Nightmare - rozdział 13

Na początek chciałabym jeszcze raz podziękować Mia 18, Deeler i Ummie, Levi i Heli-chan za nominacje do The Versatile Blogger. Wszystkie jesteście cudowne i zasłużyłyście na ogromnego hug'a z mojej strony. <3

Rozdział 13

Pytania bez odpowiedzi, niespełnienie, obawa o przyszłość, strach. Myśli Jonghyuna zapełniały same dylematy, a uczucia kłębiły się i mieszały ze sobą nawzajem. Z jednej strony pragnął spotkania z Kibumem, chwycenia go za rękę i spojrzenia w te piękne, kocie oczy, ale z drugiej bał się, że nie zobaczy w nich radości, a żal i nienawiść. Szukał go od miesięcy, odseparował się od rodziny, rzucił studia i niemal stanął na głowie, by dołączyć do mafii, mimo że całe życie uczono go szacunku do prawa. Poświęcił dla Kibuma wszystko, a kiedy w końcu udało mu się go odnaleźć, zwyczajnie stchórzył. Początkowo wieść, że ten niewinny i delikatny chłopak został męską dziwką, wywołała w nim niechęć, a nawet obrzydzenie. Właśnie z takim nastawieniem po raz pierwszy poszedł do burdelu. Chciał się wyładować, zapomnieć i zacząć wszystko od nowa, ale ten niepewny uśmiech i drżące dłonie na powrót rozgrzały jego serce. Dla niego Bummie zmienił się jedynie z wyglądu, a w środku nadal był tym samym, pragnącym ciepła chłopakiem. Chciał się nim zaopiekować, przywołać z powrotem anielski uśmiech, którym wcześniej tak często był obdarzany. Wtedy go jeszcze nie doceniał i traktował jak coś oczywistego. Dopiero gdy utracił swój skarb, zrozumiał jego wartość. Skarb, bez którego jego życie straciło sens... Codziennie nawiedzały go koszmary, w których Kibum był torturowany i głośno krzyczał jego imię, błagając o pomoc. Nie wytrzymywał już tego psychicznie i chciał zakończyć swoje męczarnie. Cały czas myślał o samobójstwie, ale za każdym razem coś odciągało go od czynu ostatecznego. Żył z dnia na dzień, bez nadziei na jakąkolwiek przyszłość. Uczucie winny i bezradności go wykańczało.
Światełko nadziei pojawiło się dopiero, gdy przypadkowo zauważył w dokumentach ojca zdjęcia Kibuma z jakimś ważnym członkiem mafii. Fotografia okazała się dla niego impulsem do działania. Od razu zabrał wszystkie dokumenty o prowadzonym dochodzeniu przeciw mafii i bez słowa opuścił dom, nawet się nie żegnając. Miał cel do zrealizowania, który pozwalał mu z zimną krwią łamać każdy zakaz prawa. Nawet wykonując egzekucje nie czuł odrobiny strachu, który natomiast sparaliżował go, gdy stanął naprzeciw Kibuma. To było tak samo nieracjonalne jak fakt, że oddałby wszystko, by zmienić przeszłość, ale bał się wpłynąć na teraźniejszość. Przeklinał się za to, że od razu nie wyjechał z Bummie’em na drugi koniec świata, tylko przejmował się głupią reakcją ojca. Nie mógł teraz powtórzyć tego błędu… Nie mógł pozwolić mu się oddalić…

- Jeżeli zacznie padać, to przysięgam, że kogoś zamorduję… - burknął towarzysz Jonghyuna, z którym wspólnie obserwowali otoczenie klubu. Powoli chmury zasłaniały wieczorne gwiazdy, a z oddali docierały do nich pierwsze grzmoty. – To, że młodemu chciało się zabawić, nie znaczy, że ja mam skończyć jak zmokła kura…  No, genialnie po prostu… Nawet ci goście z zaopatrzenia już odjechali – marudził, wskazując na właśnie odjeżdżającego vana.

- Zaopatrzenie w trakcie imprezy? – zapytał podejrzliwie Jonghyun, dokładnie obserwując odjeżdżający samochód, ale nie udało mu się na nim dostrzec żadnych firmowych napisów.

- Od samego początku sterczeli przy zapleczu, więc niby kim mieli być?! - wykrzyknął zirytowany mężczyzna, kopiąc leżący przed sobą kamień. – Jak spadnie pierwsza kropla, to mam w dupie „szanownego panicza” i zmywam się do samochodu.

- Oni weszli na zaplecze… - mruknął sam do siebie Jonghyun, od razu ruszając biegiem w stronę drzwi, za którymi znikł Taemin z Kibumem. – Byle tylko nic mu się nie stało… - mruknął pod nosem, przyśpieszając biegu. Miał nadzieję, że wszystkie ponure scenariusze, które siedziały mu w głowie, okażą się błędne, a blondyn, widząc go, zwyczajnie da mu w pysk. I tak nastał czas, by w końcu się ujawnić. Miał już nawet gotowy plan na wypadek odrzucenia, a mianowicie schowanie dumy do kieszeni, padnięcie na kolana i błaganie o kolejną szansę. Udało mu się go odnaleźć, zyskał pewność, że z każdą chwilą kocha go coraz mocniej i był gotowy poświęcić dla niego wszystko, więc nie miał na co czekać. Każda sekunda bez Bummie’ego wydała się dla niego rokiem męczarni, a minuta przemieniała się w prawdziwe piekło. Chciał już zobaczyć uśmiech na tej delikatnej buźce i ze spokojem spróbować mu wszystko wyjaśnić.

- Bumm… - chciał zawołać zdrobniale swojego ukochanego, jednak widok, który zastał w pomieszczeniu odebrał mu całkowicie głos. Kibum. Krew. Piorun. Trzask. Krzyk. Wszystko dochodziło do niego z opóźnieniem. Nie potrafił nawet drgnąć z miejsca, tępo wpatrując się w nieruchomą dłoń ukochanego. Dopiero po chwili zorientował się, że przepełniony rozpaczą wrzask wydobywał się z jego własnego gardła. Nie mógł się pohamować. Nie potrafił. Nawet nie dał rady podnieść wzroku na twarz Kibuma. Wystarczyła ta dłoń… Delikatnie zamazana w krwi, nieruchoma, bezwładna… Bezowocnie próbował dopatrzeć się choćby najmniejszego ruchu, jednego drgnięcia, skinienia palcem…
 Na drętwych nogach powoli ruszył do przodu. Całe otoczenie wydawało się zamazane przez łzy obficie wypływające mu z oczu, a uniesiona dłoń lekko drżała. Stare drewniane panele niemiłosiernie skrzypiały przy każdym jego kroku, ale ten dźwięk wydawał się do niego nie dochodzić. Szedł jak otumaniony. Nie wiedział gdzie, po prostu do przodu. Nogi go prowadziły, a on, zupełnie nie myśląc, biernie podążał za nimi. W końcu upadł na kolana, a z jego gardła wydobył się niezrozumiane warknięcie. Dłonie zacisnął na własnych spodniach, bojąc się dotknąć nimi nieruchomego ciała. Bojąc się, że wcale nie okaże się ono tak ciepłe i miękkie, jak pamiętał... Bojąc się rzeczywistości… Jego głowa automatycznie opadła, jakby szyja nagle stała się przeciążona i nie utrzymywała jej ciężaru. Łzy powoli opadały na jaskrawą koszulkę Kibuma, tworząc na niej mokre plamy, które z każdą chwilą się powiększały.

- Kibum... – mruknął cicho, powoli unosząc w kierunku ukochanego drżącą dłoń. – KIBUM! – krzyknął, jednocześnie zmieniając swoje zamierzenie, chowając twarz w dłoniach i głośno - niczym mantrę -  powtarzając imię ukochanego. Co chwilę robił jedynie krótką przerwę na wzięcie głośnego haustu powietrza i niewyraźny, rozpaczliwy syk.

- BUMMIE, DO CHOLERY! NIE ZOSTAWIAJ MNIE! – paniczny wrzask wydobył się z jego ust, kiedy przeniósł dłonie na mokrą od łez koszulkę Kibuma, zaciskając na niej swoje pięści. – Bummie… Nie teraz… Wszystko miało być inaczej… B-bummie… Bummie…! - zaskomlał, opierając twarz na nieruchomej klatce piersiowej. Nieruchomej… Nie unoszącej się… Nie potrzebującej tlenu…  - Kochanie, nie rób mi tego!

- Jonghyun… - cichy głos doszedł zza jego pleców, ale zupełnie go zignorował. Nawet nie słyszał żadnych kroków... Zwrócił na niego uwagę dopiero, kiedy zobaczył jak jego palce zatrzymują się na szyi Kibuma sprawdzając tętno. Wtedy po raz pierwszy jego wzrok powędrował na bladą twarz z długim rozcięciem na policzku i prawie całkowicie umazane w krwi włosy.

- Nie dotykaj go! – rozkazał, nie przyjmującym sprzeciwu tonem. – Mój Bummie… - wyszeptał, odgarniając posklejane kosmyki z twarzy ukochanego i czule przejeżdżając palcami aż po same usta, na których dłużej się zatrzymał. Kciukiem zbadał ich fakturę, delikatnie je rozchylając, po czym ponownie wybuchł głośnym płaczem, opadając na ciało Kibuma. Słyszał za sobą jakąś przytłumioną rozmowę o porwaniu, ale jej znaczenie zupełnie do niego nie docierało. Bo i po co? Wszystko, co ważne, właśnie leżało w kałuży krwi… Z przeciętą twarzą… Szkarłatnymi włosami… Mocniej objął bezwładne ciało, nie chcąc go wypuszczać z ramion. Nie chciał, by Kibum po śmierci czuł się samotny. Wystarczy, że przez niego był taki przez ostatnie dwa lata…

- Ślepi jesteście, do cholery?! Jak pilnowaliście terenu, skoro tak zwyczajnie udało im się wywieźć Taemina?! – Krzyk rozbrzmiał po pomieszczeniu, zaraz po głośnym trzaśnięciu drzwiami, które ledwo utrzymały się w zawiasach. – Żaden nie pomyślał, by sprawdzić ten samochód?! Macie w ogóle coś w tych tępych łbach?! – przepełniony furią głos Onew całkowicie zagłuszył szloch Jonghyuna, którego mężczyzna nawet nie zauważył. Cały swój gniew przelał na drugiego podwładnego, który również miał obserwować ten teren. Z całej siły popchnął go na drewnianą szafkę, która od razu załamała się pod ciężarem jego ciała. Jinki dopiero wówczas rozejrzał się po pomieszczeniu i zauważył, że jest tam w ogóle ktoś jeszcze. Key leżący we krwi… To wszystko musiało dziać się na oczach Taemina…

- Dorwiemy ich – przesycony nienawiścią głos dobiegł do uszu Jonghyuna, ale nie wywołał u niego żadnej reakcji. Sukinsyny, które to zrobiły, dostaną za swoje! Będą długo cierpieć i błagać o śmierć. On się jedynie postara, by przypadkiem na nadeszła ona zbyt szybko, ale… Nie zwróci to Kibumowi życia…

- Wstawaj. Te skurwysyny nie zasługują na to, by łazić po ziemi ani sekundę dłużej – Onew mocno objął ramieniem Jonghyuna, klękając koło ciała Key. Sam nie mógł patrzeć na jego twarz, a jednoczesna myśl, że ci sami ludzie mają teraz Taemina, doprowadzała go do furii. – Wybijemy ich co do jednego! – wysyczał, morderczo spoglądając w ścianę, jakby chcąc samym wzrokiem wyżłobić w niej dziurę.

- Nawet nie zdążyłem mu powiedzieć, co do niego czuję… - wyszlochał, nadal nie umiejąc się pozbierać. Wiedział, że nie powinien pokazywać się od takiej strony szefowi, ale ten nie oponował, a nawet wzmocnił uścisk na jego ramieniu.

- Tak jest lepiej… Przynajmniej nie umierał ze świadomością, że kogoś pozostawia. On nie był gotowy na spotkanie z tamtym Jonghyunem, ale dzięki bezimiennemu klientowi zyskał trochę radości w życiu. Przez cały ten czas nie uśmiechał się tak szczerze, jak po spotkaniach z tobą – zapewnił, starając się utrzymać spokojny ton głosu, pomimo że wewnątrz wszystko się w nim gotowało. Miał ochotę już w tej chwili roztrzaskać łby porywaczom Taemina, ale na razie nie miał zielonego pojęcia, gdzie może on być. W każdym razie nie pozwoli, by chłopak skończył tak jak Key, nawet gdyby miał przepłacić to własnym życiem.

- Wiedziałeś, że znałem Kibuma? - zapytał całkowicie zaskoczony, nie odrywając jednak wzroku od dłoni ukochanego, w którą wplótł własne palce.

- Nie przyjąłbym cię do rodziny bez dokładnego sprawdzenia. Musiałem się upewnić, że nie działasz dla swojego ojca – wyjaśnił, powoli wstając i ciągnąc za sobą zdezorientowanego Jonghyuna. – Jedź już do domu. My zajmiemy się wszystkim, a później wyprujemy flaki tym dupkom. – Głos Onew niemal przesiąkał złowrogim jadem i prawdziwą chęcią mordu. Jego ludzie od razu mieli ruszyć w poszukiwaniu samochodu, więc liczył, że odnalezienie Taemina to jedynie kwestia kilku godzin. Szef na pewno zmobilizował już wszystkie swoje szeregi, a żeby się im wydostać, trzeba by umieć fruwać.

- Ja zostaję z Kibumem – zaoponował ostro, mocno ściskając dłoń ukochanego. Jego łzy powoli zaczęły zasychać, a ból w spojrzeniu mieszać się z nienawiścią, chęcią zemsty i zaparciem.

- A jesteś pewny, że Key chciałby, żebyś oglądał go w takim stanie? – zapytał, powoli oddalający się do swoich ludzi Onew, który nie miał już czasu dłużej zajmować się Jonghyunem. Key został zabity, ale Taemin żył i potrzebował jego pomocy, a on nie mógł pozwolić przebywać mu w obcym miejscu ani sekundy dłużej.

- Nie, ale nie pozwolę mu być samemu. Dołączę do was, jak tylko Bummie trafi w dobre ręce i się nim właściwie zajmą – oznajmił, kładąc dłoń na chłodnym policzku ukochanego, na który spłynęła mu ostatni łza. Słowa Onew pomogły mu się nieco uspokoić i racjonalnie myśleć. Najpierw musi znaleźć skurwieli, którzy zabrali mu Bummie'ego i sprawić, by żałowali, że się urodzili. Co będzie później? Na razie nie chciał o tym myśleć. W tej chwili przyświecał mu tylko jeden cel, którego zrealizowanie stanowiło dla niego jedyny sens w tym pozbawionym nadziei świecie.