Childhood - rozdział 7

Uff… W końcu nowy rozdział. Wiem, jestem okropna, ale teraz spróbuję dodawać rozdziały bardziej regularnie.^^ Wybaczcie mi te „lekkie” opóźnienia zbyt mocno nie bijcie. Mam tylko nadzieję, że nie wyszłam całkiem z wprawy…

Postanowiłam udostępnić mojego aska.^^ Jeżeli ktoś będzie miał jakiekolwiek pytania (o to które opowiadanie piszę/ na jakim jestem etapie/ kiedy można się go spodziewać) albo jest ciekawy czegokolwiek innego może śmiało pisać.^^ http://ask.fm/Datenshi189

Rozdział 7

Włączony telewizor i głośno bawiący się Yoougeun sprawiali, że atmosfera w mieszkaniu z pozoru wydawała się być zupełnie normalna. W rzeczywistości jednak żaden z domowników nie czuł się swobodnie. Jong zamknął się w sypialni, a Taemin z Kibumem w milczeniu toczyli walkę na spojrzenia. To była pierwsza tak poważna ich kłótnia, która rozpoczęła się w momencie opuszczenia salonu przez jej przyczynę, czyli Jonghyuna. Wówczas Tae natychmiast dołączył do swojego starszego brata, chcąc go przekonać do zerwania tego chorego związku. Key jednak nie reagował na żaden z jego argumentów i każdy przyjmował bez słowa protestu. Taemin jeszcze nigdy nie był aż tak zły na Kibuma i denerwował go brak jakiejkolwiek reakcji z jego strony. Zawsze obwiniał o całe zło na świecie Jonghyuna i to z nim się sprzeczał, ale tym razem się to zmieniło. Nie mógł zrozumieć, dlaczego taki inteligentny i zaradny facet jak Key zachowuje się jak totalny idiota, samemu skazując się na cierpienie.

- Przecież ty nie chcesz być z Jonghyunem, tylko z Yoogeunem! Adoptuj jakiegoś dzieciaka, a nie męcz się przy tym idiocie. – Chciał już odejść i nie strzępić sobie języka, jednak cichy szloch zupełnie zmienił jego zamiary. – Key? Wybacz, nie chciałem, żebyś płakał… Pamiętaj, że zawsze będę przy tobie. Niezależnie od tego, jaką decyzję podejmiesz. Nie martw się – próbował pocieszyć brata. Nie miał zamiaru doprowadzać go do takiego stanu, tylko przemówić do rozsądku i pomóc w końcu się uwolnić. Widząc te powoli spływające łzy, rozmywające jego makijaż nie miał pojęcia, jak powinien się zachować. Kiedy przyszedł, to mężczyzna tryskał radością, a teraz jego nastrój z winy Taemina zmienił się o 180 stopni.

- Ja to wszystko wiem… Ile jeszcze będziecie mi to powtarzać?! – zapytał z pretensją w głosie, będąc jednocześnie wściekłym i załamanym. Rozterki wewnętrzne już wystarcząjąco go dołowały, a każda „rada” tylko dodatkowo dobijała. Czasami miał ochotę schować się w ciemnym pomieszczeniu z dala od wszystkich ludzi i zwyczajnie przestać myśleć. Tylko że to byłoby zupełnie nie w jego stylu… Nie potrafiłby spojrzeć w lustro, gdyby tak zwyczajnie stchórzył i uciekł. To do niego całkowicie nie pasowało.

- Hej, wam! Jaki mecz dzisiaj oglądamy? – dotarł do nich donośny głos Minho, po czym nastąpiło głośne trzaśnięcie drzwi.

- Nie jesteś u siebie! W tym wieku nikt nie nauczył cię podstaw kultury? – fuknął zirytowany Taemin, pierwszy raz ukazując swoją prawdziwą twarz przed Minho.

- Co się stało? Key, płakałeś? – dopytał się, wchodząc do kuchni, jednocześnie niepewnie zerkając na młodszego chłopaka. Po jego minie zorientował się, że musieli się pokłócić, ale nie miał możliwości zadania kolejnych pytań, ponieważ od razu przybiegł do niego Yoogeun, domagając się wzięcia na ręce. – Cześć, mały. Poznałeś dzisiaj wujka Taemina? Bawiłeś się z nim?

- Minho! Ty też masz zamiar mnie ignorować? – zapytał zdenerwowany Jonghyun, zupełnie nagle wchodząc do salonu. Najpierw Key interesuje się malcem, później pojawił się Onew i Taemin, a jego każdy ma kompletnie gdzieś. Z wyrzutem spojrzał na swojego przyjaciela, krzyżując ręce na klatce piersiowej, chcąc w ten sposób zademonstrować swoje oburzenie.

- Co wy wszyscy tacy podminowani? – Minho jeszcze raz przyjrzał się każdej osobie w pomieszczeniu, ale dopiero kiedy zatrzymał się wzrokiem na Key, Jonghyun zorientował się, że ten stoi zapłakany ledwo powstrzymując się przed kolejnym wybuchem.

- Bummie, kochanie! Co się stało? Ten mały potwór ci czegoś nagadał, prawda?! – krzyknął, mordując Taemina wzrokiem. Ten odpowiedział mu dokładnie tym samym, ciągnąc ich walkę na spojrzenia.

- Możecie w końcu przestać? Wszyscy się wymądrzają, chcąc kierować moim życiem i na dodatek skaczą sobie do gardeł. Nie możecie zrozumieć, że ja chcę jedynie normalności, a nie ciągłych kłótni? Mam już tego dosyć… - mruknął, osuwając się po ścianie, klękając na podłodze i chowając twarz w dłoniach. – Macie się dogadać. Wszyscy! A ja jadę do Onew i zostanę tam tak długo, póki w końcu nie dojdziecie do porozumienia – oznajmił, jednocześnie podnosząc się z ziemi i kierując do sypialni. Kiedy drzwi za nim się zamknęły, żaden z mężczyzn nie odważył się odezwać. Nadal badali się wzrokiem, nie wiedząc jak zacząć rozmowę. Nawet Yoo udzieliła się atmosfera i mocno wtulił się w ramiona Minho. Ten uspokajająco głaskał go po główce, widząc, że musiał przestraszyć się tej całej sytuacji.

- Oboje chcecie szczęścia Key, więc przestańcie się w końcu kłócić. Jesteście dla niego bardzo ważni. Spróbujcie to zrobić nie tylko dla niego, ale też dla Yoo… - poprosił, całując malca w czubek głowy. Do tej pory każdy przejmował się relacjami miedzy Jongiem i Kibumem, a przecież jest ktoś, kto znalazł się w znacznie gorszej sytuacji. Yoogeun stracił matkę, trafił do zupełnie obcych ludzi, ojciec od początku go nie chciał… Może i jest zbyt mały, by to zrozumieć, ale przecież odczucia ma identyczne jak dorośli, tylko że jeszcze bardziej spotęgowane.

- On niszczy życie mojemu bratu, zdradza i okłamuje przez kilka lat, a ja mam się z nim dogadać? Jeśli naprawdę chciałby jego szczęścia, to od razu by odszedł – odparł, wpatrując się w swojego „szwagra” swoim najbardziej złowrogim spojrzeniem, które było przeznaczone tylko i wyłącznie dla niego.

- Kocham go, a on kocha mnie. To dla ciebie nic nie znaczy? - z oburzeniem podszedł do chłopaka, wojowniczo spoglądając mu w oczy.

- Nie. On kocha dzieciaka, a z tobą jest z przyzwyczajenia. Przestań nadinterpretować sytuację! Sam na jego miejscu już dawno byś go zostawił! – wytknął Jongowi, zdecydowanie go od siebie odpychając, robiąc przy tym minę, jakby właśnie tykał się czegoś obrzydliwego.

- Nie znasz mnie, więc nie wiesz, co bym zrobił. Przestań mnie oceniać swoją miarą i zajmij się łaskawie własnymi sprawami, a nie wtrącaj się w życie innych. My sobie po…

- To mój brat, więc oczywiste, że będę się interesować jego życiem! To tylko ciebie nie interesuje nic poza własnym tyłkiem – wtrącił się, stanowczo zaprzeczając mężczyźnie.

- Jesteś zwyczajnie bezczelny! Nie mam zamiaru…

- Jonghyun – przerwał mu cichy głos Kibuma, który nie wiadomo kiedy znalazł się koło niego ze spakowaną torbą w ręce. – Jak już ochłoniesz i zastanowisz się, czy chcesz utrzymywać kontakt z Taeminem, przyjedź do mnie. Tylko pamiętaj, że moja obecność jest równoznaczna z jego. Przemyśl to i dopiero wtedy porozmawiamy o nas – wyjaśnił wypranym z emocji głosem. Widząc, że Jonghyun już chciał się odezwać, przyłożył mu palec do ust, kręcąc przecząco głową. – Dobrze się zastanów. Taemin, to tyczy się również ciebie. Macie się wspólnie dogadać. Nie będę rozmawiać z żadnym z was, jeśli chociaż nie spróbujecie – oznajmił, nie czekając na żadne wyjaśnienia, tylko szybko chwycił z wieszaka kurtkę, wychodząc z domu.

- Nie patrz się jak zbity szczeniak. Sam się doigrałeś – powiedział Minho, widząc zbolałą minę swojego przyjaciela. – Nie martw się, Yoo. Jak tylko zatęsknisz za appą, to zaraz cię do niego zabierzemy – uśmiechnął się sztucznie do malca, po czym posłał Jongowi pełne dezaprobaty spojrzenie. Za każdym razem mu powtarzał, że przesadza tak kłócąc się z Taeminem i zarzucał przewrażliwienie. To Jonghyun zawsze był tym wybuchowym i zbyt późno myślącym, więc nigdy do końca nie uwierzył mu w oszczerstwa pod adresem tego - trzeba przyznać niezwykle urodziwego - chłopaka.

- Nie wierzę… Czy ja się kłócę sam ze sobą?! Wszystko ma być moją winą?! Taemin też bierze w tym udział, więc czemu, do cholery, zawsze mi się obrywa?! Nawet ty stajesz po stronie tego rozwydrzonego bachora! – wykrzyczał w furii, nie mogąc znieść tego zaślepienia ludzi. Mruknął jeszcze kilka niezrozumiałych słów pod nosem, po czym głośno tupiąc poszedł do sypialni, z całej siły zatrzaskując za sobą drzwi. Dobrze, że przynajmniej nie wypadły z zawiasów, ale wywołało to taki hałas, że mały Yoo zaczął cicho szlochać w ramię Minho. Ten próbował go uspokoić, ale skutek był wręcz odwrotny. Malec uczepił się go z całej siły niczym małpka, coraz głośniej płacząc.

- Twój appa zawsze dawał mi mleko bananowe, jak tylko się czegoś bałem – spokojny głos Taemina zaskoczył Minho, nie spodziewającego się pomocy z jego strony. Co prawda to złoty dzieciak, którego uśmiech niejednokrotnie zapierał mu dech w piersiach, ale akurat w tym przypadku nikt nie wymagał od niego wielkoduszności. Mimo wszystko cieszył się z tak bliskiego kontaktu, mogąc dzięki niemu przyjrzeć się tym dużym promiennym oczkom, które rozgrzewały jego serce. Właśnie czegoś takiego szukał u wszystkich swoich partnerek i partnerów, ale żaden nie spełniał jego oczekiwań na tyle, by zaangażować się w dłuższy związek. Widać na Yoogeuna spojrzenie Tae też podziałało, ponieważ dzięki swojemu nowemu „wujkowi” szybko się uspokoił, chętnie biorąc od niego kartonik. – Mały słodziak z ciebie. Chyba los oszczędził ci genów tatusia, bo z niego jest idealny przykład skostniałego dinozaura – uśmiechnął się do malca, czochrając mu włoski. Jednocześnie udawał, że wcale nie widzi natarczywego spojrzenia Minho na swoim ciele. Nie było osoby, której nie potrafiłby wziąć pod włos, a z nim poszło mu nadzwyczaj łatwo. Wystarczyło kilka zalotnych spojrzeń, a ten już stał u jego boku, broniąc przed oszczerstwami własnego przyjaciela. Okropnie bawiła go ta sytuacja, więc chętnie podsycał naturalne zainteresowanie swoją osobą u Choi. Skoro Jonghyun śmiał ukraść mu brata, to on owinął sobie wokół palca jego przyjaciela. Ta furia w oczach Jonga mogła mu wynagrodzić cały trud udawania cukierkowego słodziaka o poziomie intelektualnym pięciolatka. Teraz na dodatek mógł mu odebrać syna i tylko czekał na moment, aż ten nie wytrzyma i rzuci się na niego z pięściami. Dobrze wiedział, że coś takiego ostatecznie zakończyłoby jego związek z Key, więc specjalnie prowokował go podczas każdego spotkania. Później wystarczyłoby tylko umówić się z jakąś makijażystką, która w zamian za całusa zrobiłaby mu wiarygodnego, wielkiego sińca pod okiem. Następnie tylko kilka maślanych spojrzeń przed Kibumem i pewien dinozaur od razu zostałby wykopany tam, gdzie jego miejsce, czyli do prehistorii. Ta wizja była tak piękna dla Taemina, że nie mógł opanować chytrego uśmiechu wkradającego się mu na usta.

- To niesamowite, że mimo wszystko tak przyjaźnie podchodzisz do Yoo. Masz prawdziwie złote serce – zachwycał się wyidealizowanym obrazem Taemina, który młodszy konsekwentnie mu prezentował.

- Przesadzasz. Przecież to oczywiste, że nie będę obwiniać niczemu niewinnej istotki za grzechy jego ojca. To Kibum jest tutaj prawdziwym dobroczyńcą. Ja bym się załamał, gdyby ktoś mnie tak potraktował – zakończył, spoglądając smutno na mężczyznę.

 - Niech tylko ktoś spróbuje, a tak się z nim rozprawię, że do końca życia nie spojrzy na żadnego chłopaka! – zapewnił ze zbytnim przejęciem w głosie, które dodatkowo rozśmieszyło Taemina. Po pierwsze -  sam doskonale radził sobie z wszelkimi desperatami próbującymi dobierać się mu do tyłka. Po drugie, to raczej on był stroną wykorzystującą, a nie wykorzystywaną. W końcu po trzecie, zanim by dotarł do tego dupka, Key już dawno by go wypatroszył, pociął na małe kawałeczki i rzucił na pożarcie wygłodniałym dinozaurom. Mimo wszystko idealnie ukrył swoje rozbawienie pod maską podziwu dla mężczyzny. Szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w swojego przyszłego „wybawiciela”, tym samym mocno podbudowując mu ego. – Spróbuję pogadać z Jongiem i ostudzić jego buntowniczy charakter – zapewnił, nie mogąc oderwać wzroku od tych pełnych usteczek wygiętych w delikatnym uśmiechu. Wydawały się one go wabić, ale jednocześnie były tak niewinne, że nie umiałby skraść z nich najmniejszego pocałunku.

- Nie musisz tego robić. Nie chciałbym, żebyście przeze mnie się pokłócili… - wyjąkał, opuszczając głowę i udając szczerze zmartwionego. Niespodziewanie jednak wzdrygnął się, czując uporczywe wibracje w kieszeni. Sprawnie wyciągnął przed siebie telefon z lekkim niepokojem spoglądając na nazwę osoby dzwoniącej. Sanha, bo to imię wyświetliło mu się na wyświetlaczu, nie przepadał za używaniem telefonu i zazwyczaj ograniczał się do krótkiej odpowiedzi w stylu „daj mi spokój”, jeśli Taemin namolnie do niego pisał. Nosił telefon, tylko dlatego, że zmusili go do tego rodzice i nikomu innemu nie zgodził się dać własnego numeru. Tae też miał trudność, ale w końcu wyciągnął go od jego mamy, która jak każdy miała do niego słabość. Od dziecka  przyjaźnił się z Sanhą, więc bardzo dużo czasu spędzał w ich domu i był traktowany jako przyszywany synek.
Na dzisiaj Sanha miał jednak bardzo sprecyzowane plany, więc dzwonienie wydało się być szczególnie podejrzane. Skoro już udało mu się zdobyć adres ich wspólnego trenera tańca, to powinien teraz siedzieć u niego w salonie. Chociaż biorąc pod uwagę jego bezpośredniość, mógł już być nawet w sypialni i z pewnością żadne drzwi by mu w tym nie przeszkodziły. Kim Sanghoon odwołał już drugie zajęcia pod rząd bez podania żadnej przyczyny, a Sanha akurat niedoinformowanym być nie lubi. Raz podczas próby jednego z ich wystąpień tanecznych, którą oglądała połowa szkoły, zwyczajnie wszedł na scenę, wyłączył muzykę i zapytał się trenera czemu ten go cały czas odrzuca. Dyrektor prawie zszedł wówczas na zawał, a kilka zdrowo „rąbniętych” dziewczyn ogłuszyło swoim piskiem pozostałą część nauczycieli.
Skoro teraz zamiast włamywać się do domu zawzięcie odrzucającego go obiektu westchnień, Sanha dzwonił do niego, to musiało się wydarzyć coś niewyobrażalnego i tragicznego.

- Odbierz, a my pójdziemy poszukać jakiejś bajki w telewizji. – Minho zwrócił się do Taemina, kiedy ten kilka sekund wpatrywał się w wyświetlacz telefonu, wyraźnie coś analizując. Tae jednak nawet na niego nie zerknął, tylko szybko oddalił się do kuchni, dopiero tam naciskając na przycisk akceptujący połączenie.

- Co tak długo? – usłyszał szorstki i w tej chwili zniecierpliwiony głos w słuchawce. – Musisz mi pomóc w pewnej sprawie, więc przyjdź do Sanghoona. Zaraz podeślę ci adres sms’em. Tylko żeby to nie trwało tyle co odebranie głupiego telefonu – rozkazał nietypowym dla siebie zirytowanym tonem.

- Czekaj – zarządził Taemin, nie pozwalając przyjacielowi się rozłączyć. – Co się stało? Mam nadzieję, że nie zrobiłeś czegoś… - nie dokończył, doskonale zdając sobie sprawę, że jest podsłuchiwanym przez ciekawskiego Minho.

- Bez obawy, nie będziesz musiał zakopywać dowodów zbrodni, a wręcz przeciwnie. Trzeba komuś porządnie dokopać, nie zostawiając żadnych śladów. Wykończyć psychicznie i zmiażdżyć!

- Mogę wiedzieć, kto tak bardzo zaszedł ci za skórę? Znam go? – wtrącił się w zdanie, nie chcąc słuchać półgodzinnego referatu z oryginalnych sposobów na zniszczenie człowieka od wewnątrz.

- Znasz… To Choi Minho – wysyczał do słuchawki, zapewne zbyt mocno zaciskając na niej swoje długie palce. Taemin tylko rzucił szybkie spojrzenie na przyglądającego się mu z salonu mężczyznę, po czym natychmiast się rozłączył. Zanim obrócił się w stronę Minho, wziął głęboki wdech i przybrał sztuczny uśmiech, któremu w tej chwili nadał przepraszający charakter.

- Wybacz, ale chyba będę musiał zostawić cię samego z Yoo. Następnym razem będę bardziej pomocny – zapewnił ze słyszalną w głosie skruchą. – Pewnie za niedługo się spotkamy. Pa, pa, Yoo – pomachał radośnie do malca, po czym posłał jeszcze jedno przepraszające spojrzenie do mężczyzny, by następnie w pośpiechu opuścić mieszkanie.

- Do zobaczenia, Minho – szepnął sam do siebie, wpatrując się z chytrym uśmiechem w już zamknięte drzwi do mieszkania swojego brata. W jego głowie tlił się pewien plan, ale najpierw chciał poznać więcej szczegółów z całej sytuacji. Jedno było pewne – wrogowie Sanhy, to jego wrogowie, a ci zawsze marnie kończą.

Lee Sanha (F:ie) – postać zaczerpnięta z zespołu AlphaBAT
Kim Sanghoon (C:ode) –postać zaczerpnięta z zespołu AlphaBAT

Pseudonimy sceniczne członków AlphaBAT to kolejne litery z alfabetu greckiego (z wyłączeniem Alfa – nazwa fanclubu), ale wolałam nazywać w mniej matematyczny sposób, posługując się prawdziwymi imionami.