nagle radosnym głosem, wskazując na duży szyld klubu. Od razu wyciągnął z kieszeni telefon i szybko napisał sms’a do Minho. Nawet nie czekał, aż samochód się zatrzyma, tylko natychmiast rozpiął się z pasów, spoglądając niemal błyszczącymi ze szczęścia oczami na przyjaciela. – Nie mogę się doczekać, żebyś go poznał. Jak go tylko zobaczysz, to od razu zmienisz o nim swoje zdanie. Spędzimy razem cudowny wieczór i przypomnisz sobie, co to znaczy świetna zabawa. – Taemin rozgadał się na dobre, wyraźnie promieniejąc ze szczęścia. Minho był pierwszą osobą, która się nim zainteresowała w taki sposób i nie traktowała jak syna gangstera. Wszyscy całe życie go unikali, nie chcąc wpaść w kłopoty i już niemal stracił nadzieję na normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, a tu nagle wszystko odwróciło się o sto osiemdziesiąt stopni i znalazł sobie najcudowniejszego na świecie chłopaka. Minho był jedynie odrobinę od niego starszy, ale za to wydawał się dojrzały i niezwykle romantyczny. Co chwilę zwracał się do niego pieszczotliwie i publicznie całował, w ogóle nie wstydząc się ich relacji. Tylko przy nim mógł poczuć się zwyczajnie kochany.

- Jasne – odparł z udawanym przekonaniem Key, próbując cieszyć się szczęściem przyjaciela. Ten uśmiechnął się do niego jeszcze szerzej  - o ile to w ogóle było możliwe. Kiedy tylko zatrzymali się przed wejściem do budynku, Taemin wyszedł z samochodu, rozglądając się za chłopakiem. Minho niemal w tej samej chwili pojawił się w drzwiach wejściowych, więc młodszy szybko do niego podbiegł, mocno wtulając się w jego umięśnioną pierś. Key w tym czasie zdążył już wyjść z auta, ale widząc szczęśliwą parkę okazującą sobie czułość coś ścisnęło go w sercu. Spuścił wzrok, nie mając zamiaru przysparzać sobie kolejnego bólu i zwyczajnie czekał w miejscu, aż tamci się sobą nacieszą. Nie chciał i nawet nie potrafił im przerywać, ale czuł się okropnie dziwnie tkwiąc samemu w jednym miejscu. Ulgę poczuł dopiero, kiedy Taemin niespodziewanie uwiesił się na jego ramieniu, wskazując na powoli podchodzącego do nich chłopaka. Kibum musiał przyznać, że Minho był niezwykle przystojny, ale jednocześnie zdecydowanie nie w jego typie. Ważniejsze było jednak to, że świetnie pasował do Taemina, którego szczęście wystarczyło mu, by na razie nie postrzegać chłopaka w takim złym świetle. W końcu każdy zasługuje na szansę.

- Skarbie, daj mi się też przywitać ze swoim przyjacielem, bo zaraz zrobię się zazdrosny – oznajmił niskim tonem, posyłając Taeminowi żartobliwy uśmiech, jednocześnie wysoko unosząc brwi.

- Jestem Key – przedstawił się lekko drżącym głosem, uciekając wzrokiem od Minho i mocno ściskając dłoń przyjaciela. Tak długo nie rozmawiał z nikim spoza burdelu, że w tej chwili czuł się - łagodnie mówiąc - niekomfortowo i najchętniej schowałby się w jakimś odosobnionym pokoiku zamkniętym na cztery zamki.

- Miło mi cię poznać, Key. Taemin mi dużo o tobie opowiadał, więc nie mogłem doczekać się naszego spotkania – zaczął przyjaźnie, udając, że nie zauważa zmieszania swojego rozmówcy, który cały czas kurczowo trzymał dłoń młodszego chłopaka. – Rozumiem, że… Możesz czuć się zestresowany na myśl o całym klubie wypełnionym ludźmi, więc specjalnie wybrałem nieco mniej zatłoczone miejsce – wyjaśnił, uśmiechając się ciepło. W mniemaniu Kibuma wyglądało to sztucznie, ale po dwóch latach odseparowania przestał wierzyć we własny zmysł rozszyfrowywania emocji i nie przywiązywał do nich większej wagi. Sam przecież idealnie tuszował ból pod maską przyjemności.

- Dziękuję, ale… Ja chyba chwilę tutaj posiedzę, a wy idźcie już się bawić. Na pewno się za sobą stęskniliście – zaproponował, czując, że nie jest jeszcze gotowy na znalezienie się w tłumie obcych mu osób.

- Nie ma mowy! Nie zostawię cię tutaj samego – zapewnił z przekonaniem Taemin, przyciągając przyjaciela bliżej siebie i pewnie spoglądając mu w oczy.

- Mam chyba pewien pomysł – oznajmił wyjątkowo radośnie Minho, który zaczął być nagle przesadnie zadowolony. – Możemy spokojnie usiąść sobie na zapleczu, a całą imprezę obserwować przez szybkę. W taki sposób szybciej się do niej przyzwyczaisz.

- To świetna myśl! – odparł zamiast Kibuma Taemin, podzielając ekscytację swojego chłopaka. – A możesz nas tam zaprowadzić jakimś tylnym wejściem? – zapytał, uśmiechając się pokrzepiająco do Key, mając nadzieję, że rzeczywiście ułatwi mu to przyzwyczajenie się do otoczenia.

- Przecież mówiłem, że dla ciebie zrobię wszystko, kochanie – odparł, czule głaszcząc swojego chłopaka po włosach, po czym zaledwie musnął jego usta opuszkiem palca, na co młodszy z niezadowoleniem mruknął coś niewyraźnie. – Chodźmy już – zarządził, chwytając Taemina za nadgarstek i pospiesznym krokiem ciągnąc za budynek. Key podążał zaledwie kilka kroków za nimi, z ledwością dotrzymując kroku parce. Sam nie chciał się aż tak śpieszyć, ale rozumiał, że pewnie zakochani chcą już pobyć w spokojnym miejscu. Nie wiedział tylko, czy sam chciał im wtedy towarzyszyć. Nie miał jednak wielkiego wyboru, więc - niewiele myśląc - kierował się za przyjacielem, skupiając wzrok na własnych butach.
Wchodząc do pomieszczenia przeszły go dziwne ciarki i nawet chciał zawrócić, ale niespodziewanie ktoś pociągnął go do środka i zakleił usta kawałkiem taśmy. Dopiero wtedy uniósł głowę, zauważając, że Taemin został już obezwładniony przez dwóch facetów, a z jego oczu wypływały stróżki łez. Podążając za rozpaczliwym wzrokiem przyjaciela dostrzegł Minho, który spokojnie stał z boku, rozmawiając z kimś przez telefon. Ten jego sztuczny uśmieszek i żartobliwy ton głosu doprowadziły go do furii. Nie dość, że złamał komuś serce i porwał, to jeszcze potrafił się z tego śmiać! Nie zastanawiając się nad własnymi szansami, wyrwał się z słabego uścisku i rzucił biegiem w stronę Minho, chcąc mu chociaż raz przywalić. Już widział jak zszokowany odwrócił wzrok w jego stronę, ale w tej samej chwili Key został powalony na podłogę i ktoś mocno związał mu ręce, uniemożliwiając dalszą walkę. Zdążył tylko raz spojrzeć na płaczącego Taemina, zanim coś uderzyło go w głowę, a w jego oczach powoli zaczęła pojawiać się czerń. Próbował dopatrzeć się jakiś kształtów, ale umiał dostrzec jedynie rozmazane kontury, które w końcu zaczęły wirować i zanikać. Nie potrafił już opanować opadających powiek i nie miał siły walczyć z powoli otaczającą go ciemnością, która przynosiła nieznane mu ukojenie. Zresztą nie miał dla kogo się starać, bo przecież nikt na niego nie czekał, nikt nie kochał. Jinki nie pozwoli skrzywdzić Taemina, ale o niego nikt się nie martwił. Sam określał siebie jako zwykłego szkodnika dla środowiska, którego życiowym celem było zaspokajanie starych dziadów. Czy po śmierci mogło czekać go coś gorszego? W najgorszym przypadku trafi do piekła i będzie usługiwać ziejącym ogniem diabłom, a w najlepszym zwyczajnie zgnije w ziemi, zapominając o całym dotychczasowym cierpieniu. Ufnie poddał się przytłaczającej go sile, w końcu całkowicie zamykając oczy. Jednocześnie przestały do niego docierać wszelkie dźwięki, a ból w głowie stopniowo malał. Ostatnią rzeczą, którą zdołał poczuć, była pojedyncza łza spływająca mu po policzku, ale nie potrafił już określić, czy na pewno należała ona do niego. Później nastała już całkowita ciemność i… prawdziwa pustka.

Bardzo Was przepraszam za taki długi przestój... Sama czuję się z tym okropnie... Zrobiło mi się też sporo zaległości na innych blogach, ale postaram się, przynajmniej część z nich nadrobić. Serio czuję się z tym okropnie, ale nie mam pojęcia kiedy pojawi się kolejny rozdział... Oczywiście będę próbować jak najszybciej, ale ostatnio ciągle brakuje mi czasu...